Antoni Doménech, Daniel Raventós e G. Búster. Artigo tirado de SinPermiso (aquí) e traducido por Revolta Irmandiña.
Sabía o goberno Rajoy o que acordara na teleconferencia do Eurogrupo en que se achandou a solicitar oficialmente o rescate do sector financeiro español? Esta é a pregunta que dominou a vida política e os medios de comunicación no Reino de España e en Europa durante toda a pasada semana, cacofonía rebosante de declaracións, roldas de prensa, chamadas á confianza, aseveracións rotundas e desmentidos vergoñantes, mentres os xuros da débeda soberana seguía subindo, até pasar o listón de 7%.
Tratábase de enviar o sinal dunha "decisión política" de solidariedade europea e de compromiso co Pacto Fiscal, segundo o negociador español, o ministro de economía De Guindos. Mentres, enviábase paralelamente ao pobo grego outra mensaxe de chantaxe e ameazas, porque segundo o ministro de finanzas alemán, Schäuble, a solidariedade europea chega até onde alcance o compromiso co Pacto Fiscal. Nin un milímetro máis aló, que é onde comeza o inferno neoliberal: o "corralito", a falta de pagamentos da débeda, o peche do financiamento dos bancos privados polo BCE, o fin das subministracións de insulina e citostáticos nos hospitais, a retención dos salarios de funcionarios, médicos e mestres, a saída do euro, a desvalorización incontrolábel. Miseria total e morte civil da nación, pois..
Explicar neste contexto se había, no rescate español, "condicións", até onde chegaban, ou a quen demos afectaban, converteuse en misión imposíbel para o goberno Rajoy, que veu a revelar no proceso unha estupefaciente incompetencia. Polo momento, enterquecíase en negar a maior: que coa súa "solicitude oficial" -imprudente e atropelladamente forzada polos poderes fácticos que de verdade contan no mundo co primordial obxectivo de lanzar un órdago amedrentante á democracia grega- pasaramos dunha aplicación preventiva dos termos do rescate polos "homes de gris" do propio goberno do PP a unha aplicación intervida dese mesmo rescate polos "homes de negro" da Troika.
Tratábase de enviar o sinal dunha "decisión política" de solidariedade europea e de compromiso co Pacto Fiscal, segundo o negociador español, o ministro de economía De Guindos. Mentres, enviábase paralelamente ao pobo grego outra mensaxe de chantaxe e ameazas, porque segundo o ministro de finanzas alemán, Schäuble, a solidariedade europea chega até onde alcance o compromiso co Pacto Fiscal. Nin un milímetro máis aló, que é onde comeza o inferno neoliberal: o "corralito", a falta de pagamentos da débeda, o peche do financiamento dos bancos privados polo BCE, o fin das subministracións de insulina e citostáticos nos hospitais, a retención dos salarios de funcionarios, médicos e mestres, a saída do euro, a desvalorización incontrolábel. Miseria total e morte civil da nación, pois..
Explicar neste contexto se había, no rescate español, "condicións", até onde chegaban, ou a quen demos afectaban, converteuse en misión imposíbel para o goberno Rajoy, que veu a revelar no proceso unha estupefaciente incompetencia. Polo momento, enterquecíase en negar a maior: que coa súa "solicitude oficial" -imprudente e atropelladamente forzada polos poderes fácticos que de verdade contan no mundo co primordial obxectivo de lanzar un órdago amedrentante á democracia grega- pasaramos dunha aplicación preventiva dos termos do rescate polos "homes de gris" do propio goberno do PP a unha aplicación intervida dese mesmo rescate polos "homes de negro" da Troika.
Imos contar mentiras: catro rotundos desmentidos da troika á versión oficial
Vale a pena lembrar o catro puntos concretos nos que o goberno Rajoy foi desmentido en cuestión de horas polas distintas institucións comunitarias e o FMI en relación co que acordou na reunión do Eurogrupo:
1- "Condicións favorábeis": segundo Rajoy e De Guindos, o Goberno obtivera, logo de "presionar" á UE, unhas "condicións moi favorábeis" en relación ao mercado para a liña de crédito dos 100.000 millóns de euros ao FROB, con garantía do estado. Aos poucos días, as institucións comunitarias filtraron que a taxa de interese para o FROB estaría entre o 3% e o 4%. É dicir, dous puntos por encima da inflación, tres puntos por encima dos xuros do BCE á banca privada europea. E que os bancos que tivesen que utilizar, para recapitalizarse, esas achegas do FROB terían que pagalas a unha taxa de xuro non inferior ao 8,3%, se se trataba de participacións preferentes ou de bonos convertíbeis continxentes (Cocos) (que a diferenza da achega directa de capital, non se contabilizan directamente no déficit público).
