É ben sabido que foi aquel xudeu de nome Xesús o máis brillante popularizador dese xénero literario que é a parábola. As súas fixeronse tan famosas que medio mundo segue a rememoralas vinte séculos máis tarde. Hai unha que non consta nos libros –non sei se nalgún apócrifo– pero ben podería estar. Cansado Xesús de que malinterpretaran o seu xesto de expulsión dos mercaderes do templo cando en realidade o que expulsara fora aos usureiros que negociaban con papeis cos que extorsionaban aos mercaderes e aos compradores. Cansado de que non entenderan que os impostos que pagaban ían alimentar o poder que os sometía e que acababan tamén nas mans deses usureiros que financiaban as grandes operacións do poder. Cansado de que os seus non entenderan as entrambilicadas interdependencias entre as contas públicas e as contas dos fogares decideu botar man do seu máis brillante recurso dialéctico, subiuse a un cesto e empezou así: Había unha vez dúas tribos, unha a dos fillos de Ben Gurion e outra a dos fillos de Yasser. Os primeiros dominaban as veigas altas do río Xordan onde fluían os manantiais de auga fresca e abundante que eran a fonte nutricia da exuberante riqueza que medraba augas abaixo e base do sustento e benestar de todos os habitantes. Un bo día os fillos de Ben decidiron facer unha barraxe e desviaron parte do caudal para ampliar a superficie das súas terras ben regadas e foron cortando o fluido que chegaba aos fogares e as terras dos fillos da Yasser. Como a auga que ía chegando a estes últimos era cada vez menor, o goberno ideou un plan de austeridade, co aplauso de case toda a comunidade internacional. Para empezar, os fillos de Yasser reducirían un 5% a cota de auga e, para incentivar aínda máis o aforro, decidiron poñerlle un imposto para que todo o mundo matinara tres veces antes de botar un grolo. O primeiro ano todos foron achantando, con dificultade pero foron tirando. O problema é que moitos animais morreron e o traballo das terras foi máis dificultoso e as colleitas foron esmorecendo ano tras ano. Ao haber menos superficie cultivada río abaixo, os fillos de Ben entendían que xa non era preciso tanto caudal e, ademais, como as súas terras locían vizosas decidiron desviar aínda máis auga cara as súas produtivas terras. O goberno dilixentemente puxo en marcha novos plans de austeridade para os fillos de Yasser; con moito celo e eficiencia tentaba que a escasez se distribuira con equidade e evitara toda tentación levantisca que sempre aparece cando non hai que facer. Entre os fillos de Yasser non faltaba xente incomodada pero todo estaba ben ordenado e os da tribo de Ben sempre foran xenerosos cos programas de bolsas para formar economistas, predicadores e xornalistas que ían explicando polas prazas públicas aos fillos de Yasser as virtudes da austeridade e, sobre todo, o supremo ben da tolerancia e o respecto á orde establecida. Os economistas afanábanse en explicar como un novo axuste permitiría optimizar o aproveitamento dun recurso que sempre é escaso. Cando estaba nestas, Xesús levantou a voz e preguntou: ¿acaso alguén de entre vós ten unha idea mellor? Entre a multitude ergue a man un rapazolo que aínda non entrara na facultade de economía e deseguido preguntou: ¿e il non sería mellor abrir algún caneiro no encoro dos fillos de Ben? A multitude agachou a mirada ao tempo que con raiba apertada esfaragullaba entre os dedos os candullos secos nos que estaba sentados.
E así rematou aquela parábola que tanto amolou aos neocons e demais amigos do Bilderberg que sitúan xustamente a defensa furibunda do poder financeiro e do Estado sionista de Israel no corazón do seu cativo “pentálogo”.
Nenhum comentário:
Postar um comentário