O autoodio e a endofobia son os sentimentos máis perniciosos que o nefasto colonialismo español, e na historia da humanidade, foi inoculando en moitas das persoas dos pobos que invadiu ou someteu e colonizou a través da violencia ou o terror. O Reino de España, cos seus gobernantes de quenda, ademais de acabar con millóns de vidas humanas aniquilou moitas culturas e costumes no seu "glorioso" camiño de evanxelización e colonización, impondo á forza a súa lingua, os seus costumes, a súa relixión, etcétera. As secuelas que a longo prazo quedan de todo este inxusto contubernio no colonizado e os seus descendentes, impiden calquera tipo de reacción encamiñada a manter, mesmo, a mínima dignidade que como todo ser humano ten de revelarse contra o que lle está quitando o seu posto de traballo ou expoliando os recursos e riquezas da súa Terra. No canto de producir no colonizado unha xusta e lexítima reacción de xenofobia contra o colonizador, contrariamente cáusalle un sentimento de endofobia.
Na actualidade, Canarias ten demasiados inimigos: algúns, con todo non están fóra senón dentro, mellor devandito non son de fóra, son de dentro. O problema destes canarios non é que estean namorados de España, o namoramento en por si non é nocivo, non é malo, aínda que ás veces embafa o cérebro. O esperpéntico é que se odian a si mesmos, e iso si é grave: é grave porque quen se odia a si mesmo cae inevitabelmente no ichó de querer ser doutro. Non hai nada máis frustrante e patético que a negación dun mesmo e a afirmación do outro que te está maltratando ou fodendo. O colonialismo español pola súa perversa experiencia histórica sabe moi ben como se conseguen estes niveis de autoodio na poboación que ten sometida, dominada ou colonizada. A este diabólico fin chégase, a través dun longo proceso que culmina nunha inferiorización transferida, que devén do sufrimento causado a través da violencia física ou tortura e máis tarde na violencia psíquica ou psicolóxica que pola súa magnitude provoca a derrota moral da vítima, a súa capitulación incondicional. A partir de aí, o dominador pode facer o que lle veña en gaña coa súa presa, co seu escravo, co seu cativo. Non só non atopará resistencia senón que os reproches que lles faga ou os castigos que lle impoña, será entendido por esta como merecidos. O dominador ou colonizador, por tanto, gañouse moito máis que a submisión da vítima ou colonizado, moito máis que a súa rendición, gañouse a súa admiración. A este estado vil e ignominioso chégase por unha mal-convivencia prolongada entre dominador ou colonizador e dominado ou colonizado. A dominación psicolóxica a diferenza da física necesita tempo para que dea froitos, debe ser persistente e un dos froitos máis valiosos, desde o punto de vista do dominador, é o sentimento de culpabilidade do dominado. Non importa que o dominado sexa un home, unha muller ou unha nación.
Non cabe a menor dúbida que Canarias é unha nación dominada e sometida á nación española: de ser unha nación libre e soberana, foi transformada polo colonialismo español, nunha nación cativa e dependente, coa detestábel axuda sempre dos traidores e colaboracionistas canarios de quenda que se engordan coa derrota e o sometemento sanguento do Pobo Canario. A cambio deste pernicioso efecto cainita, estes lacaios ou esbirros do colonialismo español engórdanse animicamente, fisicamente e economicamente.
Dáse o sanguento paradoxo, de que algúns canarios son os que esconden a súa propia historia e sérvese de eufemismos para eludir as pasaxes que poderían ofender os sensíbeis ouvidos de España. Foron agredidos por ela, pero non llo poden dicir. E o agredido e resignado canario non se queixa. Onde está a agresión?, pregúntanse.... O sentimento de culpabilidade que os colonizadores españois lle inculcáron aos canarios é tan elevado que necesita atopar culpábeis entre os seus irmáns que loitan pola súa liberdade e independencia. Dáse a sanguenta realidade que o canario colonizado moitas veces é obxecto de troz do español colonizador, que aproveita calquera motivo para menosprezar ou menos-valorizar ao canario, pola contra o colonizador rexeita ser obxecto do seu mesma medicamento, tachando ao Canario Digno ou Independentista de racista e xenófobo. Desgraciadamente os canarios sumisos acaba sentíndose incapaz de cuestionar as razóns do dominador ou español colonizador: os desexos destes son ordes para eles.
Para maior inri, sucede ademais, que os colaboracionistas do colonialismo español potenciados e axudados -como non podería ser doutra maneira- polos gobernos de quenda do Reino de España, están sempre ao mollo e atentísimos en destruír calquera indicio de crecemento da conciencia nacional dos canarios. Estes traidores colaboracionistas disfrazáronse algunhas veces na colonia apestosa canaria, de progresistas ou internacionalistas ou de ser cidadáns do mundo, con ribetes da "esquerda" colonial española que no devir dos tempos hase teimudo en cuspir críticas corrosivas e despreciativas de todo o que soe a Identidade Canaria, Nación Canaria ou Conciencia Nacional Canaria.
É un feito notorio e irrebatíbel: que cando o colonialismo español observa que comeza a elevarse o nivel de autoestima e a conciencia nacional no Pobo Canario, pon a funcionar a lume de biqueira o seu infernal e aberrante maquinaria colonial, que trasmuta a autoestima ou dignidade canaria, en autoodio ou endofobia.
Nenhum comentário:
Postar um comentário