2- "As condicións só afectarán os bancos que necesiten recapitalizarse con axuda do FROB": as institucións comunitarias declararon explicitamente, en troques, que as condicións do rescate do sector bancario español aplicaranse ao conxunto das entidades financeiras, sexan capaces de financiarse no mercado ou necesiten facelo a través do FROB.
3- "O Goberno dirixirá e supervisará a reforma do sector financeiro": pois vai ser que non; as institucións comunitarias aclararon que será a Troika a que decidirá que institucións poden e deben acollerse ao plano de recapitalización; fiscalizaranse os seus planos de reestruturación e controlarase a actuación do FROB. Todo iso nunha forzada cesión de soberanía que sen dúbida será cuestionada ante o Tribunal Constitucional.
4- "A liña de crédito non computa nin na débeda nin o déficit": Eurostat tivo que facer pública unha nota aclarando que o diñeiro que se utilice da liña de crédito de 100.000 millóns de euros computarase inmediatamente na débeda; e no déficit da mesma forma polo seu volume total, se é capital directo, así como os xuros de preferentes e Cocos; e o volume destes, se se converten en capital directo cando -como no caso de Bankia- a entidade así recapitalizada non poida facer fronte aos xuros.
Un non sae do seu asombro cando se decata, ademais, de que grande parte destas "condicións" inicialmente negadas polo goberno español inférense directamente do real decreto 9/2009 que instituíu o FROB co obxectivo de "promover" as fusións entre as caixas de aforro, o seu "saneamento" e posterior reprivatización. Un real decreto que foi precisamente o punto de partida da reforma financeira continuada en febreiro e maio do 2012 polo propio goberno de Rajoy. Para forzar as fusións entre caixas, e a súa restructuración con vistas á reprivatización, xa se estipulou entón unha taxa de xuros de preferentes e Cocos do FROB do 7,75%, que no segundo ano converteríase no 8,25%. É dicir, as pretendidas "condicións de mercado" do proceso de reforma financeira foron desde o primeiro momento reguladas e ditadas polo poder político que agora esixe unha "xestión técnica e profesional" dese mesmo marco regulador.
Foi un total fracaso a reforma do sector financeiro por parte, primeiro, do PSOE -que ben lle viría a Rubalcaba reler os decretos-lei que el mesmo aprobou a tentas cando formaba parte do Goberno Zapatero!-, e máis tarde, profundándoa, dun PP que logrou a fazaña de provocar en poucas semanas o fulminante esborralle da solvencia de todos os bancos españois. Ese fracaso explícase primordialmente polos atopados intereses en liza, polo aumento da competencia interbancaria e polas políticas de alianzas fraguadas por distintos sectores da oligarquía financeira coas elites políticas do PP e do PSOE, como xerentes da administración do estado central, e cos partidos nacionalistas, especialmente CiU e PNV, sen descartar a outros.
A articulación do bloque plutocrático dominante e o PP
Esta articulación de poder, que configurou un parasitario capitalismo oligopólico de amiguetes politicamente promiscuos -o "mercado libre" do neoliberalismo na súa máis descarnada expresión-, é a que definiu e mantivo o modelo de crecemento de tixolo e débeda que, após máis de quince anos de desenvolvemento metastásico tan rutilante e repelente como ponzoñoso, terminou por estalar no contexto da crise xeral desatada en 2008.
A "resposta" perante a crise por parte do goberno Zapatero consistiu en tratar de actuar como representante fideicomisario dos intereses da grande banca, a solidez e solvencia da cal certificou baixo palabra de honra, como exemplo para Europa e aínda o mundo todo, Miguel Anxo Fernández Ordóñez, presidente do Banco de España [1]. Iso pasaba, folga dicilo, por ofrecerlles obsequiosamente unhas Caixas de Aforros oportuna e previamente saneadas polo estado, se necesario fóra, a fin de asegurar a expansión dos grandes bancos privados, a súa cota de mercado e os seus beneficios. O que agora resulta incuestionabel é que esa estratexia inspiradora da reforma do sector financeiro a partir do verán de 2009 -coa intervención da Caixa Castela a Mancha (CCM)- empeorou considerabelmente a situación de liquidez das Caixas e acabou coa súa solvencia: porque asomou, ante unha opinión pública española e internacional que non saía do seu asombro, a punta do icebergue das infinitas corruptelas de todo tipo ligadas ao tixolo e á expansión do crédito privado a través do refinanciamento de hipotecas.
