Javier Ortiz. Artigo tirado do blogue do autor (aquí) e traducido por nós. Publicado orixinalmente en El Mundo, o 3 de marzo de 1999 sobre os "sucesos de Vitoria". Adxuntamos video sobre o acontecido e que deixa claro o demócrata e liberal que foi o finado Manuel Fraga Iribarne agora beatificado polos mídia e pesebreiros da II Restauración borbónica.
Un 3 de marzo como este de hoxe, fai tres anos, o PP vencía nas urnas.
Que queren que lles diga. O suceso chamoume entón a atención. Agora déixame frío.
Fóronse aqueles, viñeron estes.
É outro 3 de marzo o que está fixo no meu recordo: o de vinte anos antes.
Falo do 3 de marzo de 1976. De Vitoria. Da Igrexa de San Francisco. Dunha asemblea obreira enmarcada nunha folga xeral. Chegou a Policía: os antidisturbios de entón. Un radioaficionado captou e gravou as ordes que impartiron os seus superiores: «A matar! Disparade a matar!».
E dispararon. E mataron. Tres asembleístas caeron no acto. Un deles tiña só 17 anos.
Outros dous morreron poucas horas despois.
Non creo que moitos militantes do PP se acorden daquel día.
Hai dous que si deberían facelo. Un era entón ministro da Gobernación, ou sexa, de Interior: o xefe supremo dos policías que dispararon. Chamábase -séguese chamando- Manuel Fraga. O outro exercía de ministro de Relacións Sindicais. Chamábase -séguese chamando- Rodolfo Martín Vila.
Ouvín a Martín Vila contar aqueles sucesos. O seu relato, dunha frialdade estremecedora, só se crebou nun momento: ao ex ministro humedecéronselle os ollos cando lembrou... que os familiares dos feridos se negaron a falar con el cando foi a visitalos. Que dobre traxedia: cinco obreiros mortos e un ministro ferido... no seu orgullo!
Non fai falta dicir que nin Fraga nin Martín Vila dimitiron. Non fai falta dicir que a ambos se lles permitiu seguir participando na vida política española ao máis alto nivel, a pesar de que nin sequera se mostraron xamais arrepentidos do seu papel naquel crime abominábel.
Algúns nos juramentamos ante o cinco cadáveres. Lluís Llach deu forma pública á nosa maldición pouco despois, naquel berro de dor e rabia que foi Campanades a morts. Clamou: «Asasinos de razóns! Asasinos de vidas! Que nunca teñades repouso ao longo dos vosos días, e que na morte persíganvos as nosas memorias!».
Moitos dos que subscribiron aquela maldición colectiva esquecéronse do seu xuramento.
Outros lembrámolo.
Non aspiro con estes parágrafos a alterar a autosatisfeita calma en que viven aínda quen foron os responsábeis políticos da matanza: sei que, se tivesen unha miga de conciencia, non poderían soportarse a si mesmos.
Confórmome con lembrar aos demais quen foron. E quen seguen sendo. E en que partido militan.
Que queren que lles diga. O suceso chamoume entón a atención. Agora déixame frío.
Fóronse aqueles, viñeron estes.
É outro 3 de marzo o que está fixo no meu recordo: o de vinte anos antes.
Falo do 3 de marzo de 1976. De Vitoria. Da Igrexa de San Francisco. Dunha asemblea obreira enmarcada nunha folga xeral. Chegou a Policía: os antidisturbios de entón. Un radioaficionado captou e gravou as ordes que impartiron os seus superiores: «A matar! Disparade a matar!».
E dispararon. E mataron. Tres asembleístas caeron no acto. Un deles tiña só 17 anos.
Outros dous morreron poucas horas despois.
Non creo que moitos militantes do PP se acorden daquel día.
Hai dous que si deberían facelo. Un era entón ministro da Gobernación, ou sexa, de Interior: o xefe supremo dos policías que dispararon. Chamábase -séguese chamando- Manuel Fraga. O outro exercía de ministro de Relacións Sindicais. Chamábase -séguese chamando- Rodolfo Martín Vila.
Ouvín a Martín Vila contar aqueles sucesos. O seu relato, dunha frialdade estremecedora, só se crebou nun momento: ao ex ministro humedecéronselle os ollos cando lembrou... que os familiares dos feridos se negaron a falar con el cando foi a visitalos. Que dobre traxedia: cinco obreiros mortos e un ministro ferido... no seu orgullo!
Non fai falta dicir que nin Fraga nin Martín Vila dimitiron. Non fai falta dicir que a ambos se lles permitiu seguir participando na vida política española ao máis alto nivel, a pesar de que nin sequera se mostraron xamais arrepentidos do seu papel naquel crime abominábel.
Algúns nos juramentamos ante o cinco cadáveres. Lluís Llach deu forma pública á nosa maldición pouco despois, naquel berro de dor e rabia que foi Campanades a morts. Clamou: «Asasinos de razóns! Asasinos de vidas! Que nunca teñades repouso ao longo dos vosos días, e que na morte persíganvos as nosas memorias!».
Moitos dos que subscribiron aquela maldición colectiva esquecéronse do seu xuramento.
Outros lembrámolo.
Non aspiro con estes parágrafos a alterar a autosatisfeita calma en que viven aínda quen foron os responsábeis políticos da matanza: sei que, se tivesen unha miga de conciencia, non poderían soportarse a si mesmos.
Confórmome con lembrar aos demais quen foron. E quen seguen sendo. E en que partido militan.
Nenhum comentário:
Postar um comentário