Emiliano Suárez Perín. Artigo de tirado de SinPermiso (aquí) e traducido por nós. Emiliano Suárez Perín é colaborador de Sin Permiso e estudante da carreira de Ciencias Políticas na UBA.
Non é un domingo como calquera outro en Tokio, congoxa e incerteza percíbese nun día asolado, tal como a tarde do 11 de marzo exactamente un ano atrás. 14:46 hora exacta do aniversario do terremoto, hai unha demora fóra do común no súper puntual metro da cidade, é a primeira homenaxe dos empregados do cinco grandes compañías ferroviarias do Xapón, detense o tren e un minuto de silencio profundo. Diríxome cara ao acto oficial no Teatro Nacional, a portas fechada, esvaecido, frío e sobre todo afastado dos que sufriron en carne propia. Todas as autoridades presentes, o primeiro Ministro Yoshihiko Noda, o ex xefe de goberno ao momento da traxedia, Naoto Kan, e o emperador Akihito, recentemente operado do corazón. Para os poucos que estamos fóra unha pantalla xigante é o único contacto coa cerimonia. Ao mesmo tempo algo afastado de alí, no Parque de Hibiya, empézanse a acumular os primeiros dos milleiros de persoas que seguen esperando respostas.
Conclúe o acto oficial e camiño cara ao 'Diet', o Parlamento, onde esperaba atoparme coa xente que esixía unha idea forza aglutinadora: un Xapón sen contaminación nuclear. O escenario na zona de ministerios e embaixadas de Kasumigaseki intimida: helicópteros, carros de asalto, miles de policías e un grupo de choque parapolicial en camións preparados con altoparlantes facendo soar cánticos nacionalistas. Finalmente atópome cun dos grupos de manifestantes antinucleares que estaba a se reunir baixo un edificio de oficinas. Amistosamente achégase a falarme Hanae, unha nova empregada estatal que sería a miña compañeira e tradutora ao longo da protesta. O grupo intégrano ex empregados da central de Fukushima, campesiños e obreiros da rexión, músicos cos seus instrumentos, artistas plásticos, dirixentes políticos e máis que nada xente común, nenos e anciáns. Xente non afeita a mobilizarse.
Sinais cara ao Diet, escoltados pola presenza policial que tapa os cánticos cos seus megáfonos e os grupos nacionalistas de extrema dereita nos seus camións con altoparlantes provocándonos. Obrígannos a circular pola vereda, colocan cercados e non nos permiten chegar ao Diet, só até o paseo de en fronte. Hanae dime que posibelmente os policías que están vestidos como axentes profesionais sexan en realidade a nova policía anti-protestas, conformada por homes de aldeas rurais moi pobres, que son membros do escalafón máis baixo da forza. Entre nós pódense identificar axentes dos servizos, infiltrados na marcha sacando fotos dos manifestantes, seguramente é o motivo polo que moitos levan máscaras ou barbas postizas para non ser acosados ou despedidos dos seus traballos. ''Xente como eu, recentemente despois do sucedido en Fukushima empezamos a darnos conta de que non vivimos en democracia, este tipo de persecución é constante, censúrannos até na web bloqueando blogs e marcando xente'', denuncia Hanae.
Ao chegar á fronte do Diet, sucédense os oradores. Toma a palabra Mizuho Fukushima (o seu apelido é pura coincidencia) a líder do partido Socialdemócrata xaponés: ''máis de 2 millóns de persoas vivían na Prefectura de Fukushima antes da crise nuclear, neste momento ademais dos miles de mortos, feridos e enfermos, existen máis de 150 mil desprazados que deberon irse a vivir a outra parte, perdendo os seus traballos e os seus fogares''. Dous dos 54 reactores nucleares en Xapón continúan en actividade, pero a idea do Goberno é facer un test un por un para detectar fallas, e así ir reactivándoos. Pero Fukushima pregúntase, que garantías hai desas probas se se está ocultando a información e o goberno torceu a boneca a favor dos cabilderos nucleares. Logo Sylvia Kotting-Uhl, do partido verde alemán, solidarízase co pobo xaponés e fala sobre o proxecto nuclear xermano.
Séguenlle as nais de Fukushima, que fan o doloroso relato do que viviron eses días buscando aos seus fillos, sen información sobre a magnitude do desastre e máis tarde o desterro á cidade de Tokio; provenientes dunha vida rural, coa súa familia decimada, chegan á grande urbe para buscar traballo.
A continuación falan os obreiros da central nuclear, que denuncian a falta de controis da compañía TEPCO, non só xa desatada a crise senón antes, pola ausencia de medidas de seguridade, cometendo erros na avaliación e as consecuencias da flexibilización dos seus traballadores.
Despois toman a palabra as organizacións ecoloxistas, que cuestionan os cálculos sobre a real radiación á que están expostos non só na prefectura de Fukushima, senón tamén na comida, o chan e a auga. Xa desde xullo pasado veñen atopando cepas de carne e verduras contaminadas co triplo de radiación do normal. Ninguén está a salvo da exposición, segundo expertos da Universidade de Nagasaki hai máis de 20 "puntos quentes" en Tokio onde a radioactividade é tan alta como na rexión de exclusión que rodea a Chernóbil. Tamén se rexistrou o record de contaminación oceánica sobre as costas do Pacífico, ademais partículas de cesio están diseminadas por todo Xapón, inclusive en grandes plantacións de arroz e até se atoparon en partidas de leite para nenos.