Como goberno pretendida e expresamente fideicomisario dos intereses da grande oligarquía financeira roto definitivamente en maio de 2010 o que desde as páxinas de SinPermiso describimos no seu día como "equilibrismo zapaterista"-, o de Zapatero puxo resueltamente proa á aplicación do programa de axustes e contrarreformas estruturais, o que erosionou devastadoramente nunhas semanas a súa base social, e terminou abrindo paso á vitoria electoral do PP. Neste contexto, o triunfo electoral conservador pode interpretarse como unha substitución cara á xestión directa polo partido da dereita política -social e intelectualmente "orgánico", sen solución de continuidade, na oligarquía financeira e industrial, para dicilo acordándonos de Gramsci- dun "rescate preventivo". O rescate preventivo tiña que pór por obra o programa máximo elaborado pola patronal e os seus diversos think tanks -CEOE, FEDEA, FAES e outras organizacións da "sociedade civil" ben financiadas polos bancos e as empresas transnacionales patrias- co alento do Banco de España, do BCE e do FMI. O que tiña inexorabelmente que traer consigo unha radical remodelación do complexo tecido de alianzas e vínculos de promiscuidade política das clases reitoras do Reino de España.
E entón saltou a lebre da sorpresa. Unha oligarquía financeira crecentemente dividida pola decantación de heteróclitos intereses cada vez máis atopados a causa do aumento da competencia interbancaria e dos distintos puntos de partida no acceso ao negocio en curso de absorción depredatoria do mercado das Caixas de Aforro, precisaba politicamente máis que nunca dun árbitro fideicomisario. Que mellor que un árbitro orgánico nela mesma! Un fideicomisario con verdadeiro pedigrí, social, económica e intelectualmente orgánico nela, non un aspirante a selo, un parvenu corrompíbel (ou persoal ou electoralmente) A crise terminara cos zarapalleiros do PSOE. Don't waste a good crisis: a crise ofrecía a posibilidade dun goberno de confianza, directamente seu, capaz de aplicar sen demasiados complexos uns programas contrarreformistas de máximos. Nunca estiveran mellor. Ou iso parecía. Porque, con amarga sorpresa, non tardaron en descubrir á súa costa que os mandamais do PP marianista, lonxe de actuar como auténtico e diligente representante dos seus intereses colectivos, lonxe de querer ser o "partido de todos os banqueiros" torpe e banderizamente como o "partido de Bankia".
Desde o primeiro momento da súa chegada ao goberno, Rajoy dispúxose a ser el, e só el, quen definise a reconstrución do sistema de alianzas politicamente incestuosas da clase dominante. Esta aspiración de perfís "bonapartistas", que parece tan característica da nosa segunda restauración borbónica -pénsese na figura de Felipe González, e logo, en Aznar-, é en realidade unha herdanza do franquismo [2]. Os longos intervalos de oito ou doce anos do ciclo de alternancia do sistema político xurdido da Transición obrigan en boa medida a executar esa operación ao partido que chega ao goberno e necesita facerse cos mecanismos da administración do estado. O PSOE quixo afianzar e desenvolver un sector granempresarial afín, tanto baixo o "felipismo" como baixo o "zapaterismo". O mesmo fixo o "aznarato". E o mesmo propúñase agora un "marianismo" in statu nascendi. Só que Rajoy tropezou ao primeiro de vez con dous enormes e soados fracasos, precisamente nas dúas operacións máis importantes emprendidas neste seis meses. Fracasou, primeiro, o intento de reducir o papel de La Caixa en Repsol, nunha alianza con Petróleos de México (PEMEX). E logo, fracasou tamén o seu propósito de constituír un grande banco baixo o seu control directo a partir das Caixas de Aforro de Madrid e Valencia -Bankia-, fronte ao Banco de Santander, BBVA e A Caixa.
