Antonio Baylos. Artigo tirado de SinPermiso (aquí) e traducido por nós. Antonio Baylos, amigo e colaborador habitual de SinPermiso, é catedrático de Dereito do Traballo e a Seguridade Social da Universidade de Castela A Mancha.
As confederacións sindicais CC.OO. e UXT convocaron unha xornada de greve xeral para o día 29 de marzo para expresar o seu rexeitamento á reforma laboral convalidada polo congreso coa maioría parlamentaria do PP e doutros partidos da dereita política e nacionalista. Os sindicatos confederais entenden que o ataque aos dereitos laborais e sindicais que contén esta modificación normativa é excepcionalmente grave e supón unha verdadeira involución democrática no noso país.
A presión social que supón a convocatoria de greve xeral foi precedida de intensas mobilizacións o 19 de febreiro, en resposta á promulgación da norma "de urxente necesidade", o 29 de febreiro en relación coa xornada europea contra as medidas de austeridade e os recortes dos servizos públicos, e as manifestacións de mañá, 11 de marzo, en 57 cidades españolas. UXT e CC.OO. presentaron as modificacións á lei que crían posíbeis e necesarias, que seguramente serán recollidas como emendas polos grupos parlamentarios da esquerda. Son propostas razoadas e adecuadas á situación de crise, mais que non foron apenas tidas en conta nin recoñecidas pola opinión pública, a partir do bloqueo informativo que manteñen os grandes medios de comunicación sobre as posicións sindicais neste amplo conflito de clase. Este é seguramente un dos terreos onde se despregará un combate áspero para degradar e envilecer as posicións de defensa dos traballadores. A desigualdade de armas en xogo, a extensa capacidade de manipulación de radios, TDTs, televisións autonómicas e xornais de alcance nacional sobre o feito sindical e as medidas de presión, contrasta coa práctica inexistencia de espazos informativamente neutrais ou abertos máis aló dalgúns medios dixitais, e a dificultade dos sindicatos para levar adiante por si sós un labor de información e de extensión das razóns do conflito, por unha banda, xunto á resposta ás agresións e desinformacións virulentamente antisindicales que se irán producindo. Esta convicción é tan segura que se poderían xa anticipar os titulares dos principais diarios de difusión nacional, sen temor a errar moito.
A manipulación, a mentira e a desinformación son elementos centrais hoxe nesta estratexia de despezamento da democracia non só social, senón política e cidadá. Porén tamén o é a ilegalidade das accións do poder público. Ilegalidade que se parecía en diversas direccións, en sentidos diversos. En primeiro lugar porque o goberno lexislador está a vulnerar coa súa norma de reforma importantes principios constitucionais nunha clara orientación anticonstitucional, o que posibelmente haxa que distinguirse da inconstitucionalidade directa dalgúns dos preceptos do RDL 3/2012. É dicir, o goberno lexislador empregou ilegítimamente un poder normativo de excepción para desenvolver un marco institucional das relacións de traballo que viran en torno ao principio despótico do poder empresarial sen controis reais nas relacións de traballo e na organización do mesmo, e que se orienta a socavar o sistema autónomo de negociación colectiva, impedindo así a expresión eficaz do poder contractual colectivo gobernado polo sindicato. Ao plasmar este modelo anticonstitucional, que derroga os elementos centrais do marco democrático de relacións laborais, incorre así mesmo en inconstitucionalidades evidentes de certos preceptos legais, pero a depuración destes polo Tribunal constitucional non evitará a convalidación da violencia do poder privado como regula de goberno das relacións laborais.
A ilegalidade da actuación do poder público como regula de comportamento proxéctase tamén sobre outros aspectos non suficientemente postos de manifesto. O desprezo ao diálogo social, como principio básico vixente no modelo social europeo e como práctica real de relación entre os axentes sociais no noso sistema de relacións laborais, levouse a cabo con extremismo exemplar. Extremismo porque desde a formación do goberno, o presidente do goberno non considerou necesaria unha reunión cos dirixentes sindicais, mentres que se o fixo, e frecuentemente, con directivos bancarios e da CEOE, simbolizando así de forma nítida o desequilibrio da súa orientación política a favor das forzas do privilexio económico. Exemplar porque a consideración subalterna dos sindicatos -que non deben transcender a esfera económica-laboral, confinados no espazo do ministerio de emprego, e cuxos acordos poden ser revogados unilateralmente pola decisión do goberno ou pola decisión do empleador- acompáñase da súa desaparición virtual no discurso político da reforma. Son suxeitos sen valor político, posto que as mobilizacións sociais de febreiro achácanse ao PSOE en exclusiva, como axitador social interesado no desgaste do goberno, e o presidente deste órgano -que na crise configúrase como materialmente lexislador en detrimento do Parlamento que rexistra a posteriori as decisións normativas do executivo - nin sequera ten en conta a convocatoria dunha medida de presión colectiva forte como a folga xeral ao comentar a sempre repetida necesidade para España dunha reforma laboral concibida como un fármaco curativo dos males do sistema.
