29/07/2013

Fantasías. Resposta ao post de Žižek

Artigo de Noam Chomsky, traducido para A Revolta do texto de SinPermiso





Hai unhas semanas, preguntado de pasada no curso dunha entrevista oral polo famoso publicista esloveno Slavoj Žižek, Chomsky realizou unha sumaria declaración -transcrita e traducida para SinPermiso pola súa amiga Julie Wark- na que manifestaba a súa total falta de interese polo personaxe, a quen, dixo, non podía tomarse en serio. A celebridade eslovena replicou cunha das súas espásticas escenificacións habituais. Esta é a sumaria resposta de Chomsky.

Recibín unhas cantas peticións de comentario ao post “Slavoj Žižek Responds to Noam Chomsky: <I Don´t Know a Guy Who Was So Often Empirically Wrong>” (“Slavoj Žižek replica a Noam Chomsky: <Non coñezo a ningún gachó que metese tanto a pata empiricamente>”: http://www.openculture.com/2013/07/slavoj-zizek-responds-to-noam-chomsky.html).

Lino con certo interese, esperando aprender algo e, dado o título, descubrir algúns erros a corrixir. Hainos, nin que dicir ten, en practicamente calquera cousa que chegue á imprenta, mesmo nas monografías académicas técnicas, como pode apreciarse lendo as recensións que aparecen nas revistas especializadas. E cando os descubro ou se me informa da súa existencia, corrixo os erros.

Non neste caso, con todo. Žižek non atopa nada, literalmente nada, que sexa empiricamente erróneo. O que apenas pode sorprender. Calquera que presuma de atopar erros empíricos e sexa minimamente serio, terá que rematar achegando algunha que outra peza probatoria: citas, referencias, algo. Pero nada hai diso, o que tampouco me sorprende. Xa me tiña tropezado con algunhas mostras do concepto zizekiano de feito empírico e de argumento razoado.

Por exemplo, no número de inverno de 2008 da revista cultural alemá Lettre International, Žižek atribuíame a min un comentario racista que sobre Obama fixera Silvio Berlusconi. Ignoreino. Calquera que ande a mal traer coa ortodoxia ideolóxica está afeito a ese tipo de trato. Con todo, un editor da revista Harper, Sam Stark, interesouse no asunto, e seguiuno. No número de xaneiro de 2009 publicou o resultado das súas pescudas. Žižek dicía que baseaba a atribución á miña persoa en algo que lera nunha revista eslovena. Marabillosa fonte, se é que existe. Con todo e con iso -proseguía tan xactancioso-, atribuírme a min un comentario racista sobre Obama non era unha crítica, porque eu faría esas observacións como “unha caracterización enteiramente admisible na nosa loita política e ideolóxica”. Deixo a outros a descodificación diso. Cando o xornalista/activista esloveno Igor Vidman lle preguntou respecto diso, Žižek respondeulle que xa discutira o asunto por teléfono comigo e que eu estaba dacordo con el: http://www.vest.si/2009/01/31/zizkov-kulturni-boj/. Pura fantasía.

Non é o único caso. E agora, en efecto, os seus comentarios veñen fornecernos un bo exemplo das súas prácticas. De acordo con el, eu sosteño “que non necesitamos ningunha crítica da ideoloxía”, é dicir, que non necesitamos aquilo ao que eu vin dedicando enormes esforzos durante moitos anos. As súas probas? Ouviríallo dicir a alguén que falaría comigo. Pura fantasía, de novo, e outro indicio do seu concepto de feito empírico e discusión racional.

Non podía eu, así pois, esperar gran cousa.

O único exemplo de Žižek é este: “Lémbrome de cando [Chomsky] defendía esta manifestación dos Xemeres Vermellos. E escribiu uns cantos textos dicindo: “Non, iso é propaganda occidental. Os Xemeres Vermellos non son tan terríbeis”. E cando logo se viu obrigado a admitir que os Xemeres Vermellos non eran os tipos máis amábeis do Universo, etc. etc., a súa defensa resultoume bastante chocante: “Non, cos feitos de que dispuñamos nese momento, eu levaba razón. Daquela non sabiamos aínda o suficiente, ben … xa sabe”. Pero eu rexeito totalmente esta forma de razoamento”.

Vaiamos aos feitos empíricos que Žižek atopa tan aburridos.

Žižek non cita nada, pero refírese presumibelmente a un traballo meu dos 70, coescrito con Edward Herman (Political Economy of Human Rights [Economía política dos dereitos humanos]), así como A Manufacturing Consent [A produción de consenso], onde, unha década despois, repasabamos feitos e respondiamos ao tipo de obxeccións e críticas que aparentemente ten en mente Žižek. En PEHR elaboraramos con moitas ilustracións a distinción de Herman entre vítimas dignas e indignas. As vítimas dignas son aquelas cuxo destino pode atribuírse a algún inimigo oficial; indignas son as vítimas do noso propio estado e dos crimes deste. Os dous primeiros exemplos nos que nos centrabamos eran a Cambodja baixo os Xemeres Vermellos e a invasión indonesia do Timor Oriental pola mesma época. Dedicábase un longo capítulo a cada caso. Son exemplos moi elocuentes: atrocidades comparábeis, na mesma rexión, no mesmo momento. As vítimas dos Xemeres Vermellos son “vítimas dignas”, cuxo destino ha atribuírse a un inimigo. Os timorenses son “vítimas indignas”, porque nós somos os responsábeis do seu destino: a invasión indonesia foi aprobada por Washington e plenamente apoiada logo, até nas súas peores atrocidades, as cales, aínda que cualificadas logo por unha investigación posterior da ONU como “xenocidas”, estaban xa amplamente documentadas nese momento. Nós mostrabamos que subxacía en ambos os casos unha mentira de tan extraordinaria escala, que impresionaría ao mesmísimo Stalin. Pero de direccións opostas: no caso dos Xemeres Vermellos, unha enorme falsificación de supostos crimes, incluíndo a reconfiguración das acusacións tras demostrarse falsas, e a intencionada ignorancia das probas máis críbeis, etc. No caso do TO, en cambio, silencio, polo xeral, ou negación da evidencia.

Os dous casos son distintos, hai que dicilo. O caso do TO é incomparabelmente máis significativo, porque podería poñerse facilmente fin ás atrocidades, como se fixo finalmente en setembro de 1999, simplemente cunha indicación de Washington de que o xogo terminara. En cambio, ninguén tiña unha proposta sobre o que podía facerse para pór fin ás atrocidades dos Xemeres Vermellos. E cando unha invasión vietnamita terminou con elas en 1979, os vietnamitas foron duramente condenados polo noso goberno e os nosos medios de comunicación. E castigados por iso: os EEUU empezaron de inmediato a apoiar diplomática e militarmente aos Xemeres. Chegados a ese punto, cesaron practicamente os comentarios: os cambodjanos convertéronse en vítimas indignas, atacadas polas seus torturadores Xemeres sostidos por Washington. Analogamente, foran vítimas indignas antes da toma do poder polos Xemeres en 1975, porque padeceron o asalto dos EEUU no bombardeo máis intenso da historia -equivalente a todo o bombardeo aliado no teatro bélico do Pacífico durante a II Guerra Mundial- dirixido contra unha indefensa sociedade rural seguindo ordes transmitidas por Henry Kissinger: “a todo o que voe, a todo o que se mova”. Nembargantes, pouco se dixo sobre o seu miserábel destino daquela, e até o día de hoxe.

Os especialistas en Cambodja sosteñen que houbo máis investigación do período entre abril de 1975 e 1978 que do resto de toda a súa historia. Nada sorprendente, dada a utilidade ideolóxica do sufrimento das vítimas dignas, outro dos asuntos sobre os que reflexionabamos.

Neses libros e noutros logramos reunir unha ampla documentación que mostraba como bastante normal a pauta seguida: a Cambodja baixo os Xemeres Vermellos (pero -repárese ben nese feito crucial- antes, non logo) e o TO resultaban casos paradigmáticos e particularmente espectaculares. Mostrabamos tamén que esa pauta resulta imperceptíbel: dabamos moitos exemplos e ofreciamos a obvia explicación.

O que escribimos sobre o caso, máis importante, do TO, entón e desde entón, foi practicamente ignorado. O mesmo pode dicirse do que nós e outros escribimos sobre Cambodja nos momentos en que eran vítimas indignas, sometidas a ataques estadounidenses. En cambio, creouse toda unha industria, plena de histeria, empeñada en descubrir erros no noso repaso dos feitos desenvolvidos na Cambodja baixo os Xemeres e no noso tratamento deses feitos. Hai que dicir que, até a data, sen éxito. Estou seguro de que falo tamén en nome de Ed Herman se digo que estamos orgullosos da recente reedición dese vello texto, xunto co traballo, moito máis importante, sobre as vítimas indignas, do mesmo xeito que nos sentimos felices de revisar os feitos e de responder á tormenta de críticas unha década despois.

