Artigo tirado de SinPermiso e traducido desde o castelán por nós (aquí). Leonardo Padura Fontes, escritor e xornalista cubano. As súas novelas foron traducidas a máis de quince idiomas e o seu máis recente obra, O home que amaba aos cans, ten como personaxes centrais a León Trotski e o seu asasino, Ramón Mercador
 |
| Caravaggio: "A vocación de Santo Mateo". |
Baixo o sol inclemente do agosto cubano, tres novos graffiteros interveñen unha parede que dá a unha céntrica avenida. Os transeúntes obsérvanos curiosos, estrañados, algúns quizais molestos polo que consideran un embarre de pintura sen sentido. Os mozos intercambian con algúns que lles preguntan polo significado desas letras estrañas, que forman unha palabra ilexíbel que resultou ser o apelido, escrito ao revés, do fundador do movemento de graffiteros independentes ao que pertencen estes raparigos.
O significativo é que o responsábel do taller de reparación automotriz ao cal pertence a parede, deu a súa autorización para a intervención dos mozos, pois el non ten recursos para pintala. O máis curioso é que ao longo do seis horas de labor que lles leva "a obra", pasaron varios policías a pé e en autos oficiais, e ningún deles achegouse sequera a preguntarlle aos pintores que fan, que di a súa pintada.
Mentres os mozos graffiteros realizan unha faena que no resto do mundo faise con nocturnidade e aleivosía, nun templo protestante da Habana un grupo de ao redor de sesenta fieis, seguidores dun ex pastor excluído da súa denominación relixiosa, encerráronse, segundo dise na rúa, a esperar o proximísimo fin do mundo anunciado polo seu líder. A policía, si convocada neste caso, rodea o sitio co argumento expreso de evitar incidentes. O que ocorra dentro das paredes da igrexa deixouse á decisión do pastor excomulgado e os seus fieis. Aínda que os cubanos sexan gregarios por natureza, non parece factíbel que se produza nesa igrexa unha inmolación colectiva. E se ocorre, é que en Cuba as cousas están a cambiar demasiado.
Ao mesmo tempo corre pola capital cubana unha pregunta que vai perfilando a súa resposta a base de rumores. E que pasou co cable de fibra óptica que, tendido desde Venezuela, conectaría a Cuba coas redes de transmisión de datos e imaxes e cuxa operatividade foi alegremente anunciada para este verán que se extingue (con tanto sol e calor, como o comprobaron os graffiteros)? Dise, extraoficial e na rúa que a conexión non se puido realizar por existir serios problemas operativos debido a manexos corruptos de funcionarios cubanos encargados de tan importante misión. A prensa plana, radial, televisiva e dixital dos sitios do Estado e o goberno, nada dixeron respecto diso. Nin de porqué non hai cable, nin sobre se hai ou non corrupción. E ante o silencio, o rumor é dono e señor.
Do que si falaron, e moito, os sitios dixitais máis oficiais foi das declaracións que fixese en Miami o músico cubano Pablo Milanés, quen, entre outras cousas declarou que deixara de ser fidelista (devoto de Fidel Castro) e ademais aceptou un diálogo cun destacado opositor ao sistema cubano. Aínda que os xornais e a televisión non falaron do incidente, nin dos varios concertos realizados en Estados Unidos por este importantísimo músico, os sitios e revistas dixitais castigárono duramente polo que consideran unha infidelidade (e nunca mellor utilizado o termo), e mesmo, até se falou de traizón aos principios. Con todo, segundo transcendeu por axencias de prensa non cubanas, Pablo Milanés regresou a Cuba e atópase, esperamos que tranquilamente, na súa casa habaneira.
Algo que con orgullo se recoñeceu é que xa pasan de 300 mil as persoas que solicitaron licenzas de "traballo por conta propia" e montaron os seus pequenos negocios ao longo da illa. A conclusión sacada por eses "independentes" parece ser a mesma: aínda que se deba traballar máis e pagar impostos, resulta máis rendíbel ser traballador por conta propia que selo para o Estado, cos salarios que paga o Estado.
Tamén se anunciou o feito extraordinario de que o Narciso de Caravaggio, e quizá outras dúas obras do mestre italiano e outras varias debidas aos seus seguidores, viaxarán en breve á Habana para ser exhibidas durante dous meses. Todo parece indicar que sería a primeira ocasión en que un Caravaggio chegase a América Latina e, sen dúbida, unha ocasión única para que os cubanos asómense, como Narciso, a unha das máis retumbantes creacións do xenio humano.
