11/10/2010

Nom, rapazes

A treicioeira desercíón dos que só ven Galiza coma un "territorio" a espoliar, non como unha cidadanía a servir. Como un couto mineiro e, se cadra, de caza e pesca tamén, nunca como un hábitat natural e humano. Pra éses, o estado de perfeición consistiría en administraren colonialmente un deserto verde e pardo, ou sexa un territorio "despovoado", unha vez exterminados os untermenschen indíxenas.
Xose Manuel Beiras Torrado
(Nen sequer o vento é noso,
Galicia Hoxe. Ed. 3-10-2010)

Nem sequer o vento é nosso
como há de ser pois o chão e as leiras?

Nem sequer o idioma é nosso,
como há de se-lo se nos foi imposto?

Nem sequer é nossa a ribeira,
como há de ser se nos roubarom os rodos?

Quando será nosso o nosso pensamento,
se nom som nossas as verbas?

O poema também foi publicado no blogue do autor, Jorge Pérez Árias , que pode consultar-se aqui.

Nenhum comentário: