1) Amaranta Süss para Martín Cruz: resposta rápida á túa última observación
Querido Martín:
Estou substancialmente de acordo coa túa formulación. Nos próximos días, e grazas ás pastorais do tribuno-comandante --virán máis--, veremos seguramente despregar unha nova gran campaña deses anguriados abaixo-asinantes latinoamericanos (mais non só) que están a pasar a toda velocidade de rogarlles pateticamente a Chávez, Ortega e tutti quantti que, por favor, por favor, por favor, condenen a Gadafi e avalen sen reservas a rebelión popular árabe, a "condenar" con hipócrita descaro a resolución das NNUU contra a criminal represión de Gadafi -sen dicir unha soa palabra do apoio de Ortega, Chávez, etc. a Gadafi-, para terminar esixindo agora que se tome moi en serio a oferta mediadora do ídolo venezolano metido a zascandil.
(...)
Porén indo a cousas máis de fondo, sobre as que, como ti moi ben suxires, vale a pena reflexionar en común: se cadra, querido, ao que estamos a empezar a asistir é ao fin de todas as sinerxías nacionalismo-revolucionario / antiimperialismo, que deron de si o que deron de si na loita contra o colonialismo e o neocolonialismo na franxa central do século XX, para ir dexenerando logo de diversas maneiras, nas realidades postcoloniais da Guerra Fría, en réximes diversamente autoritarios ou aínda tiránicos lexitimados por diversos discursos nacional-antiimperialistas e diversamente manexados por diversas castes hierofánticas menos e menos careábeis polas súas poboacións.
Unhas castes que reaccionaron diversamente aos procesos remundializadores do tipo de capitalismo que se abriu vigorosamente paso no último terzo do XX. A varias delas, as novas oportunidades abertas pola "globalización" post-Guerra Fría tornáronnas codiciosas, ao momento de ir reconfigurándose -os Gadafi son senlleiro exemplo- como ávidas e desapoderadas cleptocracias crecentemente integradas nos circuítos grandempresariais, financeiros e rendistas do capitalismo contrarreformado internacional dos nosos días. O que non parecen xa dispostos a tolerar os seus sufridos súbditos. Nin, ai!, a terminar de entender tantos abaixo-asinantes idólatras...
(...)Como tiven a debilidade de facer algúns reenvíos a persoas próximas, os amigos de SinPermiso pídenme permiso para reproducir tal cal parte da nosa correspondencia dos últimos días. Por que non? E onde, se non?
Que sigas ben. Abrázache, Amaranta (4 marzo 2011)
2) Martín Cruz para Amaranta Süss: Reflexións sobre as reflexións de Fidel Castro sobre "a guerra inevitable da OTAN"
Querida Amaranta:
Esta segunda parte [vai máis abaixo, como Apéndice] do longo documento asinado por Fidel Castro Ruiz, titulado "Reflexións de Fidel Castro - A guerra inevitábel da OTAN", que acabo de recibir, paréceme cargada de significado. Como se me está facendo costume, reenvíochas con negritos, maiores ou menores, a modo de comentario ou exclamación. Quero dicir que Fidel Castro está a tratar, con bastante habilidade dada a súa situación, de desmarcarse de Kadafi e de insistir en que naqueles países árabes hai unha onda revolucionaria, contra a cal Kadafi (que xa non sería o mozo militar de 27 anos de 1969 senón o amigo burlón, vello e cínico, de Aznar, Sarkozy, Berlusconi, Zapatero, Blair "e até o meu amigo o Rei de España", segundo ben sinala ese documento) estaría a disparar as mesmas armas que os seus amigos imperialistas, que hoxe o repudian, fornecéronlle.
