Intento ser tan breve como a súa columna en Público [1]. Ignacio Escolar - "A derrota definitiva de ETA" - escribiu sobre o abandono das armas de ETA. A súa aproximación, deixando algún cabo solto, pode resumirse así: 1. O 20 de outubro de 2011 pasará á historia como o día no que a democracia derrotou a ETA. 2. Non hai marcha atrás posible: ETA e o seu mundo asumiron por fin que a súa "loita armada" foi un fracaso absoluto. 3. ETA foi completamente derrotada. Mataron durante máis de corenta anos porque querían un Euskadi socialista e independente e rendéronse sen conseguir nin un só dos seus obxectivos. 4. Desde hoxe o problema é outro: como superar o horror deses 829 asasinados, como lograr a convivencia entre os que cada día miraban os baixos do seu coche e aqueles que xustificaban o terror.
Comentario (irritado) de texto: 1. Non é certo que a "democracia" derrotase a ETA. Sexa cal for o concepto que manexemos de democracia, por demediado que este poida ser e como o mesmo Escolar nos ensinou en ocasións, é retórica política da peor (e da máis baleira) falar de democracia para referirse ao Estado borbónico español e soster que "a democracia acabou con ETA". Fume do peor. 2. Non é certo tampouco que todos os estadios da loita armada de ETA fosen un completo fracaso. A planificada continuidade do réxime fascista español foi rota por unha das súas accións, a que Pontecorvo narrou en "Operación Ogro". Outras accións armadas, aínda que sexa politicamente incorrecto lembralo, deron osíxeno e enerxía á loita antifascista en España. Quen pode esquecer a solidariedade con ETA da cidadanía, non só da vasca desde logo, durante o Consello de Guerra de Burgos? 3. Falar dos 40 anos de ETA, sen ningunha ruptura, como unha liña sen descontinuidades, é unha mirada histórica que falsea totalmente a recente historia española, síntoma da hexemonía cultural do revisionismo neofranquista. Polo demais, algunhas das finalidades de ETA -a autodeterminación de Euskadi por exemplo- foi defendida durante anos por organizacións moi afastadas dos seus obxectivos e procedementos. Entre esas forzas, polo mismísimo PSOE nos primeiros anos da transición-transacción. 4. Referirse ás 829 vítimas de ETA, sen citar as outras vítimas, e incluíndo entre as primeiras a torturadores e almirantes fascistas que serviron lealmente ao Réxime franquista até o final das súas vidas, un réxime levantado sobre o asasinato e persecución de decenas de millleiros e milleiros de cidadáns e cidadás, é canto menos un infundio e mesmo un insulto a esas outras vítimas. Polo demais, os que xustificaron moitos horrores non só foron dirixentes e militantes de ETA.
O PCE-PSUC e outras forzas de esquerda comunista e anarquista aspiraron durante décadas a unha República Socialista federal e ibérica. Deixaron no camiño milleiros de mortos, torturados, encarcerados e un sufrimento incalculable (e desde logo páxinas indelebles de dignidade). Algúns nomes, moi poucos entre milleiros posibles: Julián Grimau, Miguel Núñez, Enrique Ruano, Salvador Puig Antich, Paco Téllez, José Humberto Baena. Desgraciadamente, ningunha das súas aspiracións esenciais puido alcanzarse. Nesas seguimos estando. A loita antifranquista, protagonizada esencialmente polas organizacións citadas, foi tamén completamente derrotada? Non hai que dar ás veces batallas que se saben perdidas?
Por se fose necesario: non hai, non pode haber ningunha dúbida de que o abandono das armas por parte de ETA foi unha das mellores noticias que tivemos nestas últimas décadas e que, desde logo, desde hai xa varias décadas nada justificaba as súas accións armadas nin os seus inadmisibles asasinatos. Entre estes últimos, o de Dolores González Katarain, Yoyes.
PS: Público publicou en contraportada o 21 de outubro, no que de xeito evidente é unha infamia xornalística impropia dun diario que di ser de centroesquerda, unha lista de nomes -as fontes son o Ministerio do Interior e as Asociacións de Vítimas- cun titular: "En memoria das 829 vítimas mortais de ETA". Entre esas vítimas mortais, o torturador Melitón Mazás González e o almirante fascista Luís Carrero Branco. Ao mesmo tempo, en ningún lugar destacado, ningunha referencia, entre moitos outros, a Anxo Otaegi, Juan Paredes Manot Txiki, José Antonio Laza Aróstegui ou José Ignacio Zabala Artano, os tres últimos asasinados -ou non foron asasinados?- con apenas 20 anos.