É pronto para saber en que medida o desapoderado asalto á maioría de La Caixa -o banco da grande burguesía catalá- en Repsol tivo consecuencias na desastrosa xestión que desembocou na nacionalización de YPF en Arxentina. A retirada masiva de beneficios dos investimentos das transnacionais españolas en América Latina, a súa falta de investimento, é en boa parte consecuencia da crise en España e da depreciación das súas accións en bolsa. Non axudou desde logo a "diplomacia económica" despregada en defensa da "marca España" polo goberno Rajoy, sobre a que algunha vez ironizamos por escrito tamén en SinPermiso.
Porén a xestión do desenvolvemento de Bankia, co ex-super-ministro de Aznar e exdirector do FMI Rodrigo Rato á fronte, e a posterior xestión dunha crise final de Bankia en boa medida xerada polos decretos de reforma financeira de febreiro e maio de 2012 -como non se privou de dicir o propio Rato-, foi tan chafalleira, que afundiu irreversibelmente o creto fiduciario do goberno Rajoy como xestor das políticas de axuste do "rescate preventivo" ante a UE e ante os poderes fácticos da oligarquía financeira española.
"Unidade nacional" á grega, mais sen eleccións
O pasado xoves 14, apenas 5 días despois da petición da "liña de crédito" ao eurogrupo, Rajoy reuniu ao equipo económico do goberno no Congreso dos Deputados. Sen que se coñecesen os informes dos "avaliadores independentes" do sector financeiro, cunha primeira misión da Troika movéndose xa por Madrid, sen saber aínda en que cantidade a liña de crédito sería financiada polo FEEF e/ou polo non nato ESM, e no medio da ensordecedora cacofonía xa mencionada, o único claro era que a prima de risco estaba porriba dos 540 puntos, a taxa de xuro da débeda danzando en torno ao 7%, a campaña de chantaxe da UE contra o pobo grego -interesados rumores de golpe militar incluídos- disparando as fugas de depósitos e afectando a liquidez da eurozona no seu conxunto, e a Bundesbank e o BCE resoltos a non ceder no seu pulso nin co Reino de España nin con Grecia. E unha vez máis, o goberno Rajoy declarou o epitafio escollido para si propio: "España fixo todo o que podía, agora tócalle a Europa".
A sexta feira 15, todo parece indicalo, iniciáronse os ritos funerarios. Rajoy celebrou un Consello de Ministros que a vicepresidenta Sáenz de Santamaría non acertou a resumir mellor que con estas pobres e sumarias palabras: "o goberno ocúpase da economía real, e non da prima de risco (...) porque a prima de risco non encarece a débeda do estado (...) ao goberno preocúpalle cambiar o que non funcionou" [3]. Porén indubitabelmente tenlle que ocupar e preocupar tamén a percepción das clases economicamente reitoras españolas e as elites burocráticas da UE, que se resume, tamén sumariamente, así: o que non funciona é o propio Goberno Rajoy [4].
Esa mesma mañá, e para confirmalo, se dúbidas quedaban, Rajoy recibiu a visita do comisario comunitario Almunia, despois de multiplicar os contactos con Rubalcaba nos últimos días.
Rubalcaba, á súa vez, reuniu esa mañá aos membros do seu equipo da Comisión Executiva Federal do PSOE. Ao terminar a reunión, Elena Valenciano, vicesecretaria xeral do PSOE, fixo unha rolda de prensa [5] na que, tras constatar que "España atópase no momento máis difícil desde a Transición" e dar por consabido o fracaso do nin sequera nato rescate do sector financeiro, ofreceu un "grande acordo de unidade nacional" que implicaría ao PP, ao PSOE, ao resto dos grupos parlamentarios, sen maiores exclusións, e aos sindicatos e á patronal.
"As sombras entre a néboa" ás que se refería metaforicamente o outro día o xornalista Enric Juliana [6], preanunciadas polas trompetas apocalípticas de tres españolísimos catedráticos de economía no estranxeiro, aos que xa tivemos ocasión de referimos aquí, plasmábanse na proposta de Rubalcaba dun "goberno de salvación nacional". Se a situación é insustentábel a curto prazo cunha taxa de xuro da débeda a 7%, como se achandaba a recoñecer sen empacho De Guindos, había que prepararse urxentemente para unha segunda petición de rescate, esta vez para o conxunto da economía española, antes mesmo de que puidese sequera comezar a negociarse o primeiro rescate, dado xa aparentemente por fracasado. Porén para pedilo ou adiantalo no decisivo Consello europeo do próximo 28 de xuño, o primeiro despois das eleccións en Grecia, como habería de facelo só o PP, sen grave risco de quedar eo ipso estigmatizado e exhibido en praza pública coa caperuza e o sambenito da impericia e a incompetencia? Non en balde, Schaüble opina que unha taxa de interese do 7% é o mellor estímulo que poden ter os gobernos dos PIIGs para aplicar con man de ferro as contrarreformas estruturais de obrigado cumprimento.