Non é demasiado sorprendente que non se descubriran erros. Porque fixemos pouco máis que pasar revista ao que estaba publicado, deixando moi claro -conforme á cita dun dos comentaristas sobre Žižek- que “o noso principal cometido aquí non é o de establecer os feitos en relación coa Indochina de posguerra, senón máis ben o de investigar a refracción sufrida por eses feitos ao pasar polo prisma da ideoloxía occidental, unha labor moi distinta”; e moito máis sinxela, todo hai que dicilo. Escribimos daquela que non podiamos saber cales eran os feitos reais, pero suxeriamos aos comentaristas que se ativesen á verdade e prestasen atención ao rexistro documental e aos observadores máis cualificados, en particular ás conclusións que citabamos procedentes da intelixencia do Departamento de Estado, recoñecida como a fonte máis informativa. Ademais, o capítulo foi coidadosamente lido por académicos de primeiro nivel especialistas en Cambodja, antes de ser dado a imprenta. De modo que a falta de erros non é unha gran sorpresa.

Moito máis interesante resulta o feito de que aqueles que nos nosos días se atopan totalmente atrapados pola propaganda occidental adhírense relixiosamente á doutrina prescrita: espaventos de gran indignación respecto dos anos dos Xemeres e ao noso escrutinio feito a conciencia da información dispoñíbel e da torrentada falsificadora; e silencio sobre os casos moito máis significativos do TO e da Camboia sometida aos ataques dos EEUU, antes e despois dos anos dos Xemeres. Os comentarios de Žižek constitúen un caso paradigmático diso.

Como o lector pode facilmente comprobar, Žižek non ofrece nin un adarme de proba para soster as súas acusacións; limítase simplemente a repetir o que probabelmente escoitou (ou seica leu nalgunha revista eslovena …). Non menos interesante é que lle resulte chocante que nos servísemos dos datos accesíbeis. El “rexeita totalmente” ese proceder. Non é necesario comentar unha observación que abona a mala reputación da irracionalidade.

O resto dos comentarios de Žižek non gardan a menor relación con nada que eu dixese ou escribise, de modo que podo ignoralos.

Queda a cuestión de por que este tipo de valeiras escenificacións se toman en serio. Pero deixareina tamén de lado.  


27/07/2013

Portugal à espera do Basta

Boaventura de Sousa Santos. Artigo tirado de Outras Palavras (aqui).



A última cambalhota do presidente de Portugal, Aníbal Cavaco Silva, mostra que o país atravessa um momento de irracionalidade tal que torna tudo imprevisível. Os decisores políticos não são irracionais mas as condições em que se resignam a operar obrigam-nos a agir como se fossem. Para serem coerentes, as decisões políticas têm de ter um só ponto de referência. Em democracia, esse ponto é a vontade dos cidadãos, e os conflitos decorrem das diferentes interpretações dessa vontade. Atualmente, em vez de um, há dois pontos de referência: a vontade dos cidadãos e a vontade dos mercados financeiros. Nas condições presentes, as duas são inconciliáveis.

Cavaco Silva disse numa semana que era fácil conciliá-las e, na seguinte, que só a vontade dos mercados conta. Um decisor deste tipo acabará por “ser decidido” por fatores que o ultrapassam e que não pode prever. Dada a irracionalidade instalada, tais fatores, vistos de fora, são afinal os mais previsíveis. Vou-me referir a alguns deles.

1. Em condições de tutela internacional, quem decide não é quem diz decidir e quem tem poder para decidir não revela motu proprio os limites do seu poder. Por isso, as alternativas ou a capacidade de manobra concretas só se revelam aos que se dispuserem a questionar a tutela. Tal questionamento implica, neste caso, ter a vontade dos cidadãos como único ponto de referência. Se tal questionamento ocorrer, será possível prever uma agenda concreta pautada pelo seguinte. O que há meses era evidente apenas para os dissidentes é hoje evidente para todos os governantes europeus: as políticas de austeridade estão a conduzir ao desastre a Europa e não apenas os países do sul; nos EUA, donde veio a ortodoxia econômica e financeira que nos domina, o Estado não tem qualquer problema em intervir na economia sempre que o mercado descarrila; a dívida, no seu atual montante, é impagável; é técnica e politicamente complicado mas possível recomprar parte da dívida abaixo do valor nominal com total proteção da dívida que não pode ser tocada; o mesmo se diga de uma moratória ao pagamento do serviço da dívida, enquanto durar uma negociação com os credores; a mutualização europeia da dívida já está em curso e deve ser aprofundada; várias condições do memorando da troika têm de ser alteradas em função das mudanças macro-econômicas; em diferentes momentos foi isto que fizeram outros países sufocados pela dívida, nomeadamente a Alemanha; é de todo legal que o Estado acione os poderes que a crise lhe conferiu (depois de lhe tirar muitos outros); assim, o Estado, ao recapitalizar alguns bancos, tornou-se o acionista maioritário e pode acionar os poderes que tal posição lhe confere, sem extrapolar do direito privado; o Estado pode introduzir por essa via alguma política industrial com crédito direcionado para as pequenas e médias empresas e certos setores da indústria.

2. A agenda que acabei de descrever só pode ser levada à prática por um governo dotado de uma legitimidade democrática reforçada, o que só é possível mediante eleições antecipadas. A desastrada iniciativa de Cavaco e Silva teve apenas um mérito: obrigar o Partido Socialista (PS) a mostrar a sua alternativa. Ela é hoje mais clara. As medidas propostas pelo PS são muito positivas mas contêm uma contradição: pressupõem uma reestruturação da dívida que envolva o seu montante. Um acordo de incidência parlamentar com outros partidos de esquerda pode reforçar a legitimidade para avançar por aí.

3. O capital financeiro pressiona os Estados mas não o faz de modo uniforme. O poder executivo tende a ser mais vulnerável, logo seguido do parlamento. Já os tribunais, e, em especial, o Tribunal Constitucional (TC), são mais imunes a tais pressões. Os despedimentos na função pública e os cortes nas pensões são inconstitucionais e é de prever que o TC não se demita da sua função de último garante da coesão social e da democracia consagradas na Constituição.

4. O mais imprevisível pode, de repente, tornar-se o mais previsível. Refiro-me à revolta dos cidadãos nas ruas e nas praças, inconformados com a indignidade a que as instituições e os governos os sujeitam. Não há nenhuma sociedade que não conheça a palavra Basta!

17/07/2013

En defensa do voto

Pascual Serrano. Artigo tirado de AtlánticaXXI 



“[...] a tea tecida na sombra acaba terminándose, e entón parece que a fatalidade arrástrao todo e a todos, que a historia non é máis que un enorme fenómeno natural, unha erupción, un terremoto, do que acaban sendo vítimas todos, quen quixo e quen non quixo, quen sabía e quen non sabía, quen foi activo e quen foi indiferente. E este último irrítase, querería subtraerse ás consecuencias, querería que quedara claro que el non quixo, que el non é responsábel. Algúns choriquean piadosamente e outros maldín obscenidades, pero ningún, ou poucos, pregúntanse: se eu tamén fixese o meu deber de home, se tentase facer valer a miña voz, a miña parece, a miña vontade, sucedería o que sucedeu? Pero ningún, ou poucos, se botan a culpa pola súa indiferenza, polo seu escepticismo, por non dar o seu apoio moral e material a aqueles grupos políticos e económicos que combatían, precisamente, para evitar ese mesmo mal; que se propuñan conseguir ese mesmo ben. Eles, en cambio, prefiren falar de fracaso das ideas, de programas definitivamente afundidos e doutras grazas semellantes. Continúan na súa indiferenza, co seu escepticismo. Mañá seguirán coa súa vida de renuncia a toda responsabilidade directa ou indirecta?”

Antonio Gramsci, 26 de agosto de 1916


Durante anos a esquerda máis combativa considerou as institucións e os representantes políticos como a parte máis interesada e mísera da política. Fronte a eles reivindicábase a entrega xenerosa do activismo social, a rúa como lugar de encontro político por excelencia, os movementos sociais como o tecido máis honorábel onde se catalizaban as loitas e a organización. Nembargantes, os cargos políticos tiñan o pecadiño de teren un soldo -o que en moitos casos non era verdade-, un despacho, un poder que non sempre puñan ao servizo dos cidadáns.

Como resultado de todo iso, pedir o voto era encartarse/pregarse á parte menos honorábel da política da esquerda. Moitos dos cidadáns máis críticos tiñan a gala non votar ou, polo menos, non votar a ningún partido con representación institucional, o que lles deixaba -ante os seus propios ollos e os de moitos- sen ningunha responsabilidade ante calquera falcatruada que algún cargo ou carguiño fixese, ou se dixese que fixo. Evidentemente, en ningún foro formal ou informal de discusión lle podían botar en cara a ese cidadán o comportamento de ningún cargo electo porque co seu voto non fora elixido ningún. Ningunha traizón nas institucións tiña relación co seu comportamento electoral, porque nada do que sucedía nesas institucións aparentemente o tiña.

A dereita, en cambio, facía todo o contrario. Non se caracterizaba por colaborar nos movementos sociais, nin por adicar moito do seu tempo libre ao activismo ou a militancia. Iso si, cando chegaban as eleccións, relixiosamente ían á urna e levantaban aos seus partidos ao poder nacional, autonómico e municipal.

