Os latinoamericanos non son criminais natos nin inventaron as drogas.
Os aztecas, os maias, e outros grupos humanos precolombinos de México e Centroamérica, por exemplo, eran excelentes agricultores e nin sequera coñecían o cultivo da coca.
Os quéchuas e aimaras foron capaces de producir nutritivos alimentos en perfectas terrazas que seguían as curvas de nivel das montañas. En altiplanos que excedían por veces os tres e catro mil metros de altura, cultivaban a quinua, un cereal rico en proteínas, e a papa.
Coñecían e cultivaban tamén a planta de coca, cuxas follas mastigaban desde tempos inmemorábeis para mitigar o rigor das alturas. Tratábase dunha costume milenaria que os pobos practican con produtos como o café, o tabaco, o licor ou outros.
A coca era orixinaria das abruptas ladeiras de Ándelos amazónicos. Os seus poboadores coñecíana desde moito antes do Imperio Inca, cuxo territorio, no seu máximo esplendor, estendíase no espazo actual do Sur de Colombia, todo Ecuador, Perú, Bolivia, o Leste de Chile, e o Noroeste de Arxentina; que sumaba preto de dous millóns de quilómetros cadrados.
O consumo da folla de coca converteuse en privilexio dos emperadores Incas e da nobreza nas cerimonias relixiosas.
Ao desaparecer o Imperio tras a invasión española, os novos amos estimularon o hábito tradicional de mastigar a folla para estender as horas de traballo da man de obra indíxena, un dereito que perdurou até que a Convención Única sobre Estupefacientes de Nacións Unidas prohibiu o uso da folla de coca, excepto con fins médicos ou científicos.
Case todos os países asinárona. Apenas se discutía calquera tema relacionado coa saúde. O tráfico de cocaína non alcanzaba entón a súa enorme magnitude actual. Nos anos transcorridos creáronse gravísimos problemas que esixen análises profundas.
Sobre o espiñento tema da relación entre a droga e o crime organizado a propia ONU afirma delicadamente que "Latinoamérica é ineficiente no combate ao crime".
A información que publican distintas institucións varía debido a que o asunto é sensíbel. Os datos ás veces son tan complexos e variados que poden inducir a confusión. Do que non cabe a menor dúbida é que o problema se agrava aceleradamente.
Hai case un mes e medio, o 11 de febreiro de 2011 un informe publicado na Cidade de México polo Consello Cidadán para a Seguridade Pública e a Xustiza dese país, ofrece interesantes datos sobre as 50 cidades máis violentas do mundo, polo número de homicidios ocorridos no ano 2010. Nel afírmase que México reúne o 25% delas. Por terceiro ano consecutivo o número uno corresponde a Cidade Juárez, na fronteira con Estados Unidos.
A continuación expón que "ese ano a taxa de homicidios dolosos de Juárez foi 35% superior á de Kandahar, Afganistán -o número dous no ranking- e 941% superior á de Bagdad", é dicir, case dez veces superior á capital de Iraq, cidade que ocupa o número 50 da lista.
Case de inmediato engade que a cidade de San Pedro Sula, en Honduras, ocupa o terceiro lugar con 125 homicidios por cada 100 000 habitantes; sendo só superada por Cidade Juárez, en México, con 229; e Kandahar, Afganistán, con 169. Tegucigalpa, Honduras, ocupa o sexto con 109 homicidios, por cada 100 000 habitantes.
Deste xeito pódese apreciar que Honduras, a da base aérea ianqui de Palmerola, onde se produciu un Golpe de estado xa baixo a presidencia de Obama, ten dúas cidades entre o seis en que se producen máis homicidios no mundo. Cidade de Guatemala alcanza 106.
De acordo ao devandito informe, a cidade colombiana de Medellín, con 87.42 figura tamén entre as máis violentas de América e o mundo.
O discurso do Presidente norteamericano Barack Obama no Salvador, e a súa posterior conferencia de prensa, conducíronme ao deber de publicar estas liñas sobre o tema.
Na Reflexión de marzo 21 critiqueille a súa falta de ética ao non mencionar en Chile sequera o nome de Salvador Allende, un símbolo de dignidade e valentía para o mundo, quen morreu como consecuencia do golpe de estado promovido por un Presidente de Estados Unidos.
