Irlanda e Islandia. Dous modelos para afrontar a crise financeira que sacode ao mundo desde 2008. E unha vez vista a situación de ambos os países, parece que a opción islandesa, de non salvar á banca nin protexer aos seus acredores, está a dar mellores froitos que a irlandesa. Agora España tenta salvar ao seu sistema financeiro cun plan máis similar ao de Irlanda que ao de Islandia.
A situación en outubro de 2008 de Islandia era de auténtico pánico financeiro. Pero o Goberno, no canto de inxectar miles de millóns nuns bancos cuxos activos se dispararon até ser 11 veces o PIB do país, decidiu que suspendesen pagos.
A reacción foi brutal. En novembro dese mesmo ano, a coroa islandesa xa perdera un 58% do seu valor, a inflación disparouse até o 19% en xaneiro de 2009 e ese mesmo ano a economía contraeuse un 7%. O primeiro ministro, Geir Haarde foi obrigado a dimitir en xaneiro de 2009 e agora enfróntase aos tribunais.
Con todo, tras dous anos de duro axuste que incluíron a intervención do FMI, a economía islandesa, que xa saíu da recesión no terceiro trimestre (creceu un 1,2% tras sete trimestres consecutivos de contracción), podería crecer un 3% este ano. O país planea volver aos mercados de capital e mesmo emitir en euros, algo que non facía desde o ano 2006, unha mostra da confianza recuperada na economía e as finanzas do pequeno país nórdico.
Irlanda, o peor modelo
"Islandia fixo o correcto asegurando que o seu sistema de pagos continuará funcionando mentres que os acredores, non o contribuínte, asumiu as perdas dos bancos", explicou a Bloomberg o premio Nobel de Economía profesor de Columbia Joseph Stiglitz. "Pola contra, Irlanda fixo todas as cousas mal. É probablemente o peor modelo".
Irlanda decidiu garantir todas as débedas dos seus bancos cando comezaron os seus problemas e estivo inxectando capital desde entón para tentar mantelos á boia. Pero o buraco bancario levouse por diante as finanzas públicas do país, que tivo que aceptar un rescate da Unión Europea e o FMI o pasado mes de decembro.
Aínda que é certo que o tamaño dos bancos irlandeses (10 veces maior que o dos islandeses) supuña unha ameaza moito maior para o sistema financeiro europeo no seu conxunto e tamén é certo que Irlanda non podía devaluar a súa moeda como fixo Islandia, o Goberno irlandés podería seguir o camiño de Islandia.
Polo menos iso opina Adriaan van der Knaap, de UBS, que en declaracións á axencia estadounidense asegurou que "iso non enfadaría ao sistema financeiro. Incluso os bancos irlandeses non son demasiados grandes para caer". Van der *Kaamp foi asesor de Islandia no proceso de transformación do seu tres maiores bancos.
En outubro de 2008, o parlamento islandés aprobou unha lei pola cal decidiu dividir os activos e as obrigacións do seu tres maiores bancos, Kaupthing, Landsbanki e Glitnir, en función da súa orixe, entre nacionais e estranxeiros.
Por unha banda, creáronse tres novos bancos que recibiron os depósitos e os créditos de compañías e consumidores islandeses, mentres que por outro se crearon comités para liquidar o que quedaba nos antigos bancos: os préstamos e as débedas foráneas que alimentaron a burbulla do país entre 2000 e 2008. O nivel de crecemento do sector financeiro fixo que o tres entidades chegasen a ser o tres maiores empresas do país e as súas sedes os maiores edificios de Reykjavik, a capital do país.
Unha vez nacionalizados os bancos, o Goberno decidiu negociar cos acredores, practicamente todos estranxeiros, e que incluían fondos de investimento e hedge funds, así como outros bancos europeos. Unha reestruturación da débeda na que o contribuínte non tivo que pór diñeiro.
Os acredores agora controlan o 87% deArion, o substituto de Kaupthing, e o 95% de Islandsbanki, o que era o banco Glitnir. Bloomberg calcula que os acredores destes bancos asumiron unha quita do 70% na débeda, segundo as valoracións dos bancos. A metade dos acredores de Kaupthing son alemáns que tiñan depósitos con contas a través de Internet, que lograron recuperar o principal e que agora esperan os intereses.
Acordo cos acredores
Os acredores de Landsbanki, con todo, só obtiveron un compromiso de obter unha participación en NBI, o banco sucesor. Gran parte os seus acredores eran depositantes do Reino Unido e Holanda, e Islandia chegou a un acordo para devolverlles o seu diñeiro en 35 anos cun interese do 3%.
Agora, o tres novos bancos, sucesores dos xigantes que levaron ao país á ruína, rexistraron un beneficio de 309 millóns de dólares até setembro do ano pasado. O país, ademais de volver crecer, ten unha inflación controlada, o 1,8% e os CDS (seguros contra a falta de pagamento da débeda soberana) caeron un 80%. De feito, o mercado aposta moito máis por unha falta de pagamento de Irlanda, Portugal, España ou Italia antes que por un islandés.
Arni Pall Arnason, o ministro de Asuntos Económicos de Islandia, asegura agora que a decisión de que os acredores asumisen perdas salvou o futuro do país. "Se garantísemos todas as obrigacións dos bancos, estariamos na mesmo situación que Irlanda", declarou a Bloomberg.
Nenhum comentário:
Postar um comentário