Como o grafiti, algunhas cousas chegan tarde a Cuba. Outras cousas escollen a Cuba para chegar. E outras sinxelamente non chegan, ou se lles fai difícil chegar. Dalgunhas fálase oficialmente e outras caen no pozo sen fondo do chamado segredo, en moitas formas auxiliado e sostido por algunha das cousas que non chegan, como o acceso público a Internet que, quizais, podía garantir o controvertido cable de fibra óptica.
O significativo é que o responsábel do taller de reparación automotriz ao cal pertence a parede, deu a súa autorización para a intervención dos mozos, pois el non ten recursos para pintala. O máis curioso é que ao longo do seis horas de labor que lles leva "a obra", pasaron varios policías a pé e en autos oficiais, e ningún deles achegouse sequera a preguntarlle aos pintores que fan, que di a súa pintada.
Mentres os mozos graffiteros realizan unha faena que no resto do mundo faise con nocturnidade e aleivosía, nun templo protestante da Habana un grupo de ao redor de sesenta fieis, seguidores dun ex pastor excluído da súa denominación relixiosa, encerráronse, segundo dise na rúa, a esperar o proximísimo fin do mundo anunciado polo seu líder. A policía, si convocada neste caso, rodea o sitio co argumento expreso de evitar incidentes. O que ocorra dentro das paredes da igrexa deixouse á decisión do pastor excomulgado e os seus fieis. Aínda que os cubanos sexan gregarios por natureza, non parece factíbel que se produza nesa igrexa unha inmolación colectiva. E se ocorre, é que en Cuba as cousas están a cambiar demasiado.
Ao mesmo tempo corre pola capital cubana unha pregunta que vai perfilando a súa resposta a base de rumores. E que pasou co cable de fibra óptica que, tendido desde Venezuela, conectaría a Cuba coas redes de transmisión de datos e imaxes e cuxa operatividade foi alegremente anunciada para este verán que se extingue (con tanto sol e calor, como o comprobaron os graffiteros)? Dise, extraoficial e na rúa que a conexión non se puido realizar por existir serios problemas operativos debido a manexos corruptos de funcionarios cubanos encargados de tan importante misión. A prensa plana, radial, televisiva e dixital dos sitios do Estado e o goberno, nada dixeron respecto diso. Nin de porqué non hai cable, nin sobre se hai ou non corrupción. E ante o silencio, o rumor é dono e señor.
Do que si falaron, e moito, os sitios dixitais máis oficiais foi das declaracións que fixese en Miami o músico cubano Pablo Milanés, quen, entre outras cousas declarou que deixara de ser fidelista (devoto de Fidel Castro) e ademais aceptou un diálogo cun destacado opositor ao sistema cubano. Aínda que os xornais e a televisión non falaron do incidente, nin dos varios concertos realizados en Estados Unidos por este importantísimo músico, os sitios e revistas dixitais castigárono duramente polo que consideran unha infidelidade (e nunca mellor utilizado o termo), e mesmo, até se falou de traizón aos principios. Con todo, segundo transcendeu por axencias de prensa non cubanas, Pablo Milanés regresou a Cuba e atópase, esperamos que tranquilamente, na súa casa habaneira.
Algo que con orgullo se recoñeceu é que xa pasan de 300 mil as persoas que solicitaron licenzas de "traballo por conta propia" e montaron os seus pequenos negocios ao longo da illa. A conclusión sacada por eses "independentes" parece ser a mesma: aínda que se deba traballar máis e pagar impostos, resulta máis rendíbel ser traballador por conta propia que selo para o Estado, cos salarios que paga o Estado.
Tamén se anunciou o feito extraordinario de que o Narciso de Caravaggio, e quizá outras dúas obras do mestre italiano e outras varias debidas aos seus seguidores, viaxarán en breve á Habana para ser exhibidas durante dous meses. Todo parece indicar que sería a primeira ocasión en que un Caravaggio chegase a América Latina e, sen dúbida, unha ocasión única para que os cubanos asómense, como Narciso, a unha das máis retumbantes creacións do xenio humano.
Como o grafiti, algunhas cousas chegan tarde a Cuba. Outras cousas escollen a Cuba para chegar. E outras sinxelamente non chegan, ou se lles fai difícil chegar. Dalgunhas fálase oficialmente e outras caen no pozo sen fondo do chamado segredo, en moitas formas auxiliado e sostido por algunha das cousas que non chegan, como o acceso público a Internet que, quizais, podía garantir o controvertido cable de fibra óptica.
Nenhum comentário:
Postar um comentário