Carlos Taibo. Artigo tirado de Altermundo (aquí), do cal o autor é membro do Consello Editorial. Carlos Taibo é un libertario que se ten significado nos últimos tempos como un inveterado defensor da teoría do decrecemento. É profesor de Ciencia Política na Universidade Autónoma de Madrid.
As eleccións xerais españolas previstas para o 20 de novembro son, en principio, un agasallo para o movemento 15M. E sono por unha razón doada de entender: están chamadas a permitir que se recree un escenario similar ao que permitiu o nacemento do movemento en maio, cando xurdiron manifestacións e acampadas ao abeiro dunhas eleccións autonómicas e municipais lastradas pola sordidez e a tristeza.
O 15M vai dispor, noutras palabras, dunha nova oportunidade para lanzar os seus dardos críticos ante o que significa, por riba de todo, a aparente confrontación que protagonizan os dous grandes partidos.
Se esa é a cara positiva do que se achega, non hai motivos para recelar, con todo, do que para o 15M supón a convocatoria electoral do 20 de novembro? Hai como pouco un, singularmente inquedante: o risco de que ao amparo daquela proliferen, no movemento, as divisións internas ese abran feridas no caso de que a discusión correspondente non se administre de xeito intelixente. Porque hai que partir dun feito doadamente certificábel: dentro do 15M son moi variadas as lecturas no que se refire ao que debe facerse con ocasión das eleccións xerais. Mentres uns defenden fórmulas de abstención activa, hai quen se inclina por postular o voto en branco ou o voto nulo, non falta quen sinala que o seu é apoiar a opcións políticas concretas e, en suma, menudean quen se contentan con demandar que non se apoie a ningún dos dous grandes partidos.
Ben está que dentro do movemento debátanse esas diferentes opcións. Pero convén manter a aquel lonxe de calquera vontade de pronunciarse expresamente por algunha delas -horizonte que, polo demais, e tendo en conta da disparidade de posicións, parece pouco facedeiro, sexan cales sexan as formas de toma de decisións que se apliquen. Isto á marxe, o saudábel é que o 15M non mude nun teatro de difusión das mensaxes duns e outros, con máis motivo que a disputa correspondente antóllase un escenario moi propicio para infiltracións desde o exterior. Salta á vista que nos debe importar máis, moito máis, o movemento que as eleccións que o sistema nos agasalla.
Algo hai que dicir, con todo, do que acontece do outro lado do espello, ao lado dos partidos. É lóxico que estes, ou algúns destes, intenten chupar imaxe do movemento. Ás veces ocorre, con todo, que o lóxico muda nunha fonte de abrasiva manipulación. Limitareime a lembrar ao respecto diso que entre quen concorren ás eleccións do 20 de novembro hai unha morea de candidaturas que estarían reclamando para si unha lexitimidade que nacería da súa presunta vinculación co 15M. Atrévome a adiantar que na maioría dos casos sono de persoas que de sempre traballaron por horizontes moi distintos dos que inspiran ao movemento, algo que converte en lamentábel a súa iniciativa destas horas.
Véxome na obriga de sinalar, polo demais, que a lóxica dos partidos é inequivocamente diferente da do movemento: non hai partidos asemblearios que na súa vida cotiá dean renda solta á autoxestión, a democracia directa e o cuestionamiento activo dos liderados. Ou polo menos non os hai entre quen concorren a unhas eleccións que reclaman a delegación da capacidade de decisión nuns poucos, e iso por moito que semellante tensión inténtese corrixir cunhas ou outras medidas. Enténdase ben o que quero dicir: non é agora o meu propósito contestar o que significan os partidos que están, ou se declaran, próximos ao movemento. Conténtome con sinalar que son outra cousa moi diferente.
As eleccións non configuran o futuro do movemento do 15 de maio. Otorguémosles un relevo limitado. Aproveitémolas para sinalar moitas das miserias da orde existente, respectemos a quen o merecen e, sen máis, deixémolas pasar. Que queda moito traballo
Nenhum comentário:
Postar um comentário