Ao desprezo do poder público polos sindicatos e a súa función representativa do interese xeral dos traballadores, súmase a hipocrisía culpábel da CEOE, que faltou aos seus compromisos solemnemente rubricados nun pacto social, preferindo o seu desautorización inmediata por unha norma estatal da que seguramente os seus dirixentes coñecían as súas liñas mestras de antemán. A firma dun importante Acordo para o Emprego e a Negociación Colectiva que pretendía fixar as liñas xerais da resposta contratada á crise, foi directamente contrariada pola norma de urxencia apenas quince días despois, esnaquizando o deseño autónomo de regulación produto do diálogo social. O proceso de destrución do AENC II só foi posible grazas á complicidade da patronal, que preferiu abortar o deseño de flexibilidade contratada do acordo xunto con moderación salarial para obter o recoñecemento dun principio de unilateralidad empresarial das decisións do empresario en detrimento de a procedimentalización negociada das mesmas cos sindicatos. A reforma alterou as estruturas normativas que estaban na base do Acordo Interprofesional. Dinamitou a normalización das relacións de diálogo entre os interlocutores sociais, sobre a que se basea a institucionalización destes suxeitos, a partir do art. 7 da Constitución. E a opción estratéxica da CEOE avalou esta degradación do principio de autonomía colectiva e de pluralismo social de consecuencias imprevisíbeis no futuro.
Coa convocatoria da greve, a ilegalidade do poder volverá manifestarse na utilización incorrecta e abusiva das medidas de restrición dos dereitos de greve e de manifestación. É previsíbel un uso autoritario dos decretos de servizos mínimos, como xa se viu na folga do 29 de febreiro en Castela A Mancha, onde a xunta de comunidades previu servizos mínimos extremadamente copiosos que vulneraban claramente as regras fixadas pola xurisprudencia constitucional e que, en consecuencia, foron impugnados ante os tribunais de xustiza. Porén tamén o emprego antidemocrático dos corpos e forzas de seguridade, que previsibelmente intervirán con dureza impedindo accións de extensión da greve e piquetes masivos, na protección decidido do interese de empresa como elemento chave da preservación da orde pública. Houbo xa exemplos moi negativos sobre este asunto. Non só a consideración de "inimigos" dos mozos manifestantes en Valencia, senón os feitos terríbeis denunciados polo secretario xeral de CC.OO. de Castela A Mancha, respecto de solicitude da identificación dos grevistas pola Garda Civil, ou a gravación en vídeo pola policía nacional dos manifestantes contra o plano de recorte de servizos públicos da presidenta da rexión.
A ilegalidade da acción do poder público esixe un reforzo da acción xurídica de defensa do sistema xurídico democrático, o que pon en cuestión así mesmo os tempos de resposta do aparello xudicial e a sensibilidade democrática do mesmo. A fragmentación temporal que leva consigo o proceso contencioso-administrativo e a distancia da decisión xudicial da adopción da medida ilegal xoga a favor do mantemento destas actitudes ilegais e autoritarias contra os dereitos de participación e de resistencia.
Manipulación informativa, ilegalidade da acción de goberno, complicidade culpábel dos suxeitos económicos. Importantes obstáculos á expresión dun moi estendido rexeitamento á desregulación de dereitos laborais e á desarticulación da capacidade representativa e negociadora dos sindicatos. Porén o mellor antídoto contra estes velenos antidemocráticos é a afirmación directa da protesta e da presenza dos traballadores e dos cidadáns nas mobilizacións convocadas. A primeira, nas manifestacións do domingo 11 de marzo, e, desde logo, na participación decidido na xornada de folga xeral do 29 do devandito mes. A potencia do colectivo aliméntase da presenza activa dos cidadáns e cidadás do país no que viven e que queren que se constitúa nunha democracia social avanzada, como promete a Constitución española, á que están sometidos todos os poderes públicos e privados do Reino de España.