En segundo lugar, Fidel Castro está a tratar de rescatar da simplicidade machista de Hugo Chávez -"Kadafi é o meu amigo e eu deféndoo, porque non son un covarde"- a súa insustentábel proposta de mediación no seo da mesma guerra civil, algo así como sería unha proposta de mediar entre Fidel Castro e Fulgencio Batista en decembro de 1958. Como vello navegante de augas turbulentas, Fidel Castro dálle a Hugo Chávez o consello de crear un movemento de opinión antes de meterse soíño, como estadista-estrela, entre as patas dos cabalos.
En terceiro lugar, Fidel Castro está a tratar de pór orde no desconcertado e atribulado formigueiro dos nacional-populista-socialistas de América Latina, é dicir, entre os varios partidarios do "campo procubano" que crían, como o mesmo Fidel Castro deixáralles pensar até onte (pois nos abstivemos por completo de emitir opinións sobre as concepcións da dirección libia", di agora), que Kadafi era un líder revolucionario do mundo árabe, enfrontado a todos os imperialismos, incluído o de "o meu amigo o rei de España". (Dime ti Amaranta que vives alá, por que esta chiscadela cariñosa a "o noso amigo"?).
"Abstivémonos", claro. Pero todos os nosos amigos viron en xestos e modos cubanos que Kadafi parecía ser o noso amigo, e próximo, como insiste agora Hugo Chávez; e por aquilo de que os amigos dos meus amigos son os meus amigos, todos os abaixo-asinantes supuñan, con razón, que Kadafi era tamén o amigo deles.
Agora resulta que a unha chea de libios enfurecidos ocórreselles facer unha rebelión, a pesar do ben repartidas que estaban alá, segundo di Fidel Castro, as riquezas do petróleo e da auga, non como con ese lercho monarca saudita que se garda todo para el. E entón Kadafi, o amigo desa multitude de líderes e, criamos nós, de Fidel Castro tamén, e polo tanto o noso amigo, en lugar de negociar con eses libios revoltosos e mal vestidos (non como visten os nosos amigos Kadafi e Juan Carlos), os ametralla, bombardéaos e masácraos. E para peor, o exército pártese en dous e uns militares quedan con Kadafi e outros vanse con eses revoltosos malvestidos; e desde o outro lado da Mar Océana outro militar amigo de Kadafi, o Hugo Chávez, dilles aos benvestidos e os malvestidos: "paren, paren,sentémonos todos a discutir, eu podo mediar, aquí no meu país sabemos moito de desertos, musulmáns e militares nacionalistas", e o fillo malcriado de Kadafi contéstalle cunha grosería dicíndolle que non se meta e que non fale do que non sabe (case case como noutra ocasión díxolle noso outro amigo, o Rei de España: a mala educación non sabe de campos).
E entón un non sabe que facer, nin onde asinar, nin a cal dirixente nacional-populista latinoamericano encomendarse.
E aquí cálome, antes de que apareza na miña pantalla o amigo do noso amigo, ou sexa o Rei do Reino de España, e dígame: "por que non te callas".
(...)
Creo, Amaranta, que este documento de Fidel Castro é un produto colectivo da dirección cubana, que está a tratar de recolocarse fronte a unha estraña revolución popular contra os líderes nacional-revolucionarios e o seu Estado. Aínda escrito no estilo de Fidel Castro, onde as anécdotas persoais unhas veces substitúen ao razoamento e outras o queren eludir, o documento é un produto desta crise que pide ser pensado.
Insisto: hai que tomar en serio a Fidel Castro e non darlle consellos ou tratalo con oculta e subordinada condescendencia, como fan moitos dos seus partidarios en crises de orfandade. O título do seu artigo é "A guerra inevitable...", etc. Vén insistindo hai tempo na inevitabilidade da guerra. Non di "alta probabilidade". Di, vez tras vez, "inevitabilidade". Aínda que o estilo ás veces sexa algo truculento, sabe de que está a falar: desa pesada posibilidade (non certeza) probábel e indicíbel que, en efecto, aqueles que cada vez máis poden desatala, cada vez menos se atreven a nomear.