Con esa situación, e mentres as mobilizacións por cuestións compartidas pola esquerda non deixan de aumentar, son moitos os que se preguntan por que non avanzamos. Por que non se logran frear os recurtes ou cambiar as políticas. A resposta máis primaria está clara. Porque os que gobernan son outros, porque os votos foron para eles e porque esa forza crítica da sociedade non se reflectía nas elecións. Sen dúbida hai moitos máis elementos a analizar (individualismo cidadán, desconfianza na política, sistema electoral inxusto), pero resulta paradoxal que os movementos sociais falen de ocupar o Congreso simbolicamente en xornadas de mobilización e non de ocupalo literalmente con deputados que nos representen elixíndoos nas urnas.

Non sei se os que saen ou saímos á rúa nos representan ou representamos. En calquera caso, de pouco serve iso porque os que deciden son outros. Non hai outra opción que lograr que eses que deciden nos representen, e os que deciden saen dunha urna. As enquisas din que a xente confía máis na Plataforma de Afectados polas Hipotecas (PAH) e as ONGs que nos partidos. Pero esa xente debe comprender que as leis as fan os deputados elixidos que se presentaron nas listas dos partidos. Haberá que buscar persoas nas que confiar e logo elixilas como deputados.

Eses mesmos activistas que se moven nun bucle de idealización do movemento social, esixindo o candidato perfecto e, ante a ausencia da perfeción, optan pola abstención ou o voto testemuñal sen posibilidade de reflexo institucional, defenden o valor dos procesos de esquerda latinoamericanos como o resultado da chegada ao poder de Gobernos dignos mediante o voto cidadán. Afirman con contundencia que “si se pode”, a pesar de que, seguro, haberá -e percibirán- erros e miserias neses Gobernos. Gobernos que tamén tiveron que enfrontar todos os obstáculos dunhas democracias cheas de trampas de leis electorais, campañas mediáticas de agresión e diñeiro ao servizo das candidaturas de dereitas; e, con todo, lograron salvalos.

O seguinte problema é a fragmentación da esquerda, unha fragmentación que para a mobilización non é necesariamente negativa se logo existe fronte común e coordinación, pero si que é tráxica en convocatorias electorais. Son moitos os cidadáns concienciados politicamente que logo se desesperan ao atopar á esquerda dividida en infinidade de grupos políticos nas eleccións. Parece que ese “narcisismo das pequenas diferenzas”, como diría Freud, está instalado nos líderes da esquerda española. A discusión sobre que grupo ou líder ten máis ou menos responsabilidade na disgregación tamén sería estéril. Probabelmente os máis grandes deberían ser máis xenerosos na incorporación de compañeiros dos partidos minoritarios, e probabelmente sempre quedaría algún nestes últimos para manter a sigla e a bandeira, porque xa se sabe que se prefire ser cabeza de rato que cola de león.

O xornalista Pablo Iglesias sinalaba nunha entrevista que o que logra o éxito electoral da esquerda non é tanto un avance na difusión do seu ideario entre a poboación, como a percepción dun proxecto alternativo fronte aos Gobernos da troika que pode ter éxito político. Mesmo Chávez chegou ao poder en Venezuela cun programa político bastante difuso, sería logo, empuxado pola cidadanía, e pola súa coherencia, honestidade e valentía, polo que se lograron os avances sociais.

Ante esta división, a única opción que lle queda ao cidadán crítico é aglutinar o seu voto xa que non o fan os responsábeis das siglas. É dicir, hai que votar, porque -sen as rexeitar- non son as manifestacións, os movementos sociais nin as ocupacións de prazas as que deciden as políticas e as lexislacións, senón os tipos que saíron elixidos nas urnas. A non ser que se interrompa a institucionalidade mediante unha revolución, algo difícil de imaxinar en Europa. E, ademais de votar, débese facer a unha opción que defenda todas as mobilizacións que hoxe se están desenvolvendo, pero tamén que despois teña un reflexo institucional, que cambie a distribución actual dos escanos, dominada polos dous grandes partidos que levan gobernando España desde fai máis de trinta anos. Se logramos esa aglutinación, é verdade que ningún deputado nin Goberno pode garantirnos que non se produza a traizón, pero de momento teremos de verdade varrido aos que dominaron nas últimas décadas e percibirase unha luz. Se despois seguimos loitando na rúa e esixindo coherencia aos recentemente chegados, demostrarase que esa luz era unha alternativa.

Se non facemos iso, de nada servirá que sigamos dicindo que non nos representan, porque non fomos capaces de demostralo.

12/07/2013

O papel central da Reforma Política

Boaventura de Sousa Santos. Entrevista tirada de Outras Palavras (aqui). 

Boaventura_de_Sousa_Santos_2010
Para Boaventura Santos, sistema institucional bloqueia mudanças e rejeita novas formas de democracia. Por isso mesmo, é preciso lutar por elas
Na DW
Os protestos no Brasil perderam intensidade, mas, se o governo não der uma resposta rápida às reivindicações do povo, podem voltar ainda mais fortes – e de forma incontrolável. O alerta é do português Boaventura de Sousa Santos, doutor em sociologia pela Universidade de Yale (EUA) e diretor do Centro de Estudos Sociais da Universidade de Coimbra (Portugal).
Autor de estudos sobre emancipação social, direitos coletivos e democracia participativa, ele vê a onda de indignação que tomou as ruas do país como fruto das mudanças vividas pela sociedade brasileira nas últimas décadas. A classe média, afirma, cresceu e com ela as demandas dos cidadãos por melhores serviços públicos ganharam força.
Para Boaventura, o Congresso está “divorciado das prioridades dos cidadãos” e, por isso, uma reforma política se faz necessária. “Há medidas de emergência que têm de ser tomadas, mas nada disso é possível se não houver uma reforma política profunda. Neste momento todo o sistema político tende a perverter e a inverter as suas prioridades”, afirma em entrevista à DW Brasil.
Como o senhor avalia a onda de protestos?
As manifestações foram uma surpresa tanto no plano interno como no plano internacional. Tudo levava a crer que tudo no Brasil estava indo bem. Internamente, os próprios partidos, especialmente o do governo, foram apanhados de surpresa. O que foi surpresa foi o motivo para que a explosão ocorresse. Havia um mal-estar, e ele resulta do êxito das políticas que foram instituídas no Brasil a partir de 2003 [quando Lula assumiu o poder] e que fizeram com que 40 milhões de pessoas entrassem para a classe média.
Protestos foram realizados em cidades brasileiras e no exterior
Elas criaram expectativas não só no que diz respeito à sua vida, mas também ao modo como se posicionam na sociedade, ao modo como usam os serviços públicos. E esses 40 milhões começaram a ver que, nos últimos tempos, pelo menos, havia uma certa estagnação dessas políticas. Os serviços públicos não acompanharam as transformações sociais.
A chamada “classe C” ficou mais exigente?
Eu penso que sim, pois as políticas de inclusão realizadas nos últimos dez anos atingiram seu limite e as formas de participação não são hoje tão eficazes quanto eram. Além disso, o serviço público não se desenvolveu como deveria. O caso da saúde é significativo. Por outro lado, num país que tem uma tradição de movimentos sociais fortes, eles viram suas atividades nos últimos tempos se tornarem bastante restringidas. Por isso começou a haver uma certa frustração quanto às prioridades do governo e, naturalmente, um desgaste.
Que medidas o governo Dilma deveria tomar para atender às exigências da população?
A medida fundamental é uma reforma política. Fica evidente que há medidas de emergência que têm de ser tomadas, mas nada disso é possível se não houver uma reforma política profunda, porque neste momento todo o sistema político tende a perverter e a inverter as suas prioridades. Dilma tomou essa medida corajosa, de propor uma revisão constitucional, mas o Congresso não tem grande vontade política para uma reforma política profunda.
As respostas que o governo e o Congresso deram até agora não são satisfatórias?
Como é que o Congresso é capaz de aprovar num prazo de uma semana tantas leis e questões importantes, como a [tipificação da] corrupção como crime hediondo? Essa correria tem um lado positivo e um lado negativo. Isso mostra que o Congresso só se move se houver pressão popular. Portanto, esse é o lado negativo: o Congresso está divorciado das prioridades dos cidadãos e só acorda quando os cidadãos o obrigam a acordar. É por isso que é necessária uma reforma política.
Sousa Santos diz que existe uma crise de representatividade no sistema político brasileiro e de outros países
Para o senhor, quem são os manifestantes?
As manifestações são muito importantes para pressionar as instituições, os partidos e os governos, mas elas não fazem propriamente uma formulação política. O que elas fazem é pressão para que haja formulação política. Vimos no Brasil como as agendas eram tão diversas quanto a composição das classes presentes nos protestos. Houve uma forte presença da juventude. As manifestações têm uma composição e, misturadas nelas, há forças aproveitadoras que tentaram tirar dividendos contra o PT. Mas elas são uma minoria. É uma insatisfação popular, sobretudo das camadas mais jovens, contra uma política que não responde aos seus anseios.
É possível manter uma mobilização de massa a longo prazo?
Mesmo nos casos dos países que ela se mantém durante mais tempo, como durante o Occupy, nos EUA, e agora no Egito, tudo acontece por etapas. Portanto, há momentos de refluxo. E eu penso que, no caso brasileiro, ela não se aguenta neste momento, embora possa vir a explodir mais tarde. Neste momento há uma certa espera, uma espera com esperança de que alguma coisa se faça. Se ela não se fizer, a situação pode voltar, pode até, aliás, ser mais incontrolável. Se não houver uma reposta rápida a estas reivindicações, o refluxo atual voltará eventualmente mais incontrolável e mais forte.
Muitos manifestantes nas ruas levantaram uma bandeira antipartidarista. Existe atualmente uma crise de representatividade no sistema político brasileiro?
Acho que sim. E neste momento não só no [sistema político] brasileiro, mas também no europeu. E ocorre fundamentalmente do fato de que os governos hoje estão capturados pelo capital financeiro internacional, se ver bem, em função das exigências do capital financeiro. O próprio Brasil compromete uma parte significativa de sua arrecadação para o pagamento do serviço da dívida. E este também é o caso da Europa. No fundo, é isso que está criando essa crise de representação, na medida em que os cidadãos não se sentem representados pelos seus representantes e é isso que faz com que as pessoas venham para a rua.
As manifestações foram, de certa forma, uma demonstração de decepção com o governo. Esse governo do PT, apesar das medidas de inclusão social, perdeu a credibilidade?
Não. O problema é que, enfim, é um governo de esquerda que, no entanto, tem uma coligação problemática, dada a organização partidária no Brasil. O problema é que os brasileiros conhecem muito bem o que foram as políticas de direita [dos governos] anteriores, nenhum deles realizou as políticas de inclusão social que agora têm lugar. E, portanto, há um certo descrédito na política em seu conjunto. O PT e o governo da presidente Dilma têm uma crise de legitimidade a resolver. E só podem resolver com mais democracia, com mais políticas de inclusão, com mais dinheiro para os cidadãos e menos para as grandes empreiteiras e para o grande capital financeiro internacional.

