.Obras son amores: Jutta Ditfurth, unha das fundadoras con maior autoridade intelectual e moral dos Verdes alemáns, axusta contas coa asombrosa dexeneración política e intelectual dun partido que non tivo máis remedio que abandonar. O recoñecido xermanista español Vicente Romano reseña este libro importante, tamén pola súa penetración analítica nas raíces socio-culturais da estupefaciente deriva duns outrora "ecopacifistas" que agora se sitúan expressis verbis á dereita da vella socialdemocracia alemá ("a esquerda do centro").
Os Verdes, cuxo título orixinal é Krieg, Atom, Armut. Was sie reden, was sie tun: Die Grünen (Guerra, enerxía atómica, pobreza. O que din, o que fan: Os Verdes, Berlín 2011, 288 pp.) é o segundo libro que Jutta Ditfurth lle dedica a este partido. A súa apresentación tivo lugar o 20 de febreiro deste ano en Berlín. Se no primeiro analizaba o proceso de dereitización dos Verdes, o abandono dos seus ideais iniciais, a súa aspiración a ser a alternativa, etc., neste documenta exhaustivamente a actuación política dos Verdes ante a guerra, a enerxía nuclear, a pobreza, a economía de mercado e o capitalismo. Pon de manifesto a disparidade existente entre o que din e o que fan.
Esta excelente análise, realizado por unha persoa que coñece o tema de primeira man, resulta esclarecedora non só para coñecer a pretendida alternativa dos Verdes alemáns. Tamén se pode aprender deles agora que se anuncia un partido semellante en España, publicitado de momento co nome de Equo.
En Alemaña, Os Verdes gozaron e gozan de relativos éxitos electorais que os levaron a gobernar en coalición co SPD (socialdemocracia), o CDU (dereita) ou o FDP (liberais) tanto a nivel federal como rexional. Na actualidade as enquisas danlles 16% de intención de voto a nivel federal, porcentaxe que superan con fartura nalgúns dos Länder. Moitos electores e electoras abrigan aínda a esperanza de que Os Verdes son un partido de esquerda, a alternativa progresista á dominante onda neoconservadora.
Claro que o que as enquisas non recollen é a porcentaxe de electores reais, senón tan só o dos dispostos a votar. Con todo o dos que non votan é o sector maior, un 36%. Por iso é polo que as enquisas non reflictan o criterio da sociedade no seu conxunto senón a suposta decisión dos que queren votar.
Certo, nos seus inicios, antes de converterse en partido político ao uso e exercer o goberno, Os Verdes opúñanse ao monopolio da violencia estatal, á guerra, participaban nas manifestacións contra as centrais nucleares, defendían a obxección militar, etc. Pero os seus electores non podían imaxinarse que Os Verdes abandonasen axiña que os seus principios, e se convertesen nun partido como os demais, adaptándose perfectamente ao sistema vixente. A suposta afouteza dos Verdes, di Jutta Ditfurth, parece transformarse no seu oposto en canto chegan ao goberno.
Porén, malia que se converteron nun partido como os demais, si se dan máis habilidade para apresentarse como algo que non son. En realidade están tan encadeados aos intereses do capital e á conservación do poder como o resto de partidos burgueses. Non é de estrañar, por tanto, que os seus medios de comunicación flirteen cos Verdes, que até certo punto sentan fascinados por eles. A aburrida burguesía sente seducida polo feito case romántico de que un "Joschka" Fischer, antigo taxista e radical verde chegue a Ministro de Asuntos Exteriores. De que Otto Schily, outrora avogado de terroristas e deputado verde se converta en Ministro de Seguridade co SPD e de que Jürgen Trittin, no seu día membro da liga Comunista, exerza de Ministro de Medio.