''Son estes nenos por quen temos que falar, polos nosos fillos actuais e os que virán, que terán eles para dicir se non aprendemos nós dos erros. E cando me pregunten Nai que fixeches por nós cando sucedeu o de Fukushima? Non lles quero dicir que quedei de brazos cruzados'', confesa Hanae.
Ao terminar os discursos todos con velas en man decidimos abrazar ao edificio do Diet, sumándose entón o resto da columna que veu desde o parque Hibiya. Empezo a percorrer o círculo de brazos e son metros e metros, cuadras e cuadras. Todos cantando un mesmo grito cuxa tradución sería: "Devólvannos unha Fukushima sen contaminación".
Conclúe o acto oficial e camiño cara ao 'Diet', o Parlamento, onde esperaba atoparme coa xente que esixía unha idea forza aglutinadora: un Xapón sen contaminación nuclear. O escenario na zona de ministerios e embaixadas de Kasumigaseki intimida: helicópteros, carros de asalto, miles de policías e un grupo de choque parapolicial en camións preparados con altoparlantes facendo soar cánticos nacionalistas. Finalmente atópome cun dos grupos de manifestantes antinucleares que estaba a se reunir baixo un edificio de oficinas. Amistosamente achégase a falarme Hanae, unha nova empregada estatal que sería a miña compañeira e tradutora ao longo da protesta. O grupo intégrano ex empregados da central de Fukushima, campesiños e obreiros da rexión, músicos cos seus instrumentos, artistas plásticos, dirixentes políticos e máis que nada xente común, nenos e anciáns. Xente non afeita a mobilizarse.
Sinais cara ao Diet, escoltados pola presenza policial que tapa os cánticos cos seus megáfonos e os grupos nacionalistas de extrema dereita nos seus camións con altoparlantes provocándonos. Obrígannos a circular pola vereda, colocan cercados e non nos permiten chegar ao Diet, só até o paseo de en fronte. Hanae dime que posibelmente os policías que están vestidos como axentes profesionais sexan en realidade a nova policía anti-protestas, conformada por homes de aldeas rurais moi pobres, que son membros do escalafón máis baixo da forza. Entre nós pódense identificar axentes dos servizos, infiltrados na marcha sacando fotos dos manifestantes, seguramente é o motivo polo que moitos levan máscaras ou barbas postizas para non ser acosados ou despedidos dos seus traballos. ''Xente como eu, recentemente despois do sucedido en Fukushima empezamos a darnos conta de que non vivimos en democracia, este tipo de persecución é constante, censúrannos até na web bloqueando blogs e marcando xente'', denuncia Hanae.
Ao chegar á fronte do Diet, sucédense os oradores. Toma a palabra Mizuho Fukushima (o seu apelido é pura coincidencia) a líder do partido Socialdemócrata xaponés: ''máis de 2 millóns de persoas vivían na Prefectura de Fukushima antes da crise nuclear, neste momento ademais dos miles de mortos, feridos e enfermos, existen máis de 150 mil desprazados que deberon irse a vivir a outra parte, perdendo os seus traballos e os seus fogares''. Dous dos 54 reactores nucleares en Xapón continúan en actividade, pero a idea do Goberno é facer un test un por un para detectar fallas, e así ir reactivándoos. Pero Fukushima pregúntase, que garantías hai desas probas se se está ocultando a información e o goberno torceu a boneca a favor dos cabilderos nucleares. Logo Sylvia Kotting-Uhl, do partido verde alemán, solidarízase co pobo xaponés e fala sobre o proxecto nuclear xermano.
Séguenlle as nais de Fukushima, que fan o doloroso relato do que viviron eses días buscando aos seus fillos, sen información sobre a magnitude do desastre e máis tarde o desterro á cidade de Tokio; provenientes dunha vida rural, coa súa familia decimada, chegan á grande urbe para buscar traballo.
A continuación falan os obreiros da central nuclear, que denuncian a falta de controis da compañía TEPCO, non só xa desatada a crise senón antes, pola ausencia de medidas de seguridade, cometendo erros na avaliación e as consecuencias da flexibilización dos seus traballadores.
Despois toman a palabra as organizacións ecoloxistas, que cuestionan os cálculos sobre a real radiación á que están expostos non só na prefectura de Fukushima, senón tamén na comida, o chan e a auga. Xa desde xullo pasado veñen atopando cepas de carne e verduras contaminadas co triplo de radiación do normal. Ninguén está a salvo da exposición, segundo expertos da Universidade de Nagasaki hai máis de 20 "puntos quentes" en Tokio onde a radioactividade é tan alta como na rexión de exclusión que rodea a Chernóbil. Tamén se rexistrou o record de contaminación oceánica sobre as costas do Pacífico, ademais partículas de cesio están diseminadas por todo Xapón, inclusive en grandes plantacións de arroz e até se atoparon en partidas de leite para nenos.
''Son estes nenos por quen temos que falar, polos nosos fillos actuais e os que virán, que terán eles para dicir se non aprendemos nós dos erros. E cando me pregunten Nai que fixeches por nós cando sucedeu o de Fukushima? Non lles quero dicir que quedei de brazos cruzados'', confesa Hanae.
Ao terminar os discursos todos con velas en man decidimos abrazar ao edificio do Diet, sumándose entón o resto da columna que veu desde o parque Hibiya. Empezo a percorrer o círculo de brazos e son metros e metros, cuadras e cuadras. Todos cantando un mesmo grito cuxa tradución sería: "Devólvannos unha Fukushima sen contaminación".
Nenhum comentário:
Postar um comentário