Non hai, pois, senón recorrer á manida fórmula de que todo cambie, para que non cambie nada. Manter custe o que custe a política de rescate e, esquecido xa o adxectivo "preventivo" -substituído recentemente polo mantra de "a economía española é demasiado grande para ser rescatada pola UE"-, aproar resueltamente cara ás políticas de consolidación fiscal, austeridade e contrarreformas varias cun "goberno de unidade nacional". Segredo de lareira nos mentideiros madrileños, nese bulebule están agora Durán i Lleida (CiU) e Rosa Díaz (UPyD), así como -vaia por Deus!- algúns sectores de CC OO. Todo iso, e para que nada falte, co pouco disimulado apoio dos principais portavoces dos grandes bancos e, está claro, de boa parte deses grandes medios de comunicación de que é abundante acredora a grande banca en apertos.
A proposta de Rubalcaba atopouse cun rexeitamento inicial indirecto do Presidente do PSOE e xefe do goberno andaluz, Griñán, manifestado en directo nun programa televisivo matutino de máxima audiencia, horas antes da rolda de prensa de Elena Valenciano. Griñán lembrou que o candidato do PSOE á presidencia do goberno ten que ser elixido nunhas primarias a convocar tras a Conferencia Política prevista este outono. É dicir, que están aínda pendentes de referendo polas bases do partido o candidato e o seu programa. Non tardou o secretario xeral de Madrid, Tomás Gómez, en sumarse a esa opinión. E no conxunto do PSOE, a través de Twitter, desatouse unha marea de oposición á proposta do "goberno de salvación nacional". Velaquí un exemplo, elixido pouco menos que ao chou: "Curioso. Milito nun partido político en España pero ilusióname máis un grego que tivo a valentía de non esconderse #syriza (@fgluque)".
Rubalcaba, ao que un dos grandes empresarios con que se reuniu informalmente a semana pasada definiu pouco caritativamente como un "boxeador soado", parece perder o criterio que permite distinguir entre fiar fino e trotar funambulescamente pola corda frouxa. Para que primarias, se xa debe verse nun "goberno de salvación nacional"? A "máis grave situación desde a Transición" permitiría resolver e segar dun só tallo as contradicións da súa "oposición responsábel", que pon unha vela a deus e dúas ao diaño, e esquecerse do contundente rexeitamento cara á súa figura expresado na opinión pública española (máis do 85%, segundo os inquéritos). O prezo evidente a pagar -saltarse todos os mecanismos de dirección do PSOE, onde Rubalcaba non ten unha maioría evidente, e pór en grave risco o goberno bipartito de esquerda en Andalucía- débelle de parecer unha bagatela ao audaz volatineiro.
Co indisimulábel fracaso político no tempo marca de seis meses da maioría absoluta de Mariano Rajoy e a crecente polarización política que, queiras que non, vai xerando a pasos axigantados o rigor, a persistencia e a inaudita crueldade social da crise, comezan a perfilarse dous tipos de confluencias tácticas e os seus correspondentes resortes e políticas de alianzas. Franxas lunáticas aparte, debúxase, por unha banda, un bloque político-social e cultural máis ou menos nítidamente favorábel ao rescate e ao endurecemento das políticas de axuste, un bloque ao ditado do FMI (7) e apoiado polo PP, pola fracción de Rubalcaba no PSOE, por CiU (a cambio da aparencia polo menos de Pacto Fiscal, sine qua non esixido por Máis), por UPyD (a conta da aparencia polo menos dunha recuperación central de competencias autonómicas), pola banca e pola CEOE. E polo outro lado, un bloque social, máis ou menos borroso, contrario ao rescate, e que vai desde o goberno de esquerdas andaluz, sectores do PSOE -pantasma do PASOK mediante-, EU, ICV-EUiA, a esquerda soberanista, o groso dos sindicatos obreiros, maioritarios e minoritarios, de alcance peninsular e de alcance nacional periférico, así como o grande movemento social do 15 M, que aí segue, porque os mortos que vos matades, señora condesa, gozan de boa saúde. Este segundo bloque podería chegar a ser en pouco tempo, de proporso, e pola forza mesma do rumbo de choque catastrófico en que estamos, unha especie de Syriza informal e preconstituínte.