10/07/2013

Anova e o BNG manteñen contactos



No día de onte celebrouse en Santiago de Compostela un encontro entre as Direccións de ANOVA e o Bloque Nacionalista Galego, esta xuntanza é continudade da realizada polos portavoces respectivos e que ficaba pendente do remate da nosa Asemblea Nacional. Insírese esta á súa vez na rolda de contactos entre forzas nacionalistas e de esquerda que vimos mantendo nestas semanas.

Do contacto habido atopamos as seguintes intercambios e/ou concidencias que consideramos oportuno facer públicos:

Dende ANOVA constatamos que existe unha grande coincidencia na análise, diagnose e valoración do estado de crise económica, social e política, froito da agresión do capital financeiro contra a maioría social nos seus dereitos cívicos e nacionais. Vemos a necesidade de estabelecer marcos de colaboración e manter canles de comunicación entre as organizacións nacionalistas e de esquerda de Galiza para atopar vias de unidade de acción fronte á crise e ás políticas de recentralización en defensa dos intereses do País e da maioría social, que para ANOVA insírese na estratexia da fronte amplia incluínte definida na nosa I Asemblea Nacional.

Producíuse tamén un intercambio de información sobre o abano de posturas que barallan ambas formacións sobre as eleccións europeas.

Acordouse trasladar ás direccións respectivas a información e valoracións intercambiadas na xuntanza e en manter novas reunións en datas vindeiras.


Mario López Rico
Comunicación de ANOVA

08/07/2013

A questão de Kosovo, um caminho desde a esquerda sérvia

Dragan Plavšic. Artigo tirado de Sin Permiso (aqui) e traduzido por À revolta entre a mocidadeDragan Plavšic é mebro de Marks 21 em Sérvia e é co-editor, com Andreja  Živkovic, de A tradição socialista nos Balcãs e a Federação balcânica 1871-1915 (Londres 2003) .



Com os seus pés atrapados no varro húmido do Kosovo Polje [1] e a sua cabeça perdida em espessa-a nevoeiro de Bruxelas, o governo tem estado na tormentosa busca da alma sobre a questão central da nossa vida política - que fazer com Kosovo?

A fonte de todo este tormento não é, por suposto, difícil de localizar. Atrepado no seu desespero para entrar na UE - a estratégia central para "resolver" a crise da dívida de Sérvia - nossa classe dirigente tem estado chorando lágrimas de nacionalista auto-compaixão sobre a necessidade de chegar a um acordo sobre Kosovo que não vai gostar, a mudança do pertence à UE. Efectivamente  desde faz algum tempo, Washington e Bruxelas têm estado esperando pacientemente a construir a pressão para que Sérvia entre na UE, e em consequência, que Belgrado ceda no Kosovo.

O último episódio desta saga demonstra, uma vez mais, que a questão do Kosovo hoje em dia não é, nem nunca foi, só o papel da Sérvia no Kosovo; é, e sempre foi, junto do papel de Ocidente  liderado pelo EE.UU., no Kosovo, os Balcãs e Europa do Leste no seu conjunto.

Se há uma nova maneira de avançar na questão do Kosovo portanto encontra-se, temos que dar resposta as chaves, estreitamente vinculadas entre si, às feições desta questão que são mais responsáveis pelo atual estado, inçado de conflitos em todos os assuntos: o imperialismo liderado por Estados Unidos e o nacionalismo sérvio.

O acordo atingido a tal reconhecimento mútuo em Bruxelas faz, no entanto, o contrário. Afiança-se a ideia de que o caminho a seguir no Kosovo se pode encontrar baixo os máximos responsáveis pela grave situação que nos encontramos hoje, em local de se debilitar. Como resultado, o acordo não oferece nenhuma das respostas que deveríamos estar a procurar. É mais, as suas propostas são fundamentalmente erróneas em várias feições fundamentais.

Contra o Acordo de Bruxelas

Em primeiro lugar, a garantia da OTAN tem supostamente disposto que assegurará que as forças albanesas do Kosovo não despregar-se-ão na autonomia sérvia no norte, em local de debilitar a ideia de que o imperialismo liderado por Estados Unidos - o mesmo imperialismo que devastou a Jugoslávia na guerra do 1999 e agora dirige o Kosovo como neocolónia - segue tendo um papel importante que desempenhar na província. Fundamentalmente, esta garantia produziu-se a petição expressa da Sérvia. O abraço da Sérvia da OTAN (e as suas forças do Kosovo, KFOR) tem-se estado gestando desde faz algum tempo, mas o atual governo deu um passo mais. Em setembro do ano passado, o vice-presidente primeiro do Governo e ministro de Defesa, Aleksandar Vujic, declarou que Sérvia "valoriza muito a contribuição da OTAN e a KFOR da criação de um ambiente de paz no Kosovo". [2] E em dezembro, quando se reuniu com EE.UU. o secretário de Defesa, Leon Panetta, informou-se de que Vujic "pediu que as tropas da KFOR da OTAN não devem retirar do território do Kosovo e Metohija". [3]

O acordo de Bruxelas consolida ainda mais o imperialismo no Kosovo mediante a formalização de apoio expresso da Sérvia à presença da OTAN no Kosovo e assinalando o aumento da cumplicidade da Sérvia com o imperialismo liderado por Estados Unidos.

Em segundo local, a autonomia especial negociada pelos sérvios no norte - em base aos chefes da polícia sérvia, os juízes e a "proteção" da OTAN- afianza mais que debilita a ideia da divisão territorial por motivos étnicos e alimenta assim a esperança nacionalista sérvia de que se não se pode conseguir que Kosovo volte, poder-se-ia um dia ser capaz de conseguir pôr as mãos no norte. No final de fevereiro, o primeiro-ministro Ivica Dacic repetiu uma vez mais uma visão que durante muito tempo tem estado repetindo, que "segue achando que [a partição] é a melhor e única solução", e acrescentou, revelador, que o Governo "não me vai deixar falar já seja sobre a partição ou separação por mais tempo ". [4] no contexto atual dos relacionamentos antagónicas entre Belgrado e Pristina, está claro que a nossa classe dominante estará tentada de ver a autonomia sérvia no norte como uma forma de divisão que, em um clima mais favorável geopolíticamente, poderia abrir a porta à partição em toda a regra - o que provavelmente conduzirá a ainda mais derramamento de sangue e uma maior intervenção imperialista.

Em terceiro lugar, a autonomia sérvia no norte vai consolidar e não debilitar a hostilidade entre as duas nações. O status especial desta autonomia - em essência, um semi-estado dentro de um semi-Estado - é seguro que será uma fonte de antagonismo competitivo entre Belgrado e Pristina nos próximos anos. Para irritação mútua, Pristina procurará, com o tempo, estabelecer a sua soberania indiscutible sobre a autonomia, enquanto Belgrado opor-se-á a isto e procurar o seu local para consolidar a sua posição ali. Em ambos casos, as classes dominantes tratarão de mobilizar o apoio popular às suas respetivas pretensões e uma vez mais enfrentar nação contra nação. Quanto aos sérvios do Kosovo, a sua situação só se agrava e não se alivia por ser o objeto de toda esta rivalidade explosiva.