A presión social que supón a convocatoria de greve xeral foi precedida de intensas mobilizacións o 19 de febreiro, en resposta á promulgación da norma "de urxente necesidade", o 29 de febreiro en relación coa xornada europea contra as medidas de austeridade e os recortes dos servizos públicos, e as manifestacións de mañá, 11 de marzo, en 57 cidades españolas. UXT e CC.OO. presentaron as modificacións á lei que crían posíbeis e necesarias, que seguramente serán recollidas como emendas polos grupos parlamentarios da esquerda. Son propostas razoadas e adecuadas á situación de crise, mais que non foron apenas tidas en conta nin recoñecidas pola opinión pública, a partir do bloqueo informativo que manteñen os grandes medios de comunicación sobre as posicións sindicais neste amplo conflito de clase. Este é seguramente un dos terreos onde se despregará un combate áspero para degradar e envilecer as posicións de defensa dos traballadores. A desigualdade de armas en xogo, a extensa capacidade de manipulación de radios, TDTs, televisións autonómicas e xornais de alcance nacional sobre o feito sindical e as medidas de presión, contrasta coa práctica inexistencia de espazos informativamente neutrais ou abertos máis aló dalgúns medios dixitais, e a dificultade dos sindicatos para levar adiante por si sós un labor de información e de extensión das razóns do conflito, por unha banda, xunto á resposta ás agresións e desinformacións virulentamente antisindicales que se irán producindo. Esta convicción é tan segura que se poderían xa anticipar os titulares dos principais diarios de difusión nacional, sen temor a errar moito.
A manipulación, a mentira e a desinformación son elementos centrais hoxe nesta estratexia de despezamento da democracia non só social, senón política e cidadá. Porén tamén o é a ilegalidade das accións do poder público. Ilegalidade que se parecía en diversas direccións, en sentidos diversos. En primeiro lugar porque o goberno lexislador está a vulnerar coa súa norma de reforma importantes principios constitucionais nunha clara orientación anticonstitucional, o que posibelmente haxa que distinguirse da inconstitucionalidade directa dalgúns dos preceptos do RDL 3/2012. É dicir, o goberno lexislador empregou ilegítimamente un poder normativo de excepción para desenvolver un marco institucional das relacións de traballo que viran en torno ao principio despótico do poder empresarial sen controis reais nas relacións de traballo e na organización do mesmo, e que se orienta a socavar o sistema autónomo de negociación colectiva, impedindo así a expresión eficaz do poder contractual colectivo gobernado polo sindicato. Ao plasmar este modelo anticonstitucional, que derroga os elementos centrais do marco democrático de relacións laborais, incorre así mesmo en inconstitucionalidades evidentes de certos preceptos legais, pero a depuración destes polo Tribunal constitucional non evitará a convalidación da violencia do poder privado como regula de goberno das relacións laborais.
A ilegalidade da actuación do poder público como regula de comportamento proxéctase tamén sobre outros aspectos non suficientemente postos de manifesto. O desprezo ao diálogo social, como principio básico vixente no modelo social europeo e como práctica real de relación entre os axentes sociais no noso sistema de relacións laborais, levouse a cabo con extremismo exemplar. Extremismo porque desde a formación do goberno, o presidente do goberno non considerou necesaria unha reunión cos dirixentes sindicais, mentres que se o fixo, e frecuentemente, con directivos bancarios e da CEOE, simbolizando así de forma nítida o desequilibrio da súa orientación política a favor das forzas do privilexio económico. Exemplar porque a consideración subalterna dos sindicatos -que non deben transcender a esfera económica-laboral, confinados no espazo do ministerio de emprego, e cuxos acordos poden ser revogados unilateralmente pola decisión do goberno ou pola decisión do empleador- acompáñase da súa desaparición virtual no discurso político da reforma. Son suxeitos sen valor político, posto que as mobilizacións sociais de febreiro achácanse ao PSOE en exclusiva, como axitador social interesado no desgaste do goberno, e o presidente deste órgano -que na crise configúrase como materialmente lexislador en detrimento do Parlamento que rexistra a posteriori as decisións normativas do executivo - nin sequera ten en conta a convocatoria dunha medida de presión colectiva forte como a folga xeral ao comentar a sempre repetida necesidade para España dunha reforma laboral concibida como un fármaco curativo dos males do sistema.