Dixémolo xa repetidas veces: a "lóxica" que leva a algo así como un "goberno de salvación nacional" de rumbo tecnocrático é profundamente antidemocrática. O certo, emporiso, é que se trata dunha "lóxica" que, Diktat exterior aparte, finca as súas raíces máis profundas na estrutura de clases e de poder da que, ao cabo, naceu a tremebunda crise que azouta ao noso país. O que agora se pretende é "saír dela" -arrastrala, dirán os menos optimistas- mediante unha alteración tan radical, substancial e profunda da correlación de forzas, que permita determinar e definir ao seu favor un novo modelo de crecemento e de beneficios. Dese modelo queda excluído mesmo o (comparativamente) débil estado do benestar mal que ben, e con non poucos sacrificios, conquistado polas clases traballadoras na Transición.
Porén a lóxica política dos aparellos ten a súa autonomía. Para o aparello do PP e unha parte esencial dos seus votantes, a "unidade nacional" ten que forxarse ao redor do seu goberno e da súa maioría absoluta: que os demais apoien ao goberno Rajoy, que para iso, e en teoría, quedan tres anos e medio por diante antes de convocar eleccións. Con todo, até que punto poderá manter esa autonomía o partido da dereita española fronte a un núcleo duro da clase dominante, que axiña que parece perder a fe en Rajoy como fideicomisario seu? Que opcións quedan fronte á apremiante alternativa dun "goberno técnico", cun Almunia (8) mirando engolosinadamente de esguello o exemplo de Monti?
No campo da sedicente esquerda as dúbidas son aínda maiores, non só no PSOE, senón nas cúpulas sindicais da UXT e de CC OO. O ofrecemento sindical dun "pacto para saír da crise" pon en cuestión directamente os alicerces da política de axuste: a contrarreforma laboral, a contrarreforma fiscal e a grotescamente incompetente reforma financeira. Non faltará, emporiso, quen pretenda negociar, como "mal menor", un pacto de salvación nacional para o rescate. Fronte a esa negociación entre elites das condicións do rescate, a única saída democrática -a falta da posibilidade de convocar unhas eleccións a só seis meses das últimas- é a esixencia dun referendo democrático en que todos os cidadáns poidan expresarse sobre as suicidas políticas procíclicas de axuste fiscal, manifestamente refutadas e fracasadas por toda a parte. Un referendo polo que avogaron hai escasas semanas precisamente CC OO e UXT e que debería converterse nunha esixencia central no proceso de construción dun novo bloque social, económico, político e cultural das esquerdas.
A axustada vitoria de Nova Democracia en Grecia non arranxará nada. Ao contrario, afundirá a Grecia, a súa economía, a súa vida social e o seu indecibelmente atormentado pobo, uns cantos banzos máis. Syriza era tamén -e ségueo sendo: o seu resultado é soberbio- unha promesa de rexeneración da economía e da democracia europea. É verdade: agora poranlle un goberno de "salvación nacional" vergoñentamente composto pola mesma elite política corrupta e mentecata que, coa bellaca complicidade da banca internacional (Goldman Sachs, sinaladamente) e da estólida eurocracia, arroxou ao país ao abismo, e non hai que esperar outra cousa que a ulterior degradación da súa vida económica e a polarización extrema da súa vida social. É verdade; mais tamén ten agora a Syriza.
O alivio autocongratulatorio das oligarquías europeas e a súa prensa afín -os erráticos e imprudentes editorialistas de El País escribiron esta madrugada (18/6/2012): "Salvado el escollo griego" -durará moi pouco. Polo momento, de camiño ao encontro mexicano do G-20, Rajoy coñeceu xa que o diferencial co bono alemán marcou esta mañá o máximo histórico dos 590 puntos; que a taxa de xuro da débeda soberana pasa de novo 7%, e marca outro rexistro sen exemplo histórico: 7,25%; e que o BCE segue sen abrandarse nin avirse a pór en marcha un novo programa de liquidez para a compra de bonos de débeda nos mercados secundarios. A situación é desesperada, mais segue sen ser seria.