Finalmente, com a mútua promessa que Belgrado e Pristina fizeram de não bloquear as aplicações da cada um para unir à UE, este acordo consolida em local de debilitar a ideia de que a solução aos nossos problemas económicos profundos recai nos Estados em crises neoliberais capitalistas da Europa Ocidental. Dacic é um sérvio e Hashim Thaçi, o primeiro-ministro do Kosovo, é um albanês, mas, como representantes das suas classes dominantes, estes dois "irmãos inimigos" [5] estão mais de acordo do que estão dispostos a admitir - isto é, a neo-liberal política de privatização do mercado livre, que terá as mesmas consequências sociais desastrosas para nós que já teve e está a ter, para muitos estados na UE, sobretudo para os trabalhadores gregos.

Por todas estas razões, há que opor a este acordo. Não proporciona um caminho a seguir no Kosovo, pelo contrário, só se alimenta um fogo que os reunidos ao redor dele simplesmente não podem extinguir.

O tempo para pensar de novo e atuar com valentia no Kosovo -em uma forma que a nossa classe dominante é incapaz de contemplar - portanto, leva já muito atraso. É necessário uma mudança fundamental da política na Sérvia, e só a esquerda podemos o proporcionar. Os principais objetivos desta nova política não só devem ser para fechar a brecha entre os sérvios e os albaneses do Kosovo que as nossas classes dominantes e as suas supervisores imperialistas não puderam, senão também para demonstrar a Washington e Bruxelas que podemos encontrar as nossas próprias respostas aos nossos próprios problemas - sem a sua 'ajuda'. Por tanto, o repto para a esquerda é considerável: podemos encontrar uma maneira concreta de abordar ambas questiones chaves, estreitamente vinculadas entre si, sobre a questão do Kosovo hoje em dia -o papel do imperialismo ocidental liderado por Estados Unidos e o do nacionalismo sérvio - que nos levaram à atual atolladeiro? Para responder a esta pergunta, devemos primeiro olhar por que estamos nesta situação.

O imperialismo liderado por Estados Unidos: o caminho a Kosovo

Desde 1989, quando o Império Russo e o Pacto de Varsóvia começou a se derrubar, o líder de Occidente, Estados Unidos, seguiu, por médio da OTAN e a UE, uma política imperialista de expansão e integração na Europa do Leste. Após mais de 40 anos da Guerra Fria, 1989 foi uma oportunidade histórica para absorver o Leste à OTAN mediante o aproveitamento da debilidade da Rússia para rodeá-la com países da OTAN. Depois, para consolidar e reforçar esta vantagem, o Leste foi absorvido pela UE, dando aos conglomerados multinacionais gigantes do acesso direto aos mercados do oeste e longas de trabalho ocultos por trás do Talón de Ferro.

Tendo-se sacudido as correntes de um império, portanto, Europa do Leste ficou atrapada nas correntes de outro. Para que isto fosse possível não foi uma simples questão de "pressão de Occidente". Efetivamente, como o marxista húngaro, GM Tamás, observou, as classes dominantes da Europa do Leste, por temor a Rússia, foram "voluntariamente" a unir à OTAN e a UE em um processo ideológico, económico, político e militar de "auto-colonização". [

No entanto, tinha uma ameaça potencialmente grave para a transição de um império a outro. Esta foi a guerra na Jugoslávia. Como Ivo H. Daalder, assessor de segurança nacional do presidente Clinton, explicou mais tarde, "Enquanto a guerra ia-se enconando, resultava impossível aproveitar as oportunidades criadas pela queda do comunismo, a unificação da Alemanha, e a dissolução de ambos impérios: o soviético na Europa oriental e a União Soviética ela mesma "[7] USA, o líder de Ocidente tinha que demonstrar que a OTAN, e só a OTAN, poderiam levar a guerra ao seu fim, selando a sua autoridade militar nos Balcãs  o falhanço aqui poderia ter socado fatalmente a sua política de expansão e a integração no seu conjunto, fazendo com que os estados "voluntários" no Leste de questionassem a credibilidade do poder liderado por Estados Unidos.

Como resultado, a guerra na Jugoslávia se enredou em uma geoestrategia imperial bem mais ampla. Ao seu devido tempo, após o Acordo de Dayton de 1995, Kosovo converteu-se, por um tempo, o ponto de focagem central da política de Ocidente da expansão imperialista e a integração na Europa do Leste. E no Kosovo, o imperialismo liderado por Estados Unidos foi a encontrar um povo mais que disposto a se submeter diretamente ao "auto-colonização", no que se converteu na expressão mais extrema de um processo mais amplo em marcha em toda a Europa do Leste. Após a guerra de 1999, os albaneses do Kosovo trocaram o domínio sérvio pelo governo neo-colonial encabeçada por Estados Unidos, já seja administrado pela OTAN, a UNMIK e EULEX; fizeram-no "voluntariamente? devido à Sérvia de Milosevic.

Por uma política balcánica de amizade com Kosovo

Desde a ocupação do Kosovo em 1912, quando se encontrou o "berço sagrado da nação" povoada de não sérvios, Sérvia seguiu uma política nacionalista de inimizade para os albaneses do Kosovo, com consequências desastrosas.

Antes da Segunda Guerra Mundial, aos albaneses do Kosovo negou-se-lhes o autogoverno, negou-se-lhes a educação em albanês, e a resistência dos Kaçaks (um dos primeiros UCK) foi aplastada sem piedade. Para ajustar as cifras de população, Kosovo foi assentada com milhares de colonos sérvios; para "fazer espaço" para eles, foi confiscada a terra aos albaneses do Kosovo, e se chegou a um acordo para que Turquia "tomasse" 40.000 famílias do Kosovo. O grau de opressão era tal que muitos albaneses do Kosovo consideram a ocupação fascista como "libertação" da dominação sérvia. Inclusive após 1945, as instituições do Kosovo foram dominadas pelos sérvios, cujo domínio da minoria foi imposto pelo terror de UDBA de Rankovic. [8] Uma vez mais, para ajustar as cifras de população, alentou-se aos albaneses do Kosovo a identificar-se como Turcos e, em 1966, com o acordo de Estambul , uns 100.000 emigrava a Turquia.

A queda de Rankovic e as manifestações em todo o Kosovo em 1968 trouxeram uma acalma temporal da opressão  Kosovo ganhou a autonomia real, e a albanizaçao das suas instituições começaram a bom ritmo. Mas a trégua durou pouco, terminou de maneira concluinte pela ascensão de Milosevic ao poder. A sua direção de classe dirigente decidida a "recuperar" Kosovo para a Sérvia baseou-se em uma campanha abertamente racista de mobilização popular contra os albaneses do Kosovo com o fim de privar da autonomia que ganhava na Constituição jugoslava de 1974. Como resultado, os albaneses do Kosovo se converteram, uma vez mais, nos cidadãos de segunda classe na Sérvia.

Esta política da inimizade tem "triunfado" - da única maneira que podia fazer: fez-se aos albano-kosovares inimigos da Sérvia e portanto potenciais aliados de qualquer poder externo disposto e capaz de ir na sua ajuda. A guerra de 1999 foi a expressão mais calamitosa do "sucesso" desta política.

A guerra de 1999 foi devastadora, mas era uma oportunidade ocidental liderada por Estados Unidos que tomou com as duas mãos com a certeza de que a política de hostilidade da Sérvia daria aos albano-kosovares poucas razões imediatas para pensar criticamente sobre o apoio imperialista que recebiam. Pelo contrário, os albaneses do Kosovo lançaram-se com entusiasmo aos braços de Washington por uma razão imediata e urgente - o desejo desesperado por libertar-se da opresión da Sérvia de Milosevic. Como a marxista polaco-alemã, Rosa Luxemburgo, teve por muito tempo observado da questão nacional nos Balcãs  "As massas não participam nas reflexões complexas e remotas ... aceitam o primeiro e o melhor método que se corresponde com os seus interesses imediatos, embora este método é a diplomacia vil [de uma grande potência] ". [9]

A guerra de 1999 deveria ter demonstrado para além de qualquer dúvida razoável que a política de hostilidade para os albaneses do Kosovo da Sérvia foi um falhanço catastrófico, dando como resultado o estabelecimento do poder imperialista no Kosovo e a a cada vez maior hostilidade entre as nossas duas nações. Cegada pelo dogma nacionalista, no entanto, a nossa classe dirigente persegue ainda essa política, como adita a uma droga autodestrutiva da que não pode prescindir. Mas se o terrível ciclo da catástrofe do Kosovo é alguma vez rompido, a política que ajudou a dar a luz a este ciclo tem que ser recusada.

Em mudança, em local da política de inimizade da Sérvia, a esquerda em Sérvia deveria advogar por uma política muito diferente, uma política balcânica de amizade com os albaneses do Kosovo. Qual deve ser o eixo central desta nova política e por que deve nos permitir evitar as catástrofes do passado?

