Michael Hudson. Artigo tirado de SinPermiso (aquí) e traducido por nós. Michael Hudson é ex economista de Wall Street especializado en balanza de pagos e bens inmobiliarios no Chase Manhattan Bank (agora JPMorgan Chase & Co.), Arthur Anderson e despois no Hudson Institute. En 1990 colaborou no estabelecemento do primeiro fondo soberano de débeda do mundo para Scudder Stevens & Clark. O Dr. Hudson foi asesor económico en xefe de Dennis Kucinich na recente campaña primaria presidencial demócrata e asesorou aos gobernos dos EUA, Canadá, México e Letonia, así como ao Instituto de Nacións Unidas para a Formación e a Investigación. Distinguido profesor investigador na Universidade de Missouri da cidade de Kansas, é autor de numerosos libros, entre eles Super Imperialism: The Economic Strategy of American Empire.
 |
| Do artista George Grosz: "The dance of tofay Germany", 1922. |
Os mercados de valores estadounidenses e estranxeiros seguen zigzagueando salvaxemente á espera de despexar a incerteza sobre a sobrevivencia do euro e ante unhas sufridas poboacións que arrostran as consecuencias das políticas de austeridade ultraliberal impostas a Irlanda, Grecia, España, Italia, etc. Vou contarlles a historia que me foi confiada por responsábeis económicos europeos en relación cos últimos episodios caóticos en Grecia e noutras economías europeas debedoras e orzamentariamente deficitarias. (Faltan os detalles, xa que as negociacións desenvolvéronse no máis absoluto dos segredos: o que segue é, pois, unha reconstrución.)
No outono de 2011, resultaba evidente que Grecia non podería saldar a súa débeda pública. A UE sacou a conclusión de que había que depreciar esa débeda nun 50%. A alternativa a iso era a quebra sobre o total da débeda. Así que, basicamente, a solución para Grecia viña reproducir o que ocorrera coa débeda latinoamericana nos 80, cando os gobernos substituíron a débeda existente e os préstamos bancarios por bonos Brady, así chamados polo secretario do Tesouro de Reagan, Nicolas F. Brady. Eses bonos tiñan un principal máis baixo, pero polo menos considerábase seguro o seu cobro E en efecto, fixéronse os pagos.
Esa quita grega do 50% parecía radical, mais os bancos europeos xa cubriran as súas apostas e subscrito seguros de falta de pagamentos: os bancos norteamericanos facíanse cargo de boa parte deses seguros.
En decembro de 2011, un cuarto de século despois de Brady, o secretario do tesouro de Obama, o señor Geithner, viaxou a Europa para reunirse cos dirixentes europeos e esixirlles que Grecia depreciara a súa débeda sobre a base de quitas voluntarias por parte de bancos e acredores. Explicou que os bancos norteamericanos habían apostado a que Grecia non crebaría, e que, polo mesmo, a súa situación patrimonial neta era tan precaria que, se tiñan que pagar pola súa mala aposta, irían á quebra.
Segundo me contaron os banqueiros alemáns a situación, Geithner ameazou con cargarse aos bancos e ás economías europeas, se non se achandaban a pagar o pato e cargar eles coas perdas: os bancos estadounidenses non tiñan que pagar polos seguros colateralizados de falta de pagamentos (CDOs) e por outras apostas nas que verteran miles de millóns de dólares.
Os europeos estalaron de indignación. Pero Geither terminou por ofrecerlles un trato. De acordo: a Casa Branca permitirá a quebra de Grecia. Porén os EUA necesitan tempo.
Conveu en abrir unha liña de crédito da Reserva Federal ao Banco Central Europeo (BCE). A Fed fornecería diñeiro para prestar aos bancos no ínterin cando as finanzas dos gobernos europeos desfaleceran. Daríase tempo aos bancos para que puidesen desfacer as súas garantías de quebra. Ao final, o BCE sería o acredor. O BCE -e presumibelmente, a Fed- cargarían cos custos, -a expensas do contribuínte-. Os bancos estadounidenses (e probabelmente tamén os europeos) evitarían así cargar cunhas perdas que levarían por diante a súa situación patrimonial neta.