Como xa foi dito e probado incontábeis veces na historia, unha vez no poder os revolucionarios, por necesidade, asumen os intereses do seu Estado e a súa nación por encima de todos os outros. Ese foi o sentido tráxico -no máis puro sentido da palabra- da loita entre Stalin e Trotsky, por ambos os lados (Trotsky negouse até o fin a depor a "defensa incondicional da Unión Soviética", e as súas razóns tiña), aínda que un fóra un criminal contra o seu pobo e o outro se negase a selo; e o sentido da loita na alma de Lenin nos seus últimos tempos, pois nesa alma levaba esas outras dúas almas que despois del enfrontáronse a morrer. Na súa fronte e os seus escritos, nos seus últimos días, tiña xa gravado o tráxico dilema.
Nese contexto, creo, hai que colocar a angustia das mensaxes de Fidel Castro, que ve a revolución libia feita puro son e furia - pois non hai programa visible nin dirección estabelecida, senón furia, furia pura, sentimento que na súa atroz forma acurralada e defensiva aparece tamén en Gadafi e o seu fillo represor.
Fidel Castro ve que esa revolución -caricatura, anticipo, pantasma irracional anunciador de algo que pode sucederlle ao seu propio Estado- está a desfacer, sen programa propio nin lóxica visible, un Estado nacional-populista parecido caricaturalmente, el tamén, ao ideal de Estado de toda a corrente nacional-populista e estatista. (Igual de estatistas son quen dan consellos de palla "autoxestionarios" aos dirixentes nacional-populistas; pero non o saben, por iso nas conxunturas límite asinan cos nacional-populista-socialistas; e noutras tamén).
Fidel Castro é máis pragmático, subtil e conciente que todos os seus seguidores atribulados. Está a tratar de razoar, ao seu modo, unha resposta e unha saída; e que a furia desatada en Libia e arredores non lle destrúa o seu propio campo internacional e cubano. Por iso describe e insiste como en Libia a privatización das empresas estatais creou unha caste capitalista xurdida do propio Estado e transformou no seu contrario asasino ao soñado Estado libio protector.
De tí fala a fábula, como dicía o outro que dicía algún outro.
O dilema de Fidel Castro é tráxico, e non uso esta palabra a treo. O ano 2011 xa non é o ano 1969, e nin sequera é o ano 2001, antes das Torres Xemelgas, inútil lembralo. Por iso trato de ler ben o que nos quere dicir, aínda que o diga como o di. Pero esa lectura, creo, tería que saírse do encantamento nacional-populista-socialista, é dicir, dunha das varias formas estatalizadas, politizadas e institucionalizadas do pensamento e a práctica do socialismo; e tomar en serio o seu título como punto de partida da reflexión sobre o documento de Fidel Castro e os seus claroscuros. Ese título é "A guerra inevitábel", estrañísimo comezo para quen propón evitala cunha amigábel mediación.
Un abrazo, Martín (5 marzo 2011)
3) Apéndice: as reflexións de Fidel Castro, con subliñados, negritas e énfase tipográficos varios de Martín Cruz
A guerra inevitable da OTAN (Segunda Parte)
[Tomado de Mocidade Rebelde, venres, 4 de marzo de 1011
http://www.juventudrebelde.cu/especiales/fidel-castro/reflexiones/2011-03-04/a-guerra-inevitable-de-a-otan-segunda-parte/ ]
Cando Gaddafi, coronel do exército libio, inspirado no seu colega exipcio Abdel Nasser, derrocou ao Rei Idris I, en 1969, con só 27 anos de idade, aplicou importantes medidas revolucionarias como a reforma agraria e a nacionalización do petróleo. Os crecentes ingresos foron dedicados ao desenvolvemento económico e social, particularmente aos servizos educacionais e de saúde da reducida poboación libia, situada nun inmenso territorio desértico con moi pouca terra cultivábel.
