Erik Barrera. Artigo tirado de SinPermiso (aquí) e traducido por Revolta Irmandiña. Erik Barreira Tomasino é autor de: Aprendiendo de nuestras experiencias de lucha por la vida. Sistematización de experiencias de movementos afectados por represas en Centroamérica. Rede Alforxa, 2008.Más allá de las Represas estudo sobre orixe e actualidade do sector hidroeléctrico no Salvador. Rede Alforxa, 2010. Publica o blogue A cidade e a sombra (http://barreraerick.blogspot.com.es/).
"De dous perigos debe coidarse o home novo: Da dereita cando é destra, da esquerda cando é sinistra" advertíanos tallante o escritor uruguaio Mario Benedetti, coma se dunha profecía se tratase, nestes tempos de indignación desorganizada. Tempos sinistros onde a dereita fai e poucas veces a esquerda desfai, senón máis ben repíteo ou o reconstrúe.
En que momentos conflúen, entrecrúzanse, confúndense polos laterais da política e da ideoloxía ambos os extremos? Estamos ao bordo da bipolaridade ou de tanto ver, deixar facer, deixar pasar, estamos a volvernos birollos que xa non distinguimos unha da outra? Son estes tempos sen vaivéns, sen nortes e sen sures nun dos máis pequenos e diminutos dos países das Américas? Este país que parece manicomio con dúas portas, unha limitando con Guatemala e a outra con Honduras, onde a única saída é volverse un pequeno espazo sociocomunitario onde todo se revolca e mistura.
Non hai nada, ou case nada, que pase desapercibido. Iso, se os grandes medios de entretemento, non distraen a unha poboación avezada nas agudas artes de irse sempre, ou case sempre, aos extremos. Por iso non é de estrañarse, que nun país, de aproximadamente seis millóns de habitantes en 21.04 quilómetros; é dicir, dunha densidade de poboación de 290 habitantes por quilómetro cadrado, a esquerda adóitase topar coa dereita e de cando en vez estréitanse a man.
Demasiada poboación como para non decatarse o que sucede ao redor, ou precisamente por iso, para desentenderse do que pasa máis aló dos narices, tan chatas de tanto golpe e tropezo que xa case nada interesa ou sorprende. Aquí, onde a cumbia báilase coma se fose propia, do mesmo xeito que os vellos manuais da DIALMAT, a política move montañas de opinión sen saber a súa orixe.
Baixo este enredado panorama, os corredores da política, da política de esquerda, pregúntanse cal é a opción, se é que a hai, para tomar a senda da liberdade. Quen caeron co muro no 89, quen ademais de depor as armas, tamén depuxeron os seus principios, inmediatamente danse un tiro na cabeza e nas cabezas de quen se deixe, anunciando o fin da esquerda. E confunden as súas mans e as súas plumas coas plumas e mans e billeteiras de quen seguen crendo na libre empresa.
É que a historia recente deste pequeno e despeiteado paisiño afai pensar en partidos para eleccións e cando se pensa en partidos de esquerda asóciese automaticamente co FMLN. E quen non queren ver ao FMLN como o partido da esquerda renoven os seus votos de castidade ideolóxica fundando partidos que corren e morren en cada elección pola competencia dos votos.
Que quedou do vello Lenin cando definía ao partido político como a "forma superior de organización" se aquí nin as formas inferiores son ben vistas por carecer de democracia? Coma se a democracia se restrinxise a meter a todo o mundo na ensaladeira da nación sen diferenzas e con voces pagas e apagadas dependendo do destino que cada un traia.
En que momento aprendemos que aínda que, os partidos se constitúen como formas superiores de organización, o imaxinario colectivo non supere a visión dunha estrutura a partir das súas dirixencias -e dilixencias- máis visíbeis e non a partir da composición orgánica de toda a súa militancia?
Soa case aterrador, case apocalíptico que posterior ás últimas eleccións, se ouzan diversas voces decretando o fin do FMLN, coma se unha redución nos votos é o síntoma único do enfraquecemento dun partido. Isto baixo unha clara visión lineal e positivista da política. Coma se a política fose unha empresa que mide o gaño a partir dos votos e non o avance na construción dun proxecto político a partir das súas accións.
