Nova tirada de El Confidencial (aquí). Tradución de Á revolta entre a mocidade. Para o fin da I globalización véxase este artigo (aquí).
 |
| Imaxe tirada de El Confidencial (aqui). |
Polo menos iso defende Charles Robertson, de Renaissance Capital, no seu último informe macroeconómico no que argumenta que o proceso será "rápido" e "impredicíbel" e lembra como, durante a Gran Depresión, países con taxas de desemprego similares ás que sofre actualmente o Reino de España abandonaron os tipos fixos do patrón ouro para superar a crise. España necesita a desvalorización para ser competitiva e volver crecer, como nos anos 80, cando cun paro do 20% serviuse de debilitar a peseta para axudar a crear postos de traballo.
Unha tese que dista moito do momento de compracencia que viven os mercados e especialmente España, alimentado por algún dato positivo, un esborralle dos custos de financiamento, o rally do Ibex 35 e a perda de forza da petición de rescate.
A chave está no "grao de dor que pode aguantar a poboación" e asegura que se vai a "pór a proba a fortaleza e resistencia dos españois como nunca antes na historia se fíxo cunha sociedade".
Robertson parte da previsión do Fondo Monetario Internacional do pasado mes de outubro, cando asegurou que o crecemento máximo que España pode esperar en 2017 é de apenas un 1,7%, moi baixo para que o país poida crear emprego -tendo en conta que desde 1981 o paro non diminuíu con crecementos inferiores ao 2,5%- incluso asumindo que a reforma laboral rebaixe ese crecemento ao 1,5%-1,7%. De feito, con estes números, a firma de investimento avisa dun paro próximo ao 30% dentro de catro anos.
Mesmo se se atende ás previsións da Comisión Europea ou da OCDE, con taxa de desemprego do 26%-27%, o certo é que os españois van chegar a 2014 sen ningún tipo de esperanza de mellora e, aínda que realmente a economía comece unha forte recuperación para entón, os seus efectos non sentirán na poboación até máis adiante.
Por ese motivo, asume que os españois -que xa mostraron o seu enfado contra o Goberno anterior cunha desfeita histórica do PSOE nas urnas en 2011- constatarán que "Mariano Rajoy falloulles" e "a xente tomará as rúas para esixir o cambio". Aínda se o Partido Popular aguantase até as eleccións de decembro de 2015, "é difícil que o electorado teña paciencia" e aínda que nestes momentos non hai alternativa política, "tampouco ninguén en Grecia ouvira falar de Alexis Tsipras antes de maio de 2012, e en xuño era un dos candidatos plausíbeis a primeiro ministro".
Os antecedentes do patrón ouro
Aínda que esta situación parece desatinada, unha das cousas que nos ensinou a historia é que o abandono dun réxime de tipo de cambio fixo é algo completamente impredicíbel, mesmo con tres meses de antelación.
Así, por exemplo, o presidente Franklin D. Roosevelt prometeu non sacar a EEUU do patrón ouro durante a campaña das eleccións de 1932 e ao pouco de chegar á Casa Branca a situación económica do país obrigoulle a iso. O mesmo ocorreu no Reino Unido en 1931, despois de que o goberno de coalición vísese abocado a levar a cabo fortes recortes, como o dos salarios públicos; ou nos Países Baixos, que cun paro do 32,7% fixo o propio en 1396.
"Actualmente atopámonos no momento equivalente a 1934, un ano despois de que EEUU abandonase o patrón ouro (cun desemprego de entre o 21% e o 25%) e tres anos despois de que o Reino Unido liderase a un número de países europeos na saída do tipo fixo do ouro", asegura Robertson. "Estes países, desde Suecia a Reino Unido, sufriron menos a Gran Depresión, mentres os que devaluaron máis tarde, Francia, Países Baixos e Polonia, sufriron máis tempo".
Todo isto, trasladado ao momento actual, vénnos a dicir que non debemos preocuparnos en exceso por Irlanda, Portugal ou Italia, con taxas de paro de entre un 15,5% e un 10,6%, e si por España e Grecia.
Grecia comezará a recuperación antes que o Reino de España
De feito, se o experto fixa en 2014 a saída do Reino de España do euro, Grecia ten o camiño da súa saída máis avanzado e producirase axiña este mesmo ano, coa caída do Goberno provocada por unha poboación que xa non pode aguantar máis o estrangulamento dos recortes impostos desde Bruxelas e a chegada de Alexis Tsipras ao poder.
Así, despois do shock inicial, co normal caos económico posterior a unha desvalorización e un default -que non será tanto xa que os investidores viñeron progresivamente reducindo a súa exposición sobre o país- e que se podería traducir en caídas de entre un 10% e un 20% nas bolsas durante un trimestre, "para finais de 2014, a recuperación de exportacións gregas comezaría e o forte crecemento e a creación de emprego en 2015 será tentador para o Reino de España, como o boom de Reino Unido e Alemaña a mediados de 1930 o foi para os Países Baixos ou Francia en 1936".
Respecto da posíbel oposición de Alemaña a unha ruptura do euro e as teorías que apuntan a que o motor de Europa necesita unha moeda débil e que a revalorización da divisa destruiría a súa competitividade, o analista de Renaissance Capital argumenta que "Alemaña é un país de aforro" e isto significa que "eses aforros proverán dunha fonte barata de financiamento ao sistema bancario e, en consecuencia, ao sector privado, que investirá en ser máis eficiente". De feito, coa apreciación do marco nos anos 80 fronte ao dólar, que pasou dos 3,2 aos 1,5 dólares, a base exportadora de Alemaña non se destruíu.
Doutra banda, sobre as palabras que o presidente do Banco Central Europeo, Mario Draghi, pronunciou en agosto acerca da irreversibilidade do euro, e que fará todo o que sexa necesario e "será suficiente", que se materializaron no anuncio dun programa de compra de bonos en setembro, Robertson asegura que "o apoio do BCE é máis unha aspirina, que unha cura" e asegura que "o que realmente necesita España, e o que necesita calquera país cando a súa economía é débil, son tipos de interese negativos en termos reais".
O espellismo dos últimos brotes verdes
Así, sobre os últimos brotes verdes que se empezan a ver en forma de produtividade e balanza comercial, o experto asegura que a mellora dos custos laborais procede en parte da caída dos salarios, pero tamén do aumento do desemprego ao 25%. "Se o paro subise ao 50%, o dato sería probabelmente mellor aínda, mais non é politicamente sustentábel. O Estado español necesita creación de emprego, e urxentemente, e iso non está no mandato do BCE". E é que tamén a produtividade creceu durante a Gran Depresión...
En canto ao aumento das exportacións de bens e servizos, estas representan un 35% do PIB, o que supón pouca variación desde o 34% en 2011 ou do 32% en 2001. E o PIB caeu un 15% desde 2007. "O aumento da balanza por conta corrente de en torno ao 2% do PIB desde un déficit do 10% parece positivo, pero débese ao colapso da demanda interna, o que supón que o Reino de España non saca capital fóra do estado, mais tampouco entra".
Con todo, a cuestión máis importante para os investidores de face aos próximos anos é se o Reino de España abandona a Eurozona. Se finalmente ocorre, como asegura Robertson, veremos unha reacción similar nos mercados á que ocorreu no último trimestre de 2008 tras a quebra do banco de investimento estadounidense Lehman Brothers, en setembro dese ano, con esborralles do 50% na renda variábel, para despois rebotar con forza entre o tres a nove meses seguintes. Neste escenario, moitos bancos terán que ser nacionalizados e o mundo experimentará outro shock económico global.
Nenhum comentário:
Postar um comentário