Defender o direito do Kosovo à livre determinação

Uma característica central da política de hostilidade da Sérvia foi, e segue sendo, a negação do direito do Kosovo à autodeterminação, isto é, o seu direito a formar um estado independente. Pelo contrário, um elemento central de uma política dos Balcãs da amizade deve ser defender o direito do Kosovo à livre determinação, o direito a formar um Estado independente, na contramão da negação dogmática deste direito pela nossa classe dirigente.

Dada a profundidade à que a hostilidade entre as duas nações se afundou, esta defesa é a única maneira atual de começar a fechar a brecha que existe entre nós, demonstrando, com a clareza nítida, que há gente na Sérvia que se comprometem a opor ao nacionalismo da sua própria classe dominante e à amizade com aqueles que têm estado durante tanto tempo tratados como os nossos inimigos de sangue. Trata-se, em definitiva, uma condição prévia indispensável para a amizade. Esta política dos Balcãs da amizade teria uma série de vantagens concretas tanto para os sérvios e os albaneses do Kosovo.

Em primeiro lugar, devemos reconhecer que a nossa classe dirigente usou, uma e outra vez, e utiliza a questão do Kosovo para desviar o descontentamento económico e político do seu dominação para um descontentamento nacionalista com os albaneses do Kosovo. Efetivamente, quem pode negar que uma das razões Milosevic fosse capaz de subir ao poder e aferrar-se a ele durante tanto tempo era a sua exploração do mito do Kosovo para justificar um regime que era opressivo, e não só aos albaneses, senão para nós também? Kosovo não foi só a opressão dos albaneses do Kosovo senão que também se trata da nossa opressão em casa. Ao expor a forma em que esta arma nacionalista foi utilizada pela classe dominante, a esquerda estará em condições de debilitar a capacidade de Belgrado para oprimir a todos nós.

Esta política também faria mais que qualquer outro ato para diminuir o sentimento nacionalista albanês anti-sérvio. Porque o seu nacionalismo está estreitamente vinculado ao nosso: quanto mais os nossos nacionalistas ameaçam o Kosovo, mais os seus nacionalistas ameaçam-nos a mudança. Mas se os albaneses do Kosovo não teriam nada que temer de uma Sérvia que seguisse uma política balcânica da amizade, um maior espaço político estaria despejado para os albaneses que estão mais abertos a nós e os nossos interesses comuns. Por outra parte, a difícil situação dos sérvios do Kosovo relaxou-se, não só no norte senão em todo o Kosovo. De facto, o 40% dos sérvios do Kosovo não vivem na autonomia no norte.


Com tudo, portanto, esta política se compromete a reduzir o poder de atração do nacionalismo na Sérvia e Kosovo. Como resultado, teria maior espaço para ambos, sérvios e albaneses do Kosovo, para se centrar em abordar as consequências sociais nefastas do capitalismo neoliberal destrutivo que nossas duas classes dirigentes estão decididas a nos impor, dando a esquerda, aqui e no Kosovo, mais possibilidades de conseguir uma audiência. Sérvios e  albaneses do Kosovo têm um interesse comum em ir juntos na contramão dos seus governos neoliberales e isto só pode se fazer efetivo se não estamos distraídos e divididos pelos nossos próprios nacionalismos.

Por último, esta é a única política que promete fechar a brecha étnica entre sérvios e albaneses do Kosovo, através da qual entrou Ocidente liderado por EE.UU e que agora procura determinar os assuntos balcânicos  Os albaneses do Kosovo têm fé nos EE.UU. porque temem Sérvia. Uma política dos Balcãs de amizade que eliminasse este temor sacudir-se-ia essa fé. Como resultado, teria maior espaço político para os albaneses que querem arrojar o estatus neo-colonial do Kosovo, isto é, que querem que Kosovo será governado por eles e não para eles. Isto teria envolvimentos mais amplas, positivas para os Balcãs  sobretudo em Bósnia.

Esta política dos Balcãs de amizade é então a única resposta racional à política de hostilidade da Sérvia. No entanto, apesar de que senta as bases para abordar a questão do imperialismo nos Balcãs com a promessa de levar aos sérvios e os albaneses do Kosovo juntos e dar a Washington e Bruxelas menos espaço para dividir e nos governar, temos que ir para além.

Isto é importante. Sérvia é um poder local nos Balcãs  mas o imperialismo liderado por Estados Unidos é global, com o poder para impor a sua vontade brutal não só nos Balcãs e Europa do Leste, senão também no Iraque, Afeganistão e outros locais. A esquerda sérvia também tem que estar armada com uma proposta concreta da melhor maneira de desafiar o imperialismo estadounidense no Kosovo hoje.

Pelo reconhecimento do Kosovo com uma condição

O nosso governo prometeu não reconhecer nunca a declaração de independência do Kosovo de 2008. [10] O imperialismo encabeçado por Estados Unidos, pelo contrário, está a tratar de conduzir Sérvia passo a passo para o reconhecimento. No entanto, estas não são as únicas duas alternativas.

Certamente, ao defender o direito do Kosovo à livre autodeterminação sustentamos, como questão de princípio, que Kosovo tem direito a ser independente e a ser reconhecido como tal. Isto significa que a esquerda deve recusar a rotunda negativa do governo no fazer. Mas seria um erro concluir que achamos que o Kosovo deve ser reconhecida agora. O reconhecimento é um ato político e o momento político o é também; quando acontece e em que condições é fundamental.

Portanto, dizemos que o governo deve lhe dizer a Washington e Bruxelas que está disposto a reconhecer a independência do Kosovo se, e só se, se cumpre uma condição essencial.

Dado o papel central e fundamental da OTAN na execução da política imperialista de Ocidente liderada por Estados Unidos de expansão e a integração na Europa do Leste, não só no Kosovo, dizemos que o governo deve lhes dizer a Washington e Bruxelas que vai reconhecer a Kosovo tão cedo como estejam de acordo que Sérvia e Kosovo serão zonas livres da OTAN, isto é, livre de tropas da OTAN, bases da OTAN como Camp Bondsteel, e livre de ser membros da OTAN no futuro. [11]

No improvável caso de que Washington e Bruxelas estivessem de acordo nesta condição a mudança do reconhecimento do Kosovo por Sérvia, estabelecer-se-ia a seguir um precedente importante na história recente do avanço para o Leste,  aparentemente incesante da OTAN. Enviar-se-ia um poderoso sinal, sobretudo para Bósnia, de que há uma alternativa ao processo aparentemente imparável do "auto-colonização", não só militar, senão, por extensão, de outras áreas também. No caso mais provável, no entanto, que Washington e Bruxelas se negasse, os albaneses kosovares veriam que a verdadeira independência já não seria bloqueada por Sérvia, senão pelo imperialismo liderado por Estados Unidos, o que poderia envalentoná-los a se sacudir os seus amos neocoloniais e os seus cúmplices locais, e tomar o poder nas suas próprias mãos. Por outra parte, tal negativa demonstraria claramente que o objetivo primordial do imperialismo liderado por Estados Unidos é a extensão do seu próprio poder em vez dos interesses dos albaneses do Kosovo que afirmaram defender.

De qualquer maneira, esta condição da exclusão da OTAN propõe a questão da descolonização completa do Kosovo, incluída a retirada da burocracia neo-colonial corrupta que é EULEX. Deste modo abre-se a porta, por fim, à libertação do Kosovo - pelos próprios albaneses do Kosovo.

Por suposto, nem por um momento achamos que o nosso governo jamais se prepare para tomar este curso de ação e para que se desenvolva esta corrente de acontecimentos. Esse não é o nosso propósito aqui. O nosso objetivo é proporcionar à esquerda sérvia uma posição coerente sobre Kosovo que seja anti-imperialista e anti-nacionalista. O argumento de que Sérvia deve reconhecer a Kosovo condicionalmente funde estes dois princípios políticos abstratos em uma única posição política concreta, e portanto dá à nossa esquerda um novo caminho a seguir no Kosovo pode argumentar a favor e agitar com confiança.

Para uma Federação Balcânica

A política dos Balcãs de amizade com Kosovo que temos estado argumentando é, no entanto, só um peldaño. Senta as bases para uma política mais ampla dos Balcanes de confiança mútua nos nossos vizinhos, em local de uma política nacionalista estreita de dependência competitiva em um ou outro imperialismo, com a cada estado rivalizando pelo apoio de uma potência estrangeira na contramão dos seus vizinhos. A tragédia da nossa história foi a incapacidade repetida de conseguir esta perspetiva os Balcãs na nossa política.