Nota:
[1] http://www.escolar.net/mt/archives/2011/10/la-derrota-definitiva-de-eta.html
Salvador López Arnal é sobriño de Salvador López Campo, campesiño de 20 anos morto na Batalla do Ebro defendendo a legalidade republicana, e neto de José Arnal Cerezuelo, un traballador industrial asasinado polo estado fascista español no Camp da Bota en maio de 1939 polo terrible delito de ser militante da CNT.
Comentario (irritado) de texto: 1. Non é certo que a "democracia" derrotase a ETA. Sexa cal for o concepto que manexemos de democracia, por demediado que este poida ser e como o mesmo Escolar nos ensinou en ocasións, é retórica política da peor (e da máis baleira) falar de democracia para referirse ao Estado borbónico español e soster que "a democracia acabou con ETA". Fume do peor. 2. Non é certo tampouco que todos os estadios da loita armada de ETA fosen un completo fracaso. A planificada continuidade do réxime fascista español foi rota por unha das súas accións, a que Pontecorvo narrou en "Operación Ogro". Outras accións armadas, aínda que sexa politicamente incorrecto lembralo, deron osíxeno e enerxía á loita antifascista en España. Quen pode esquecer a solidariedade con ETA da cidadanía, non só da vasca desde logo, durante o Consello de Guerra de Burgos? 3. Falar dos 40 anos de ETA, sen ningunha ruptura, como unha liña sen descontinuidades, é unha mirada histórica que falsea totalmente a recente historia española, síntoma da hexemonía cultural do revisionismo neofranquista. Polo demais, algunhas das finalidades de ETA -a autodeterminación de Euskadi por exemplo- foi defendida durante anos por organizacións moi afastadas dos seus obxectivos e procedementos. Entre esas forzas, polo mismísimo PSOE nos primeiros anos da transición-transacción. 4. Referirse ás 829 vítimas de ETA, sen citar as outras vítimas, e incluíndo entre as primeiras a torturadores e almirantes fascistas que serviron lealmente ao Réxime franquista até o final das súas vidas, un réxime levantado sobre o asasinato e persecución de decenas de millleiros e milleiros de cidadáns e cidadás, é canto menos un infundio e mesmo un insulto a esas outras vítimas. Polo demais, os que xustificaron moitos horrores non só foron dirixentes e militantes de ETA.
O PCE-PSUC e outras forzas de esquerda comunista e anarquista aspiraron durante décadas a unha República Socialista federal e ibérica. Deixaron no camiño milleiros de mortos, torturados, encarcerados e un sufrimento incalculable (e desde logo páxinas indelebles de dignidade). Algúns nomes, moi poucos entre milleiros posibles: Julián Grimau, Miguel Núñez, Enrique Ruano, Salvador Puig Antich, Paco Téllez, José Humberto Baena. Desgraciadamente, ningunha das súas aspiracións esenciais puido alcanzarse. Nesas seguimos estando. A loita antifranquista, protagonizada esencialmente polas organizacións citadas, foi tamén completamente derrotada? Non hai que dar ás veces batallas que se saben perdidas?
Por se fose necesario: non hai, non pode haber ningunha dúbida de que o abandono das armas por parte de ETA foi unha das mellores noticias que tivemos nestas últimas décadas e que, desde logo, desde hai xa varias décadas nada justificaba as súas accións armadas nin os seus inadmisibles asasinatos. Entre estes últimos, o de Dolores González Katarain, Yoyes.
PS: Público publicou en contraportada o 21 de outubro, no que de xeito evidente é unha infamia xornalística impropia dun diario que di ser de centroesquerda, unha lista de nomes -as fontes son o Ministerio do Interior e as Asociacións de Vítimas- cun titular: "En memoria das 829 vítimas mortais de ETA". Entre esas vítimas mortais, o torturador Melitón Mazás González e o almirante fascista Luís Carrero Branco. Ao mesmo tempo, en ningún lugar destacado, ningunha referencia, entre moitos outros, a Anxo Otaegi, Juan Paredes Manot Txiki, José Antonio Laza Aróstegui ou José Ignacio Zabala Artano, os tres últimos asasinados -ou non foron asasinados?- con apenas 20 anos.
Nota:
[1] http://www.escolar.net/mt/archives/2011/10/la-derrota-definitiva-de-eta.html
Salvador López Arnal é sobriño de Salvador López Campo, campesiño de 20 anos morto na Batalla do Ebro defendendo a legalidade republicana, e neto de José Arnal Cerezuelo, un traballador industrial asasinado polo estado fascista español no Camp da Bota en maio de 1939 polo terrible delito de ser militante da CNT.
Nenhum comentário:
Postar um comentário