Baixo aquel deserto existía un extenso e profundo mar de augas fósiles. Tiven a impresión, cando coñecín unha área experimental de cultivos, que aquelas augas, nun futuro, serían máis valiosas que o petróleo.
A fe relixiosa, predicada co fervor que caracteriza aos pobos musulmáns, axudaba en parte a compensar a forte tendencia tribal que aínda subsiste nese país árabe.
Os revolucionarios libios elaboraron e aplicaron as súas propias ideas respecto das institucións legais e políticas, que Cuba, como norma, respectou.
Abstivémonos por completo de emitir opinións sobre as concepcións da dirección libia.
Vemos con claridade que a preocupación fundamental de Estados Unidos e a OTAN non é Libia, senón a onda revolucionaria desatada no mundo árabe que desexan impedir a calquera prezo.
É un feito irrebatible que as relacións entre Estados Unidos e os seus aliados da OTAN con Libia nos últimos anos eran excelentes, antes de que xurdise a rebelión en Exipto e en Tunes.
Nos encontros de alto nivel entre Libia e os dirixentes da OTAN ningún destes tiña problemas con Gaddafi. O país era unha fonte segura de abastecemento de petróleo de alta calidade, gas e mesmo potasio. Os problemas xurdidos entre eles durante as primeiras décadas foran superados.
Abríronse ao investimento estranxeiro sectores estratéxicos como a produción e distribución do petróleo.
A privatización alcanzou a moitas empresas públicas. O Fondo Monetario Internacional exerceu o seu beatífico papel na instrumentación das devanditas operacións.
Como é lóxico, Aznar desfíxose en eloxios a Gaddafi e tras el Blair, Berlusconi, Sarkozy, Zapatero, e até o meu amigo o Rei de España, desfilaron ante a burlona mirada do líder libio. Estaban felices.
Aínda que parecese que me burlo non é así; pregúntome simplemente por que queren agora invadir Libia e levar a Gaddafi á Corte Penal Internacional na Haia.
Acúsano durante as 24 horas do día de disparar contra cidadáns desarmados que protestaban. Por que non explican ao mundo que as armas e sobre todo os equipos sofisticados de represión que posúe Libia foron fornecidos por Estados Unidos, Gran Bretaña e outros ilustres anfitrións de Gaddafi?
Opóñome ao cinismo e ás mentiras con que agora quérese xustificar a invasión e ocupación de Libia.
A última vez que visitei a Gaddafi foi en maio de 2001, 15 anos despois de que Reagan atacou a súa residencia bastante modesta, onde me levou para ver como quedara. Recibiu un impacto directo da aviación e estaba considerablemente destruída; a súa pequena filla de tres anos morreu no ataque: foi asasinada por Ronald Reagan. Non houbo acordo previo da OTAN, o Consello de Dereitos Humanos, nin o Consello de Seguridade.
A miña visita anterior había tido lugar en 1977, oito anos despois do inicio do proceso revolucionario en Libia. Visitei Trípoli; participei no Congreso do Pobo libio, en Sebha; percorrín os primeiros experimentos agrícolas coas augas extraídas do inmenso mar de augas fósiles; coñecín Bengasi, fun obxecto dun cálido recibimento. Tratábase dun país lendario que fora escenario de históricos combates na última guerra mundial. Aínda non tiña seis millóns de habitantes, nin se coñecía o seu enorme volume de petróleo lixeiro e auga fósil. Xa as antigas colonias portuguesas de África liberáronse.
En Angola loitaramos durante 15 anos contra as bandas mercenarias organizadas por Estados Unidos sobre bases tribais, o goberno de Mobutu, e o ben equipado e adestrado exército racista do apartheid. Este, seguindo instrucións de Estados Unidos, como hoxe coñécese, invadiu Angola para impedir a súa independencia en 1975, chegando coas súas forzas motorizadas ás inmediacións de Luanda. Varios construtores cubanos morreron naquela brutal invasión. Con toda urxencia enviáronse recursos.