Mas isto não é uma tragédia acidental. As nossas classes dominantes sempre foram demasiado estreitas de olhas e demasiado egoístas - em resumem, nacionalista - para pensar e atuar pelo bem comum, e sempre sê-lo-ão. A esquerda precisa, por tanto, pôr a sua convicção na única classe que tem o potencial de ver através das fronteiras que nos dividem atualmente - a classe operária dos Balcãs  Mas se a classe operária dos Balcãs está sempre em potencial disposta para cumprir, a esquerda balcânica deve ser tão astuta na luta contra o nacionalismo como nossas classes dominantes o estão no fomento dele. Isto só se pode fazer, não com consignas abstratas, senão com políticas concretas que nos assinalam uma e outra vez na direção da meta que temos que atingir se queremos pôr fim ao ciclo sangrento da nossa história - a criação de uma federação balcânica que porá fim às lutas nacionais e salvar-nos-á das tentações auto-destrutivas do imperialismo.



Notas:
[1] "Campo de Kosovo", donde teve lugar a batalha de Kosovo de 1389, quando as forças sérvias chefiadas foram derrotadas pelos otomanos. Esta batalha tem um papel central na mitologia sérvia nacionalista.
[2] “La KFOR debería quedarse, pero no entrenar las fuerzas de Kosovo”, www.b92.net, 21.09.2012
[3] «Un diputado insta a continuar el despliegue de la OTAN en Kosovo”, www.b92.net, 07/12/2012
[4] «Un diputado cree que la partición es" la mejor solución "para Kosovo, www.b92.net, 28.02.2013
[5] Uma expressão de Karl Marx em O capital utiliza para descrever os capitalistas: irmãos da família capitalista que são hostis a competir entre sí próprios no mercado.
[6] GM Tamás, 'Palabras de Budapest', New Left Review de marzo-abril 2013
[7] Ivo H. Daalder, “Cómo llegar a Dayton”, Washington, DC 2000, p.187
[8] os notórios serviços de segurança de Jugoslávia, UDBA. Ele foi apartado do poder por Tito no ano 1966.
[9] Rosa Luxemburgo, "La socialdemocracia y las luchas nacionales en Turquía" (1896) en Dragan Plavšic y Andreja Živkovic (eds), La tradición socialista balcánica y la Federación de los Balcanes desde 1871 hasta 1915, Londres 2003, p.44
[10] Mais recentemente, 'Presidente: Kosovo nunca se convertirá en el estado', www.b92.net, 03/05/2013
 [11] Uma versão deste argumento assinalou-se por primeira vez em 'Situacija na Kosovu: nacionalizam samo Jaca imperijalizam na Balkanu!' [A situação de Kosovo: o nacionalismo apenas fortalece o imperialismo nos Balcãs] em nosso site, www.marks21.info, 1.8 . 2011.

Non ao gaipitalismo, non á mercantilización do Orgullo Gai, non ao negocio a costa de moitas loitas, vítimas e sufrimento


Shangay Lily, artigo tirado do Sin Permiso e traducido por D. Balado. Shangay Lily é o nome artístico Enrique Hinojosa Vázquez, drag queen, escritor e actor nado en Málaga o 1 de marzo de 1963.





O asunto da mercantilización do Orgullo Gai, a explotación dunha reivindicación, unha loita, por parte dun grupiño de empresarios ou gaympresarios -agrupados en AEGAL- que aproveitan a lexitimidade da loita para sacar zumarentos beneficios degradándoa, cada ano chega a novas cimas de corrupción. Este ano non foi menos.  De feito, quizais sexa o primeiro ano no que se comezou a percibir a decadencia e extinción da esencia do Orgullo: a presenza de heteros e concertos agradábeis para eles e a desaparición de expoñentes da nosa cultura e historia (como o escenario drag de Pelayo que este ano foi cancelado) até converter a cita nunha verbena heteroamábel máis.

O fenómeno de desintegración de Chueca como símbolo, como xeografía da diversidade, como capital da liberdade, xa o tratarei en profundidade no meu vindeiro libro Adiós, Chueca (Memorias del gaypitalismo: construyendo la marca gay), un ensaio no que cronificarei a complexa degradación e dereitización da comunidade LGTB coa minuciosidade que merece, pero creo que xa son evidentes algunhas das consecuencias dese feroz monopolio consumista que a asociación privada AEGAL, creada polo meu ex-socio Alfonso Llopart para poder lexitimar a súa explotación mercantilista de causa gai,  está a traer a un evento que perdeu toda esencia, pluralidade e espírito daquel Stonewall que os sectores máis auténticos (e menos asimilados) da nosa comunidade converteron nunha explosión de visibilidade.

O modelo gaipitalista creado por esa  oligarquía monopolística que formaron a mediados dos 90, tras roubarme a revista e a festa nunha sucia estrataxema,  os meus ex-socios da revista Shangay (quedándose co relativo a mercadotecnia, música e prensa)  con Pedro Serrano (locais de lecer e noite, causa do meu enfrontamento cos meus ex-socios ao negarme a incluílo no noso Shangay Tea Dance), Pedro Zerolo (político, unido aos anteriores ao comprar a miña parte da revista con 9 millóns de pesetas herdados da súa avoa, contáronme) e máis adiante Kike Sarasola (hoteis e negocios políticos herdados do seu pai, como o contacto co ex-vicealcalde pepero e armarizado Villanueva) ou o absurdigay Juan Pedro Tudela (turismo por vía de facerlle o xogo ao PP e a Ana Botella) ou Juan Carlos Alonso (secretario de Pedro Serrano e socio de Tryp Family á vez que secretario xeral de AEGAL), baleirou de contido reivindicativo o Orgullo e encheuno de negocios construídos a base de secundar os patróns heteronormativos hexemónicos, de utilizar figuras xa premiadas polo patriarcado por asimilarse e representar o heteronormativo como Paloma San Basilio, Chenoa ou Leticia Sabater, e esquecer ou esconder calquera discurso ou figura alternativa ou disidente (os e as verdadeiras activistas que non gozan da popularidade destes produtos asimilados porque o seu discurso foi incómodo para o sistema ao negarse a asimilarse). En lugar de utilizar esta data para dar visibilidade a todo o negado polo sistema homófobo, óptase polo xa exitoso (modelado polo heteronormativo) para alardear dun poder de convocatoria que é un espellismo (habería que ver cantos deses absurdigais e heteros de festa ían viaxar a escoitar á gran Kim Pérez falar de transfobia ou a escoitar as cancións disidentes de Putirecords).

Os intereses de AEGAL, coa complicidade da FELGTB e COGAM que seguen sen deter esta pantomima, tráenos este ano unha nova rea de insultos, traizóns e incongruencias que AEGAL impuxo para os seus intereses, negocios e favores de ida e volta (xa mencionei máis dunha vez eses paquetes promocionais que Llopart ofrece a alto prezo a artistas en decadencia, con aparición en portada do Shangay Express, carroza, concerto e algún premio). Vexamos algunhas das escandalosas situacións impostas este ano en nome dos e das activistas que crearon a nosa identidade (aos que Llopart xa negou en dous editoriais que negan a vertente reivindicativa e queren quedar cun Orgullo empresarial para facer negocio, iso si, aproveitando as subvencións e visibilidade que activistas, reivindicacións e loitas conseguiron). Listaxe de disparates gaipitalistas:

En Vázquez de Mella este ano aparece unha caseta promocionando o turismo a Fuerteventura. Só había 3: unha da FELGTB, outra do Home Transexual e a terceira de Fuerteventura. Ese espazo cédeo o Concello para asociacións LGTB, pero desde o 2012 converteuse nun espazo de pago. Nin Fundación Triángulo nin Apoio Positivo, que tradicionalmente usaran ese espazo entre outras, puidéronse permitir pagar. Quen esixiu que fose de pago foi o Concello, pero iso é un paso máis nesta explotación mercantilista dunha reivindicación que acaba con surrealismos como que quen se promociona é o turismo dunha illa e exclúese ás asociacións que orixinan esta data.

O certame estrela este ano foi o repugnante concurso reificador de Míster Gai Pride, unha creación de AEGAL  que impón un modelo heteronormativo competitivo de corpo novo, musculado, depilado, bronceado, sexuado, branco… para crear hexemonía e discriminación cara ás diverxencias. O xurado de semellante evento machista é dun absurdo e carente de compromiso algún que tira polo chan:  Fernando Tejero (suposto heterosexual buscando á súa muller ideal a pesar de numerosos rumores sobre o seu armarización), Abraham de Gandía Shore (sen comentarios, estes os valores só os viron en latas de chocolate Valor), Carmen Lomana (clasista, conservadora reaccionaria e machista) e Nacho Montes (colaborador 8 anos na COPE da Schlichting que avoga por “curar” aos homosexuais e declarado pepero). É de destacar que este concurso se dea de patadas cos estatutos da FELGTB que declaran incompatíbeis discursos que normativicen o corpo, como me comentou o vicepresidente de COGAM, Ronny, engadindo que pronto terían que cancelalo desde a FELGTB que mira cara  outro lado.

Este ano souben que as carrozas cobran aos gais que se soben, até 70  euros! E no caso que me contaron era un mozo que ía de drag ao que deberían pagarlle por dar imaxe pero tivo que pagar.

