Elógio da asneira. Fábula para entender o quê é a crise.

Artigo reproduzido aqui e adatado polos autores do blogue.

Solicitouse no meu lugar a un prestixioso asesor financeiro que explicase esta crise económica dunha forma sinxela, para que os paisanos comprendesen as súas causas. Porén o xenio perdeuse nun farragoso análise sobre bolsa, mercados finacieros, economía sustentábel... De forma que non o entendeu nin Deus. Entón, o tío Santiago —antigo "chalán" ou tratante de gando nas feiras, cando estes e os compradores de mulos, burros e cabalos regateaban e vendían ou compraban en "reás"—, dirixíndose ao selecto auditorio, com a boina calada e o caxato termado com firmeza faloulles tal que así:

Un señor (por así dicilo), dirixiuse a unha aldea onde nunca estivera antes e ofreceu aos seus habitantes 100 reais por cada burro que lle vendesen. Boa parte da aldea vendeulle os animais. Ao día seguinte volveu e ofereceu mellor prezo, 150 reais por cada burriño, e outro tanto da poboación vendeu os seus. E a continuación ofereceu 300 reais, e o resto da xente vendeu os últimos burricáns. Ao ver que non había máis animais, ofereceu 500 reais por cada burriño, dando a entender que mercaría na semana seguinte todos os que puidesen reunir, e marchouse.

Ao día seguinte mandou a un tratante (que era empregado seu) cos burros que mercou á mesma aldea para que os oferecese a 400 reais cada un. Perante o posíbel gaño na semana seguinte, todos os aldeáns mercaron aqueles burros a 400 reais; e quen non tiña os cartos, pediunos emprestados. Como era de agardar, tanto o tratante, como o señor que prometeu mercar burros a 500 reais, nunca máis apareceron polo lugar. Que, como resultado, ficou chea de burros e de endebedados.De igual xeito, esta grande aldea que chamamos Hispanistán quedouse chea de ladrillos e de hipotecas. E tamén de burros. ¡Que nin sequera saben ornear!"

Até aquí o que contou o tío Santiago. Vexamos o que pasou despois: os que pediran fiaado, ao non vender os burros, non puideron pagar o empréstimo.Os que emprestaran diñeiro queixáronse ao pédaneo dicindo que se non cobraban, arruinaríanse eles; entón non poderían seguir emprestando e arruinaríase toda a parroquia.Para que os prestamistas non se arruinasen, o alcalde, no canto de lles dar diñeiro á xente da aldea para pagar as débedas, déullelo aos propios prestamistas a ainda ao comprador dos asnos.

Porén estes, xa cobrado grande parte do diñeiro non perdoaron os trabucos aos paisanos do lugar, que seguiron igual de endebedados. O pedáneo dilapidou o orzamento da parroquia, ficando este por enteiro endebedado. Entón pide diñeiro a outras parroquias; mas estes dinlle que non o poden axudar porque, como está na ruína, non poderán cobrar despois o que lle presten. Así que houbo que recorrer ao señor que mercaba os burros (o capital financeiro) que multiplicou ainda máis o seu capital, mais como condición exixiu que para saldar a débeda da parroquia era necesario baixarlle o soldo aos funcionarios, as rendas aos pensionistas, os gastos na festa da parroquia, etc.

Moralexa: Os paisanos seguirán pagando o que lles emprestaron máis os intereses, mesmo apoderándose dos xa desvalorizados burros cos que nunca chegarán a cubrir toda a débeda. Moita xente arruinada e sen burro para toda a vida. A parroquia igualmente arruinada. Os de sempre, o mercader de burros e os prestamistas, nadando em "reás". Todos asociados no Fondo Monetario Interparroquial. A próxima vez que veñan polo lugar a asemblea parroquial xa sabe que dicerlles: "o que non vos coñeza que vos compre".