É culpa da cúpula gritan as cúpulas sen base dos adaíles da esquerda. Contraditoriamente, os sectores que se chaman de máis radicais, coinciden neste punto coas voces da burguesía tamén radicais mais á inversa. Neste último período, estas organizacións colocaron como pauta única, demostrar como o FMLN tense "dereitizado" que non é o mesmo que "endereitado"; "neoliberalizado", asumindo que xa algunha vez teríase "liberalizado". Porén que por ningún lado se discuta -por non dicir- se realice un combate frontal ao capitalismo.
Logo anuncian ser a verdadeira esquerda que por atacar á esquerda electorista, falsa esquerda, presentaranse como surda opción para as próximas eleccións. E chaman ao FMLN, partido que por bos intres peca dunha xordeira programada, partido político electoralista, para distanciarse deste cando entren eles ao xogo electoral. Que por ser estes verdadeiros referentes de esquerda xa non serán procesos electoralistas, senón procesos políticos, en dialéctica confusión.
Hai uns anos o que podería constituírse como un período de acumulación de forzas, máis ben volveuse un período de desencanto xeneralizado e de confusión intrincada. As teses de Fukuyama van e veñen en cada elección segundo os resultados que estas deixen. Mostra de que en xeral existe unha crise -teórica, programática e orgánica- deste incompleto abano das esquerdas salvadoreñas.
"Un dos grandes obxectivos das negociacións de paz entre o FMLN e o entón Goberno do Salvador, para pór fin ao conflito goberno armado, foi o de abrir un proceso de democratización, que deixase atrás as décadas de ditadura, violacións aos dereitos humanos e fraudes electorais" dicía Schafik Handal alá polo ano 2004. E que en 2012 aparenta ser superado polo entusiasmo burgués da democracia das eleccións sen programas e sen basamento teórico.
Hai que ser máis participativos esíxeselle á esquerda, en nome da "democracia", para facer dos espazos de toma de decisións unha especie de ring onde se tiran os cabelos mal peiteados das ideoloxías. Que no catálogo de pelos salvadoreños estes varían segundo as modas, pois vivimos nun país da América Central, que pola súa localización só vea pasar de cando van do norte ao sur e viceversa como aos azacuanes en cambio de tempada. Senón preguntémoslle ao presidente que ten amalloadas as súas estacas en ambos os hemisferios e o pescozo torto de tanto meneo.
En que momentos conflúen, entrecrúzanse, confúndense polos laterais da política e da ideoloxía ambos os extremos? Estamos ao bordo da bipolaridade ou de tanto ver, deixar facer, deixar pasar, estamos a volvernos birollos que xa non distinguimos unha da outra? Son estes tempos sen vaivéns, sen nortes e sen sures nun dos máis pequenos e diminutos dos países das Américas? Este país que parece manicomio con dúas portas, unha limitando con Guatemala e a outra con Honduras, onde a única saída é volverse un pequeno espazo sociocomunitario onde todo se revolca e mistura.
Non hai nada, ou case nada, que pase desapercibido. Iso, se os grandes medios de entretemento, non distraen a unha poboación avezada nas agudas artes de irse sempre, ou case sempre, aos extremos. Por iso non é de estrañarse, que nun país, de aproximadamente seis millóns de habitantes en 21.04 quilómetros; é dicir, dunha densidade de poboación de 290 habitantes por quilómetro cadrado, a esquerda adóitase topar coa dereita e de cando en vez estréitanse a man.
Demasiada poboación como para non decatarse o que sucede ao redor, ou precisamente por iso, para desentenderse do que pasa máis aló dos narices, tan chatas de tanto golpe e tropezo que xa case nada interesa ou sorprende. Aquí, onde a cumbia báilase coma se fose propia, do mesmo xeito que os vellos manuais da DIALMAT, a política move montañas de opinión sen saber a súa orixe.
Baixo este enredado panorama, os corredores da política, da política de esquerda, pregúntanse cal é a opción, se é que a hai, para tomar a senda da liberdade. Quen caeron co muro no 89, quen ademais de depor as armas, tamén depuxeron os seus principios, inmediatamente danse un tiro na cabeza e nas cabezas de quen se deixe, anunciando o fin da esquerda. E confunden as súas mans e as súas plumas coas plumas e mans e billeteiras de quen seguen crendo na libre empresa.