O pregón leuno Paloma San Basilio, unha señora que será estupenda, pero que xamais fixo nada pola comunidade LGTB á parte de beneficiarse das compras de parte da comunidade e a promoción (de feito en breve empeza unha xira que promocionou abundantemente). O tema do pregón ten a súa faragulla: a FELGTB rexeitou o pregón orixinal que escribiu un vogal de COGAM por ser “demasiado político e reivindicativo, isto é un festexo e debe ter un ton máis festivo”, cito literal.

Tras 3 revisións refugouse completamente e Paloma San Basilio acabou lendo un surrealista pregón que falaba de zapatos titulado Tacóns próximos e que, ese medio tan pouco homófobo e tan próximo á comunidade LGTB que é o xornal cristofascista ABC publicou en primicia (casualidade) para suliñar a mensaxe clasista, machista e consumista (se non mencionou o importante que era ter bos zapatos vinte veces non o dixo ningunha) que resume esta frase na que vemos a unha privilexiada, de clase alta, que merenda ensaimadas nunha España pobre, xoga á canastra e vai a colexios privados: “Aprendía moitas cousas coa miña nai: como pintarse os beizos, como facer empanadillas, como conseguir que a nosa casa fose o mellor espazo posible con e sen diñeiro, como dicir o que pensas é bo para ti e os demais. Aprendín por exemplo a xogar ás cartas, xuntábase coas súas amigas e, á miña volta do colexio, aínda co uniforme, sentábame con elas gozando das súas conversacións e sobre todo da merenda que interrompía a partida de canastra para cambiar os naipes polos pasteis e ensaimadas”. Nótese o empeño en declarar “tarefas femininas” como o que aprendía da súa nai. Neste acto tamén participou Chenoa para, oh casualidade, presentar o seu novo single que é especialmente relevante para a comunidade LGTB xa que se titula ‘”Quinta dimensión” / “Life´s an equation” que esgazadora narración da nosa vida!

A musa do Orgullo (imposta por AEGAL) non foi outra que a trepa machista clasista facha Carmen Lomana. A esta habería que engadir a trepa facha clasista Leticia Sabater que ante o escándalo das cartas a deputacións pedindo “un pouquiño de tráfico de influencias e corrupción , por favor, que son dos vosos” insiste en declararse orgullosamente pepera e fan de Aznar (gran aliado da comunidade LGTB como todos saben).

Yanela Brooks, a concursante cubana de La Voz á que lle faltaron minutos para cantar para unha asociación de extrema dereita, Fundación Para A Defensa da Nación Española (DENAES), e declararse de dereitas (ese delirado anticomunismo convertido en fascismo tan dos disidentes), é outra das actuacións estrela.

Quere AEGAL impor os valores da dereita? A representación da clase traballadora ou excluída (a maioría de transmaribolos son precarios pola homofobia/transfobia) destaca pola súa ausencia. Pero a culpa de todo tena o Concello, un discurso que é moi útil como bote de fume.

Todos estes dislates xustifícanos ou ocúltanos co hipócrita discurso vitimista e de resistencia inventa unha loita contra un inimigo que en realidade non existe. O Concello (especialmente con Villanueva) foi un socio e aliou deste saqueo e explotación dunha manifestación pública. En realidade o que vemos é unha aplicación das estratexias neoliberais ao Orgullo, unha sorte de privatización do Orgullo que quedou en mans dunha asociación privada sen ningún tipo de control democrático externo. AEGAL é notoria pola súa opacidade e endogamia.

Hoxe mesmo a FELGTB, COGAM e AEGAL sacaron un comunicado denunciando a inatividade do Concello e a falta de servizos mínimos, papeleiras e instalacións. É extremadamente hipócrita denunciar a falta de intervención do Concello cando AEGAL converteu o Orgullo nun evento privado que eles controlan até o punto de (como lle recriminei na SER a Juan Carlos Alonso ante o seu silencio) impor a seguridade privada que eles controlan exclusivamente e da que se serven para monopolizar espazos e negocios. Se queren que todo estea regularizado e a responsabilidade sexa do concello, que o declaren festexo público, pero AEGAL leva anos opóndose a este status que racharía o seu monopolio e obrigaría a permitir a intervención doutros axentes sociais.

A isto hai que sumar que Alfonso LLopart en varios editoriais  na revista que me roubaron (e que segue levando o meu nome) pide que se saque ás asociacións e o carácter reivindicativo do Orgullo para deixalo en mans dos gaimpresarios. É o terríbel modelo de Barcelona que os gaimpresarios de aquí exportaron con éxito: dúas marchas, unha (menor) para as asociacións ou reivindicativa, e unha maior privada e empresarial.

En realidade, o discurso de “Ana Botella está a acabar co Orgullo” esconde a verdadeira traxedia: é AEGAL a que está a acabar co Orgullo desde dentro. Vamos, que xa se acabou. Léase, como exemplo este correo que me enviou ao meu facebook Sede Vacante:

En vistas que o actual Orgullo é só unha máquina de facer diñeiro para os mafiosos de AEGAL, moitos amigos, coñecidos e eu pasamos diso e faremos todo o posíbel para que non se celebre nun futuro, moito menos o do 2017.”

Dío alguén que leva asistindo desde o 92.

Ver o “espectáculo” de onte: matóns con botas humillando á xente coma se a rúa fose súa, non é xa só para botarse a chorar, senón a vomitar.

Ou esta acertada análise que fai o meu amigo SalidaxLaIzquierda a colación do enganoso titular “Os organizadores do Orgullo Gai denuncian o “boicot” e as “cambadelas” do Concello de Madrid”:

Dicir que Botella se dedicou a boicotear o Orgullo é algo simplista. O que Botella fixo moi sibilinamente dedicarse a infiltrar as comisións organizadoras con membros que o irán baleirando de contido reivindicativo e convertérono nun evento mercantilista para maior gloria dunha serie de empresarios mafiosos e unicamente destinado a xerar beneficios”.

A máxima parece ser “Que a reivindicación non poida molestar ao negocio”.Con este modelo de Orgullo, non combativo, servil, mercantilista,… Botella está moi satisfeita e non ten ningunha intención de boicotealo.

AEGAL é a organización que de verdade controla e organiza até o último detalle do Orgullo, impondo as súas demandas a unhas moi submisas e dóciles COGAM e FELGTB.

AEGAL é unha asociación de empresarios subvencionada directamente por Botella e repleta de empresarios moi próximos ao PP (con moi boas relacións como as que tiña Miguel Ángel Flores, o do Madrid Area).

AEGAL contrólao todo dun modo completamente mafioso e gangsteril, cada detalle deséñase do modo que máis poida beneficiar ao negocio dos seus empresarios e non á causa da igualdade LGTB. Fagocitaron e usurparon un evento que debera ser de carácter político e reivindicativo para convertelo nunha máquina de facturar.

Polo tanto, eu denuncio á organización mafiosa AEGAL e denuncio tamén a complicidade ou canto menos a falta de oposición de COGAM e FELGTB.

Que non tenten agora distraer a atención con Botella, o Orgullo converteuse no que se converteu por acción ou omisión de todos eles.

Acabo de ver a peza que dedicaron ao Orgullo no Telexornal de TVE e máis da metade do tempo foi dedicado a dar cifras económicas globais e de gasto individual de diversas persoas entrevistadas pola rúa.

Este é exactamente o Orgullo que queren AEGAL e Ana Botella, o das cifras, o das Visas, as Mastercards e as American Express.

Tolérase o evento e aos seus protagonistas (o colectivo LGTB) na medida en que supoñen un negocio, sopórtaselles porque teñen diñeiro e consomen, pero iso non é respecto á persoa, é respecto ao diñeiro e a quen o ten.

A dignidade do colectivo LGTB non pode vir das súas carteiras, senón de ser persoas tan dignas como as demais.

Ademais isto converte ao Orgullo nun evento excluínte porque, en contra do imaxinario gaicapitalista, non todos os LGTB están forrados de pasta. Tamén hai LGTB que non teñen un duro, que están en paro e non teñen prestación algunha, que foron desafiuzados, que son inmigrantes e négaselles a asistencia sanitaria,… E todos eles non son benvidos neste Orgullo no que “tanto tes, tanto vales”.

Isto converteuse nun evento clasista e capitalista moi afastado do que foi nun inicio.
Responsables: AEGAL e por omisión tamén COGAM e FELGTB.

En efecto, AEGAL está a desaloxar o gai para impor entretemento amábel para os heterosexuais benpensantes. Este problema da “heterosexualización” e, sobre todo, mercantilización do Orgullo gai podería chegar ás súas peores consecuencias se, como leva anos tentando, O Corte Inglés consegue ser aceptado como patrocinador (algo ao que se opón COGAM pero que AEGAL ve con bos ollos). Xa que podería elixir os lemas, contidos e actos que se fagan durante o Orgullo. Non é moito desvarío pensar que o principal promotor das cristofascista JMJ acabaría impondo un Orgullo Cristofascista.

Quizais ese fose o modelo perfecto para AEGAL, Ana Botella e o PP que xa babea ante a súa expropiación do Orgullo coa complicidade dos seus amados “emprendedores”.


Non ao gaipitalismo, non á mercantilización do Orgullo Gai, non ao negocio á conta de moitas loitas, vítimas e sufrimento.