Este artigo critica a cobertura da chamada revolución exipcia por parte dos maiores medios de información que se centraron na mobilización de mozas -a maioría profesionais e licenciados universitarios- e a súa utilización das novas tecnoloxías da comunicación, ignorando as mobilizacións obreiras ao longo do territorio exipcio que foron as que, en realidade, foron determinantes na dimisión do ditador. O artigo detalla a natureza de tales mobilizacións que representan a maior ameaza á sobrevivencia da ditadura exipcia, o cal explica que unha das primeiras medidas tomadas pola Xunta Militar fose a prohibición taxativa de greves e reunións de traballadores sindicalistas.
A caída do ditador Mubarak como resultado da mobilización popular é un motivo de alegría para toda persoa con sensibilidade democrática. Pero esta mesma sensibilidade democrática debese concienciarnos de que a versión do ocorrido que apareceu nos medios de información de maior difusión internacional (desde Al Yazira a The New York Times e CNN) é incompleta ou ceifada, pois responde aos intereses que os financian. Así, a imaxe xeral promovida por aqueles medios é que tal evento se debe á mobilización dos mozos, senlleiramente estudantes e profesionais das clases medias, que utilizaron moi *exitosamente as novas técnicas de comunicación (Facebook e Twitter, entre outros) para organizarse e liderar tal proceso, iniciado, por certo, pola indignación popular en contra da morte en prisión, consecuencia das torturas sufridas, dun destes mozos.
Esta explicación é enormemente incompleta. En realidade, a suposta revolución non se iniciou fai tres semanas e non foi iniciada por estudantes e mozos profesionais. O pasado recente de Exipto caracterízase por loitas obreiras brutalmente reprimidas que se incrementaron estes últimos anos. Segundo o Egypt's Center of Economic and Labor Studies, só en 2009 existiron 478 folgas claramente políticas, non autorizadas, que causaron o despedimento de 126.000 traballadores, 58 dos cales se suicidaron. Como tamén ocorreu en España durante a ditadura, a resistencia obreira democrática infiltrouse nos sindicatos oficiais (cuxos dirixentes eran nomeados polo partido gobernante, que sorprendentemente fora aceptado no seo da Internacional Socialista), xogando un papel chave naquelas mobilizacións. Miles e miles de traballadores deixaron de traballar, incluídos os da poderosa industria do armamento, propiedade do Exército. Engadíronse tamén os traballadores da Canle de Suez (6.000 traballadores) e, por fin, os empregados da Administración pública, incluíndo médicos e enfermeiras (que desfilaron cos seus uniformes brancos) e os avogados do Estado (que desfilaron coas súas togas mouras). Un dos sectores que tivo maior impacto na mobilización foi o dos traballadores de comunicacións e correos, e do transporte público.
Os centros industriais de Asyut e Sohag, centros da industria farmacéutica, enerxía e gas, tamén deixaron de traballar. As empresas en Sharm O-Sheikh, O-Mahalla Ao Kubra, Dumyat e Damanhour, centros da industria téxtil, mobles e madeira e alimentación tamén pararon a súa produción. O punto álxido da mobilización obreira foi cando a dirección clandestina do movemento obreiro convocou unha greve xeral. Os medios de información internacionais centráronse no que ocorría na praza Tahrir do Cairo, ignorando que tal concentración era a cúspide dun témpano esparexido por todo o país e centrado nos lugares de traballo -chaves para a continuación da actividade económica- e nas rúas das maiores cidades de Exipto. O Exército, que era, e é, o Exército de Mubarak, non as tiña todas consigo. En realidade, ademais da paralización da economía, tiñan temor a unha rebelión interna, pois a maioría de soldados procedían de familias moi pobres de barrios obreiros cuxos veciños estaban na rúa. Mandos intermedios do Exército simpatizaban tamén coa mobilización popular, e a cúpula do Exército (próxima a Mubarak) sentiu a necesidade de separarse del para salvarse a eles mesmos. É máis, a Administración Obama, que ao principio estivera en contra da dimisión de Mubarak, cambiou e presionou para que este fósese. O Goberno federal subvencionou cunha cantidade de 1.300 millóns de dólares por ano ao Exército daquel país e este non podía desatender o que o secretario de Defensa de EEUU, Robert Gates, estaba a esixir. Por iso é polo que o director da CIA anunciase que Mubarak dimitiría e, aínda que se atrasou unhas horas, Mubarak dimitiu.
Nin que dicir ten que os mozos profesionais que fixeron uso das novas técnicas de comunicación (só un 22% da poboación ten acceso a internet) xogaron un papel importante, pero é un erro presentar aquelas mobilizacións como consecuencia dun determinismo tecnolóxico que considera a utilización de tecnoloxía como o factor determinante. En realidade, a desaparición de ditaduras nun período de tempo relativamente curto, como resultado das mobilizacións populares, ocorreu constantemente. Irán (coa caída do xa), o Muro de Berlín, a caída das ditaduras do Leste de Europa, entre outros casos, caeron, unha detrás doutra, por mobilizacións populares sen que existise internet. E o mesmo ocorreu en Tunes, onde, por certo, a resistencia da clase traballadora tamén xogou un papel fundamental na caída do ditador, cuxo partido foi tamén sorprendentemente admitido na Internacional Socialista.
O futuro, con todo, comeza agora. É improbábel que o Exército permita unha transición democrática. Permitirá estabelecer un sistema multipartidista, moi limitado e supervisado polo Exército, para o cal o inimigo número un non é o fundamentalismo islámico (aínda que así o presenta, a fin de conseguir o apoio do Goberno federal de EEUU e da Unión Europea), senón a clase traballadora e as esquerdas, que son as únicas que eliminarían os seus privilexios. Non esquezamos que as clases dominantes de Irán, Iraq e Afganistán apoiaron o radicalismo musulmán (co apoio do Goberno federal de EEUU e de Arabia Saudita) como unha maneira de parar ás esquerdas. Unha das primeiras medidas que tomou a Xunta Militar foi prohibir as greves e as reunións dos sindicalistas. Con todo, esta mobilización obreira apenas apareceu nos maiores medios de información.
Nenhum comentário:
Postar um comentário