É que a historia recente deste pequeno e despeiteado paisiño afai pensar en partidos para eleccións e cando se pensa en partidos de esquerda asóciese automaticamente co FMLN. E quen non queren ver ao FMLN como o partido da esquerda renoven os seus votos de castidade ideolóxica fundando partidos que corren e morren en cada elección pola competencia dos votos.
Que quedou do vello Lenin cando definía ao partido político como a "forma superior de organización" se aquí nin as formas inferiores son ben vistas por carecer de democracia? Coma se a democracia se restrinxise a meter a todo o mundo na ensaladeira da nación sen diferenzas e con voces pagas e apagadas dependendo do destino que cada un traia.
En que momento aprendemos que aínda que, os partidos se constitúen como formas superiores de organización, o imaxinario colectivo non supere a visión dunha estrutura a partir das súas dirixencias -e dilixencias- máis visíbeis e non a partir da composición orgánica de toda a súa militancia?
Soa case aterrador, case apocalíptico que posterior ás últimas eleccións, se ouzan diversas voces decretando o fin do FMLN, coma se unha redución nos votos é o síntoma único do enfraquecemento dun partido. Isto baixo unha clara visión lineal e positivista da política. Coma se a política fose unha empresa que mide o gaño a partir dos votos e non o avance na construción dun proxecto político a partir das súas accións.
É culpa da cúpula gritan as cúpulas sen base dos adaíles da esquerda. Contraditoriamente, os sectores que se chaman de máis radicais, coinciden neste punto coas voces da burguesía tamén radicais mais á inversa. Neste último período, estas organizacións colocaron como pauta única, demostrar como o FMLN tense "dereitizado" que non é o mesmo que "endereitado"; "neoliberalizado", asumindo que xa algunha vez teríase "liberalizado". Porén que por ningún lado se discuta -por non dicir- se realice un combate frontal ao capitalismo.
Logo anuncian ser a verdadeira esquerda que por atacar á esquerda electorista, falsa esquerda, presentaranse como surda opción para as próximas eleccións. E chaman ao FMLN, partido que por bos intres peca dunha xordeira programada, partido político electoralista, para distanciarse deste cando entren eles ao xogo electoral. Que por ser estes verdadeiros referentes de esquerda xa non serán procesos electoralistas, senón procesos políticos, en dialéctica confusión.
Hai uns anos o que podería constituírse como un período de acumulación de forzas, máis ben volveuse un período de desencanto xeneralizado e de confusión intrincada. As teses de Fukuyama van e veñen en cada elección segundo os resultados que estas deixen. Mostra de que en xeral existe unha crise -teórica, programática e orgánica- deste incompleto abano das esquerdas salvadoreñas.
"Un dos grandes obxectivos das negociacións de paz entre o FMLN e o entón Goberno do Salvador, para pór fin ao conflito goberno armado, foi o de abrir un proceso de democratización, que deixase atrás as décadas de ditadura, violacións aos dereitos humanos e fraudes electorais" dicía Schafik Handal alá polo ano 2004. E que en 2012 aparenta ser superado polo entusiasmo burgués da democracia das eleccións sen programas e sen basamento teórico.
Hai que ser máis participativos esíxeselle á esquerda, en nome da "democracia", para facer dos espazos de toma de decisións unha especie de ring onde se tiran os cabelos mal peiteados das ideoloxías. Que no catálogo de pelos salvadoreños estes varían segundo as modas, pois vivimos nun país da América Central, que pola súa localización só vea pasar de cando van do norte ao sur e viceversa como aos azacuanes en cambio de tempada. Senón preguntémoslle ao presidente que ten amalloadas as súas estacas en ambos os hemisferios e o pescozo torto de tanto meneo.
Parece un melodrama isto das esquerdas. Cada vez que unha comete un erro, as demais distáncianse e rífanlle; mais non aínda hai un pequeno laño por onde entrar, estas bailan a ritmo das alianzas tácticas e momentáneas. Móvenselle as conxunturas como a toda unha chuca cuta en pleno entroido. Unha esquerda que se topa sen saudar aínda que se pelen os dentes.
A crise tamén retoca o estado de ánimo das esquerdas; así que coidado ás tentativas de crear un novo partido en plena crise, pois en plena crise nacerán. E estaremos en cada elección desarmándonos por sinistras razóns. E -ogallá que non- tamén menos sinistras e máis destras pelexando polos dereitos reservados de representar á esquerda no xogo electoral.
Nenhum comentário:
Postar um comentário