Expulsados dese país polas tropas internacionalistas cubanas e angolanas até a fronteira con Namibia ocupada por Sudáfrica, durante 13 anos os racistas recibiron a misión de liquidar o proceso revolucionario en Angola.
Co apoio de Estados Unidos e Israel desenvolveron a arma nuclear. Posuían xa ese armamento cando as tropas cubanas e angolanas derrotaron en Cuito Cuanavale as súas forzas terrestres e aéreas, e desafiando o risco, empregando as tácticas e medios convencionais, avanzaron cara á fronteira de Namibia, onde as tropas do apartheid pretendían resistir
Dúas veces na súa historia as nosas forzas estiveron baixo o risco de ser atacadas por ese tipo de armas: en outubro de 1962 e no Sur de Angola, pero nesa segunda ocasión, nin sequera utilizando as que posuía Sudáfrica poderían impedir a derrota que marcou o fin do odioso sistema. Os feitos ocorreron baixo o goberno de Ronald Reagan en Estados Unidos e Pieter Botha en Sudáfrica.
Diso, e dos centos de miles de vidas que custou a aventura imperialista, non se fala.
Lamento ter que lembrar estes feitos cando outro gran risco se cerne sobre os pobos árabes, porque non se resignan a seguir sendo vítimas do saqueo e a opresión.
A Revolución no mundo árabe, que tanto temen Estados Unidos e a OTAN, é a dos que carecen de todos os dereitos fronte aos que ostentan todos os privilexios, chamada, por tanto, a ser máis profunda que a que en 1789 desatouse en Europa coa toma da Bastilla.
Nin sequera Luís XIV, cando proclamou que o Estado era el, posuía os privilexios do Rei Abdulá de Arabia Saudita, e moito menos a inmensa riqueza que xace baixo a superficie dese case desértico país, onde as transnacionais ianquis determinan a subtracción e, por tanto, o prezo do petróleo no mundo.
A partir da crise en Libia, a extracción en Arabia Saudita elevouse nun millón de barrís diarios, a un custo mínimo e, en consecuencia, por ese só concepto os ingresos dese país e quen o controlan elévanse a mil millóns de dólares diarios.
Ninguén imaxine, con todo, que o pobo saudita nada en diñeiro. Son conmovedores os relatos das condicións de vida de moitos traballadores da construción e outros sectores, que ven obrigados a traballar 13 e 14 horas con salarios miserábeis.
Asustados pola onda revolucionaria que sacode o sistema de saqueo prevaleiente, despois do ocorrido cos traballadores de Exipto e Tunes, pero tamén polos mozos sen emprego en Xordania, os territorios ocupados de Palestina, Iemen, e mesmo Bahrein e os Emiratos Árabes con ingresos máis elevados, a alta xerarquía saudita está baixo o impacto dos acontecementos.
A diferenza doutros tempos, hoxe os pobos árabes reciben información case instantánea dos sucesos, aínda que extraordinariamente manipulada.
O peor para o status quo dos sectores privilexiados é que os porfiados feitos están a coincidir cun considerable incremento dos prezos dos alimentos e o impacto demoledor dos cambios climáticos, mentres Estados Unidos, o maior produtor de millo do mundo, gasta o 40 por cento dese produto subsidiado e unha parte importante da soxa en producir biocombustible para alimentar os automóbiles. Seguramente Lester Brown, o ecoloxista norteamericano mellor informado o mundo sobre produtos agrícolas, póidanos ofrecer unha idea da actual situación alimentaria.
O presidente bolivariano, Hugo Chávez, realiza un valente esforzo por buscar unha solución sen a intervención da OTAN en Libia. As súas posibilidades de alcanzar o obxectivo incrementaríanse se lograse a proeza de crear un amplo movemento de opinión antes e non despois que se produza a intervención, e os pobos non vexan repetirse noutros países a atroz experiencia de Iraq.- 3 marzo de 2011.
Nenhum comentário:
Postar um comentário