Como coñecía que ao día seguinte visitaría O Salvador, un país centroamericano símbolo das loitas dos pobos da nosa América que máis sufriu como consecuencia da política de Estados Unidos no noso hemisferio, dixen: "Alí terá que inventar bastante, porque nesa irmá nación centroamericana, as armas e os adestradores que recibiu dos gobernos do seu país, derramaron moito sangue".
Desexáballe boa viaxe e "un pouco máis de sensatez". Debo admitir que no seu longo periplo, foi un pouco máis coidadoso no último tramo.
Monseñor Óscar Arnulfo Romeu era un home admirado por todos os latinoamericanos, crentes ou non crentes, así como os sacerdotes xesuítas covardemente asasinados polos esbirros que Estados Unidos adestrou, apoiou e armou até os dentes. No Salvador, o FMLN, organización militante de esquerda, librou unha das loitas máis heroicas do noso continente.
O pobo salvadoreño concedeulle a vitoria ao Partido que emerxeu do seo deses gloriosos combatentes, cuxa historia profunda non é hora de construír aínda.
O que urxe é enfrontar o dramático dilema que vive O Salvador, do mesmo xeito que México, o resto de Centroamérica e Suramérica.
O propio Obama expresou que ao redor de 2 millóns de salvadoreños viven en Estados Unidos, o cal equivale ao 30% da poboación dese país. A brutal represión desatada contra os patriotas, e o saqueo sistemático do Salvador imposto por Estados Unidos, obrigou por centos de miles de salvadoreños a emigrar a aquel territorio.
O novo é que, á desesperada situación dos centroamericanos, únese o fabuloso poder das bandas terroristas, as sofisticadas armas e a demanda de drogas, orixinadas polo mercado de Estados Unidos.
O Presidente do Salvador no breve discurso que precedeu ao do visitante, expresou textualmente: "Insistinlle que o tema do crime organizado, a narcoactividade, a inseguridade cidadá non é un tema que ocupe só ao Salvador, Guatemala, Honduras ou Nicaragua e nin sequera México ou a Colombia; é un tema que nos ocupa como rexión, e nese sentido estamos a traballar na construción dunha estratexia rexional, a través da Iniciativa CARFI".
"insistinlle, en que este é un tema que non só debe ser abordado desde a perspectiva da persecución do delito, a través do fortalecemento das nosas policías e os nosos exércitos, senón que tamén salientando nas políticas de prevención do delito e por tanto, a mellor arma para combater en si a delincuencia, na rexión, é investindo en políticas sociais".
Na súa resposta o mandatario norteamericano dixo: "O Presidente Funes comprometeuse a crear máis oportunidades económicas aquí no Salvador para que a xente non senta que debe enrumbarse ao norte para manter á súa familia".
"Sei que isto é especialmente importante para os aproximadamente 2 millóns de salvadoreños que están a vivir e traballando en Estados Unidos".
"puxen ao día ao Presidente sobre as novas medidas de protección ao consumidor que promulguei, que lles dan ás persoas máis información e aseguran que as súas remesas en efecto chéguenlles aos seus seres queridos en casa".
"dedicaremos $200 millóns a apoiar os esforzos aquí na rexión, o que inclúe facerlles fronte [...] ás forzas sociais e económicas que impulsan aos mozos cara á criminalidade. Axudaremos a reforzar os tribunais, os grupos da sociedade civil e as institucións que defenden o estado de dereito".
Non necesito unha palabra máis para expresar a esencia dunha situación dolorosamente triste.
A realidade é que moitos mozos centroamericanos foron conducidos polo imperialismo a cruzar unha ríxida e cada vez máis infranqueable fronteira, ou prestar servizos nas bandas millonarias dos narcotraficantes.
Non sería máis xusto "pregúntome" unha Lei de Axuste para todos os latinoamericanos, como a que se inventou para castigar a Cuba fai xa case medio século? Seguirá crecendo até o infinito o número de persoas que morren cruzando a fronteira de Estados Unidos e as decenas de miles que xa están a morrer cada ano nos pobos aos que vostede ofrece unha "Alianza Igualitaria"?
Nenhum comentário:
Postar um comentário