Cales son realmente os detalles deste acordo? O que sabemos é que os bancos estadounidenses están a retirar a renovación das súas liñas de crédito aos bancos e a outros prestatarios europeos a medida que van expirando. O BCE actúa para cubrir a brecha. A iso chámaselle "subministración de liquidez", pero máis parece unha subministración de solvencia nunha situación de insolvencia básica. Despois de todo, unha débeda que non pode devolverse, nunca se devolve.
A idea de Geithner é que o que unha vez funcionou, pode volver funcionar. Cando a Reserva Federal ou o Tesouro cargan cunha perda bancaria, o que fan, simplemente, é imprimir débeda pública ou abrir un depósito para os bancos no banco da Reserva Federal. A opinión pública non ve iso de maneira tan perspicua como cando lle arrebatan directamente o diñeiro. E o goberno limítase a dicir que se trata de "salvar ao sistema financeiro", sen mencionar o custo do asunto "a expensas do contribuínte" (non a expensas dos bancos!).
É un agasallo.
No outono de 2011, resultaba evidente que Grecia non podería saldar a súa débeda pública. A UE sacou a conclusión de que había que depreciar esa débeda nun 50%. A alternativa a iso era a quebra sobre o total da débeda. Así que, basicamente, a solución para Grecia viña reproducir o que ocorrera coa débeda latinoamericana nos 80, cando os gobernos substituíron a débeda existente e os préstamos bancarios por bonos Brady, así chamados polo secretario do Tesouro de Reagan, Nicolas F. Brady. Eses bonos tiñan un principal máis baixo, pero polo menos considerábase seguro o seu cobro E en efecto, fixéronse os pagos.
Esa quita grega do 50% parecía radical, mais os bancos europeos xa cubriran as súas apostas e subscrito seguros de falta de pagamentos: os bancos norteamericanos facíanse cargo de boa parte deses seguros.
En decembro de 2011, un cuarto de século despois de Brady, o secretario do tesouro de Obama, o señor Geithner, viaxou a Europa para reunirse cos dirixentes europeos e esixirlles que Grecia depreciara a súa débeda sobre a base de quitas voluntarias por parte de bancos e acredores. Explicou que os bancos norteamericanos habían apostado a que Grecia non crebaría, e que, polo mesmo, a súa situación patrimonial neta era tan precaria que, se tiñan que pagar pola súa mala aposta, irían á quebra.
Segundo me contaron os banqueiros alemáns a situación, Geithner ameazou con cargarse aos bancos e ás economías europeas, se non se achandaban a pagar o pato e cargar eles coas perdas: os bancos estadounidenses non tiñan que pagar polos seguros colateralizados de falta de pagamentos (CDOs) e por outras apostas nas que verteran miles de millóns de dólares.
Os europeos estalaron de indignación. Pero Geither terminou por ofrecerlles un trato. De acordo: a Casa Branca permitirá a quebra de Grecia. Porén os EUA necesitan tempo.
Conveu en abrir unha liña de crédito da Reserva Federal ao Banco Central Europeo (BCE). A Fed fornecería diñeiro para prestar aos bancos no ínterin cando as finanzas dos gobernos europeos desfaleceran. Daríase tempo aos bancos para que puidesen desfacer as súas garantías de quebra. Ao final, o BCE sería o acredor. O BCE -e presumibelmente, a Fed- cargarían cos custos, -a expensas do contribuínte-. Os bancos estadounidenses (e probabelmente tamén os europeos) evitarían así cargar cunhas perdas que levarían por diante a súa situación patrimonial neta.
Cales son realmente os detalles deste acordo? O que sabemos é que os bancos estadounidenses están a retirar a renovación das súas liñas de crédito aos bancos e a outros prestatarios europeos a medida que van expirando. O BCE actúa para cubrir a brecha. A iso chámaselle "subministración de liquidez", pero máis parece unha subministración de solvencia nunha situación de insolvencia básica. Despois de todo, unha débeda que non pode devolverse, nunca se devolve.
A idea de Geithner é que o que unha vez funcionou, pode volver funcionar. Cando a Reserva Federal ou o Tesouro cargan cunha perda bancaria, o que fan, simplemente, é imprimir débeda pública ou abrir un depósito para os bancos no banco da Reserva Federal. A opinión pública non ve iso de maneira tan perspicua como cando lle arrebatan directamente o diñeiro. E o goberno limítase a dicir que se trata de "salvar ao sistema financeiro", sen mencionar o custo do asunto "a expensas do contribuínte" (non a expensas dos bancos!).
É un agasallo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário