"Cremos nas segundas oportunidades", declarou o vicepresidente de mercadotecnia dos Cleveland Cavaliers. Este pronunciamiento acompañou ao anuncio da oferta de traballo presentada a Ted Williams, o indixente da "voz de ouro", voz e rostro empobrecido cuxo vídeo se difundiu en YouTube. Máis aló da súa elevación polos medios de comunicación a un nivel económico visíbel e viábel Williams converteuse nun claro exemplo da compaixón selectiva da América corporativa e do seu público consumidor.
Hai máis de 50 anos, o Dr. Martin Luther King, Jr. lembrounos que "a verdadeira compaixón é máis que arroxar unha moeda a un esmoleiro; non é casual nin superficial, a verdadeira compaixón. Trátase de ver que un edificio que produce esmoleiros necesita unha reestruturación". Que é este edificio que xera os millóns de indixentes que poboan as nosas cidades? Por que a pobreza creceu a un nivel, sen precedentes modernos, de case 50 millóns, superando incluso as estatísticas e a realidade do que o Dr. King observou na década de 1960?
É evidente que a desigualdade, inherente ao tipo de capitalismo contemporáneo que se practica nos Estados Unidos, é a fonte desta taxa constantemente crecente de pobreza. Como sinalou o crítico social recentemente falecido, Tony Judt, no seu texto fundamental, Ill Fares the Land: "A desigualdade, entón, non é só pouco atractiva en si mesma, senón que corresponde claramente aos problemas sociais patolóxicos que non poderemos enfrontar a menos que ataquemos á súa causa subxacente". Con todo, en gran medida, seguimos paralizados por nosa propia resposta individualista e privatizada a eses problemas sociais.
Para agravar as cousas, da indigencia á pobreza, está o crecemento descontrolado da desigualdade na última década. O 0'1% da estadounidenses gana máis que os 120 millóns máis pobres de entre nós. A expansión da desigualdade é máis evidente no feito excepcional de que o 1% da poboación posúe o 70% de todos os activos financeiros. Non só non hai vontade política para enfrontar a esta enorme desigualdade, senón que, de feito, hai un contra movemento dos dous partidos políticos para adoptar unha política de austeridade que imporá aínda máis cargas financeiras na clase pobre e traballadora dos Estados Unidos.
Esta mesma clase política, controlada polas corporacións, deliberadamente evita abordar outra fonte chave do desequilibrio económico que empobrece o noso orzamento federal, os gastos de mantemento do imperio. Alén dos 700 mil millóns de dólares do orzamento do Pentágono, os custos das guerras e as bases militares ao redor do mundo custan miles de millóns de dólares. A acusación que fixo o Dr. King no discurso citado conserva a súa urxencia moral: "Unha nación que continúa, ano tras ano, gastando máis diñeiro en defensa militar que en programas de mellora social, está a achegarse á morte espiritual".
É difícil imaxinar que este "deslizamiento" cara á morte espiritual poida evitarse pola redención dunha persoa á vez. Independentemente da natureza compracente da salvación de Ted Williams, debemos abordar o contexto máis amplo da persistencia patolóxica da desigualdade. Se non podemos facer o esforzo colectivo para transformar este sistema de extremos, tanto de riqueza como de pobreza, non haberá unha segunda oportunidade para a nosa nación e a nosa democracia.
Nenhum comentário:
Postar um comentário