Os partidos de sensibilidade conservadora e liberal en España, Convergència i Uniu (CiU) e o Partido Popular (PP), tomaron durante moitos anos a Irlanda como o seu modelo de desenvolvemento económico e fiscal. Ambos os partidos consideraron exemplares as políticas liberais levadas a cabo pola coalición conservadora-liberal que estivo gobernando aquel país, responsábeis dun elevado crecemento económico (que foi a causa de que o semanario liberal The Economist falara repetidamente da "milagre económica irlandesa"). O xornalista Jordi García Adoitar sinalou (CiU e o seu modelo económico irlandés) o grao de entusiasmo que os máximos dirixentes de CiU mostraron polo modelo irlandés. Artur Mas, presidente do CDC e candidato de CiU á Presidencia da Generalitat de Catalunya, subliñou que Irlanda era un país pequeno "que andaba pola vía da calidade e da excelencia, en contraste con Catalunya, mal gobernada polo tripartito". Duran i Lleida, presidente de Unión Democrática, repetiu tamén que Irlanda debese ser o punto de referencia para o desenvolvemento de Catalunya. E David Madí, un dos dirixentes do CDC máis próximos a Artur Mas, escribiu no seu libro sobre o futuro de Catalunya que "Catalunya debería observar a milagre económica irlandesa con moita atención, porque ensina o cambio de como un país pode atopar na adaptación á globalización non só a súa supervivencia, senón mesmo un grao de prosperidade e modernidade sorprendentes". En España, o PP (partido no que conviven sensibilidades liberais e conservadoras) tamén tomou Irlanda como modelo. Mariano Rajoy falou repetidamente do éxito de Irlanda como consecuencia da aplicación de políticas liberais (ver a crónica de Mª Jesús Güemes en Público "Cuando Irlanda era un ejemplo para Rajoy", 21-11-10).
O feito de que tales partidos (CiU e PP) tomasen o suposto milagre irlandés como inspiración das súas propostas económicas e fiscais fai necesario que se coñezan e analicen as políticas levadas a cabo polo Goberno irlandés, responsábeis daquela suposta "milagre", pois a aplicación de tales políticas no Reino de España levaría aos mesmos resultados que os que aquelas políticas tiveron en Irlanda. Tales políticas incluíron as seguintes intervencións.
Unha redución moi marcada dos impostos. A carga fiscal de Irlanda (medida pola porcentaxe que os impostos representan sobre o PIB) é unha das máis baixas da Unión Europea do Quince (UE-15). Esta baixa carga impositiva é especialmente acentuada no imposto de sociedades (12,5%), o máis baixo na UE-15, cuxo media é un 24%.
Unha consecuencia da limitada carga fiscal (que representa só un 31% do PIB, o máis baixo da UE-15, cuxo media é un 42%) é o escaso desenvolvemento do seu sector público, incluído o seu Estado do benestar (é dicir, as transferencias públicas, como as pensións e os servizos públicos, como sanidade, educación, servizos sociais, escolas de infancia e servizos domiciliarios, entre outros). O seu gasto público social é o máis baixo da UE-15 (como porcentaxe do PIB é un 18%, unha media moito máis baixa que o da UE-15, un 27%). A porcentaxe da poboación adulta que traballa no sector público é tamén o máis baixo da UE-15 (12%), despois de España (9%) e Portugal (7%). A media da UE-15 é un 15%.
Outra característica do modelo irlandés é a grande desregulación dos mercados laborais cunha gran moderación dos salarios, o que determinou un descenso das rendas do traballo como porcentaxe da renda nacional. Isto creou un gran endebedamento das familias irlandesas que facilitou a expansión do sector bancario que, como en España, dedicouse a actividades especulativas nos sectores inmobiliarios e da construción, causa do "boom económico". Por outra banda, a limitada carga fiscal explica que o Estado tivese que endebedarse para prover os limitados servizos e transferencias do Estado do benestar, o cal determinou un elevado déficit e unha elevada débeda pública. A suma da débeda privada e pública alcanzou case o 700% do PIB, unha cifra astronómica.
Un resultado de todas estas políticas foi un grande crecemento das desigualdades sociais. Tal situación acentuouse aínda máis coa crise iniciada en 2007. Irlanda foi o primeiro país onde se iniciou a crise financeira e económica, antes mesmo que en Grecia. O desemprego triplicouse en tres anos. A resposta do Goberno foi reducir aínda máis o gasto público, recortando un 10% as prestacións sociais e baixando un 20% o soldo dos empregados públicos, ademais de baixar o salario mínimo. Tales medidas, ao diminuír a demanda, empeoraron aínda máis a situación económica creando unha descida do seu PIB (o cal descendeu un 11%), o maior descenso na UE-15. As consecuencias deste colapso económico foron enormes. A renda per cápita de Irlanda diminuíu un 20% durante o tres anos de crises.
O obxectivo destas políticas públicas de austeridade foi reducir os salarios, coa finalidade de saír da crise a base de aumentar a competitividade das empresas irlandesas e aumentar as exportacións. Esta é a receita ultraliberal para todos os países (incluído España) que alcanzou a súa máxima expresión en Irlanda. Estas políticas son enormemente contraproducentes, pois, ademais de danar o benestar e calidade de vida das clases populares irlandesas, están a imposibilitar a recuperación económica, pois a recesión existente en Europa dificulta que os países poidan estimular as súas economías a base de incrementar as exportacións. Estas son, pois, as receitas que están a propor CiU e o PP para Catalunya e para toda España.
Nenhum comentário:
Postar um comentário