As castes reitoras do parasitario e depredatorio modelo de capitalismo oligopólico de amiguetes políticos, responsábel da peculiar virulencia que no noso país cobrou a crise mundial capitalista, parecen querer agora dispor tamén, como en Grecia, do seu "goberno de salvación nacional", convintemente asistido e dirixido por tecnócratas de medio pelo que fracasaron xa repetidamente en todo e por toda a parte: de Guindos era o home do crebado banco Lehman Brothers en Europa; o comisario Almunia é coñecido no norte de Europa como "o carniceiro de Letonia", polo seu encarnizamento fiscal co desdidato país báltico.
A historia (e particularmente, a recente) insignia: os pretendidos "gobernos técnicos de unidade nacional":
- Son todo menos "nacionais": destrúen as vidas económicas, sociais e políticas das nacións.
- Son todo menos "técnicos": dan renda solta a unha caterva de pretendidos expertos dos que o mellor e máis caritativo que se pode dicir é que non teñen nin idea do que se traen entre mans e que fracasan unha e outra vez nos seus afáns (polo menos, nos oficialmente declarados).
- E non son tampouco gobernos de "unidade", senón banderizos instrumentos ao servizo de apátridas forzas inconfesábeis, mais non anónimas, que traen regularmente aos pobos do mundo a embaixada dunha guerra de clases sen cuartel declarada desde arriba.
Canto tardaremos quen vivimos polas nosas mans en construír a nosa Syriza e empezar a organizar a resistencia e a alternativa a este innecesario inferno que tan bellacamente nos preparan?
Notas:
(1) Tras a traxicomedia do veto do PP á comparecencia de Fernández Ordóñez ante o Congreso dos Deputados, convertido xa no bode expiatoria da dereita para exculpar a Rato e Rajoy do desastre de Bankia, multiplicáronse na prensa as "advertencias" dos servizos técnicos do Banco de España sobre a crise que se aveciñaba: http://economia.elpais.com/economia/2011/02/21/actualidad/1298277177_850215.html e mesmo unha carta de queixa exculpatoria sobre a falta de transparencia no Consello da institución por un dos seus membros: http://elcomentario.tv/reggio/reconociendo-o-obvio-de-guillem-lopez-i-casasnovas-en-a-vangarda/10/06/2012/
(2) Ver neste sentido a crónica xornalística de Mariano Guindal, El declive de los dioses (Ed. Planeta 2011) e Los días que vivimos peligrosamente (Ed. Planeta 2012); e o excelente estudo de Mercedes Cabrera e Fernando do Rei, El poder de los empresarios: política y economía en la España contemporánea (1875-2010), (Ed. RBA 2011).
(4) Os posicionamentos desde a dereita española multiplícanse, máis aló dos comentados en anteriores artigos. Ver esta semana o de Jesús Cacho, http://www.vozpopuli.com/nacional/10296-pendentes-de-atenas-mentres-en-madrid-aumentan-as-manobras-orquestrais-contra-o-goberno-rajoy, o de Zarzalejos, http://www.elconfidencial.com/opinion/notebook/2012/06/16/del%2Dtomate%2Dal%2Drescate%2Dcon%2Dlas%2Dcuentas%2Denmendadas%2Dpor%2De o%2Dfmi%2D9366/ e o malvadamente irónico do correspondente do Financial Times en Madrid, http://www.ft.com/intl/cms/s/0/fc20c0c8-b0c5-11e1-a2a6-00144feabdc0.html. O último e máis significativo foi o descualificativo do Presidente do Banco Mundial, Robert Zoellick, ao rescate orquestrado pola tecnocracia comunitaria e o Goberno Rajoy do sector financeiro español: http://economia.elpais.com/economia/2012/06/17/actualidad/1339970018_910325.html
(8) A intervención a semana pasada desde Bruxelas de Almunia para afear ao PP ser o "partido de Bankia" e non descartar que a Troika impoña a quebra dalgunha das Caixas intervidas por inviábel, desamalloou unha airada protesta dos populares, esixíndolle lealdade "ao país" ou a dimisión. O encontro poucos días despois con Rajoy deixaba entender que Almunia podería interpretar o dilema optando pola "lealdade" á "unidade nacional" nun sentido tan persoal que Juliana cualificouno como o "Monti de Deusto".
Nenhum comentário:
Postar um comentário