Ao desprezo do poder público polos sindicatos e a súa función representativa do interese xeral dos traballadores, súmase a hipocrisía culpábel da CEOE, que faltou aos seus compromisos solemnemente rubricados nun pacto social, preferindo o seu desautorización inmediata por unha norma estatal da que seguramente os seus dirixentes coñecían as súas liñas mestras de antemán. A firma dun importante Acordo para o Emprego e a Negociación Colectiva que pretendía fixar as liñas xerais da resposta contratada á crise, foi directamente contrariada pola norma de urxencia apenas quince días despois, esnaquizando o deseño autónomo de regulación produto do diálogo social. O proceso de destrución do AENC II só foi posible grazas á complicidade da patronal, que preferiu abortar o deseño de flexibilidade contratada do acordo xunto con moderación salarial para obter o recoñecemento dun principio de unilateralidad empresarial das decisións do empresario en detrimento de a procedimentalización negociada das mesmas cos sindicatos. A reforma alterou as estruturas normativas que estaban na base do Acordo Interprofesional. Dinamitou a normalización das relacións de diálogo entre os interlocutores sociais, sobre a que se basea a institucionalización destes suxeitos, a partir do art. 7 da Constitución. E a opción estratéxica da CEOE avalou esta degradación do principio de autonomía colectiva e de pluralismo social de consecuencias imprevisíbeis no futuro.
Coa convocatoria da greve, a ilegalidade do poder volverá manifestarse na utilización incorrecta e abusiva das medidas de restrición dos dereitos de greve e de manifestación. É previsíbel un uso autoritario dos decretos de servizos mínimos, como xa se viu na folga do 29 de febreiro en Castela A Mancha, onde a xunta de comunidades previu servizos mínimos extremadamente copiosos que vulneraban claramente as regras fixadas pola xurisprudencia constitucional e que, en consecuencia, foron impugnados ante os tribunais de xustiza. Porén tamén o emprego antidemocrático dos corpos e forzas de seguridade, que previsibelmente intervirán con dureza impedindo accións de extensión da greve e piquetes masivos, na protección decidido do interese de empresa como elemento chave da preservación da orde pública. Houbo xa exemplos moi negativos sobre este asunto. Non só a consideración de "inimigos" dos mozos manifestantes en Valencia, senón os feitos terríbeis denunciados polo secretario xeral de CC.OO. de Castela A Mancha, respecto de solicitude da identificación dos grevistas pola Garda Civil, ou a gravación en vídeo pola policía nacional dos manifestantes contra o plano de recorte de servizos públicos da presidenta da rexión.
A ilegalidade da acción do poder público esixe un reforzo da acción xurídica de defensa do sistema xurídico democrático, o que pon en cuestión así mesmo os tempos de resposta do aparello xudicial e a sensibilidade democrática do mesmo. A fragmentación temporal que leva consigo o proceso contencioso-administrativo e a distancia da decisión xudicial da adopción da medida ilegal xoga a favor do mantemento destas actitudes ilegais e autoritarias contra os dereitos de participación e de resistencia.
Manipulación informativa, ilegalidade da acción de goberno, complicidade culpábel dos suxeitos económicos. Importantes obstáculos á expresión dun moi estendido rexeitamento á desregulación de dereitos laborais e á desarticulación da capacidade representativa e negociadora dos sindicatos. Porén o mellor antídoto contra estes velenos antidemocráticos é a afirmación directa da protesta e da presenza dos traballadores e dos cidadáns nas mobilizacións convocadas. A primeira, nas manifestacións do domingo 11 de marzo, e, desde logo, na participación decidido na xornada de folga xeral do 29 do devandito mes. A potencia do colectivo aliméntase da presenza activa dos cidadáns e cidadás do país no que viven e que queren que se constitúa nunha democracia social avanzada, como promete a Constitución española, á que están sometidos todos os poderes públicos e privados do Reino de España.
Nenhum comentário:
Postar um comentário