Pero, co seu apoio ás medidas restritivas do Estado social, encarnadas sobre todo na Axenda 2010 e a Hartz IV, Os Verdes perderon a conexión coas súas bases. En lugar dunha revolución democrática, Alemaña participou activamente nunha primeira guerra tras a súa experiencia nazi. Coa ministra verde de Sanidade, Andrea Fischer, empeorou sensibelmente a asistencia sanitaria en Alemaña. Ao perder as eleccións federais en 2005 pasou a traballar cun bo soldo para a industria farmacéutica (Bayer). Cos Verdes no Goberno desapareceu na práctica o dereito de asilo, preparouse o camiño para o Estado policíaco, reducíronse as pensións, limitouse o acceso dos obreiros e inmigrantes á Universidade, etc. A "revolución", afirma Jutta Ditfurth, traduciuse no desmantelamento do Estado social, e no empobrecimiento de miles e miles de persoas. O prometido "Neubeginn" (Novo comezo) deveu na redución de impostos para o capital e os ricos. As enardecedoras ideas da coalición roxiverde terminaron nos bombardeos e destrución de Iugoslavia, na libre circulación de capitais e na exportación de armas.
Non hai que romper a cabeza para adiviñar o que farán os verdes cando cheguen ao Goberno. Tan só hai que observar o que fixeron cando participaron nel. Non hai que estrañarse, pois, que os medios da burguesía os traten tan ben, lles outorguen tanto espazo e lles estexan tan agradecidos. Os Verdes dominan como ninguén a arte da traizón. Ningún outro partido alemán sabe debilitar e dividir como eles a resistencia.
Vexamos algúns exemplos.
Transporte de residuos e centrais nucleares
Os capítulos 3 e 4 están dedicados á relación dos Verdes co transporte dos residuos tóxicos e as centrais nucleares. Neles a autora documenta a evolución desde a oposición radical na década dos 70 até a aprobación na Axenda 2010. Así, cando e onde estiveron ou están no goberno federal ou rexional manifestáronse en contra ou a favor do transporte e defenderon ou rexeitaron as manifestacións antinucleares. Nisto mostran unha actitude semellante á do Partido Comunista Alemán, que considera boas as centrais nucleares se están en mans do pobo e son nefastas nas do capitalismo. Coma se a radioactividade puidese discernir por si soa entre ambos os sistemas.
Fronte á xustificación de que a enerxía nuclear resulta máis barata Jutta Ditfurth lembra que entre 2000 e 2008 o catro principais consorcios da enerxía eléctrica, E.0n, RWE, EnBW e Vattenfall Europa, gañaron 82.400 millóns de euros netos sen que por iso diminuísen os prezos para o consumidor. Máis aínda, a esa cantidade inxente de beneficios privados hai que engadir os 203.400 millóns de euros recibidos polo Estado, isto é, dos petos da consumidores vía impostos. Porque, como dicía F. Engels no Antidühring , o Estado actúa como "capitalista global ideal".
Verdes e socialdemócratas apuntan hoxe, hipocritamente, á dereita do CDU e FDP no canto de a si mesmos. Pero ante a catástrofe de Xapón, até a mesma Angela Merkel deu un paso atrás e parou, durante tres meses, a produción das 7 centrais nucleares máis vellas. A presión do forte movemento ecolóxico e antinuclear alemán e a inminencia das eleccións así o aconsellan.
Os Verdes e a guerra
No seu día, Os Verdes tamén eran contrarios á participación do exército alemán nos conflitos internacionais. Pero, unha vez no poder, o Goberno roxiverde (1998-2005) aprobou a intervención de Alemaña na guerra contra Iugoslavia. A partir de entón, Os Verdes convertéronse nun partido guerreiro procapitalista. Os "Realos", como así se denominaban, sabían moi ben que xamais poderían chegar ao goberno se non aceptaban o capitalismo e a OTAN.
Hai alguén, pregúntase Jutta Ditfurth, que ouvise dicir que Os Verdes, a quen tanto lles gusta falar de "moral" en política, foron corresponsábeis da destrución de Iugoslavia e do estabelecemento do estado mafioso de Cosova? A coalición roxiverde contribuíu para pór a H. Thaci, por nome de guerra "Serpe", como xefe de goberno en Kósovo. Un amigo de J. Fischer, Tom Koening, é o responsábel de organizar a administración civil. Após o seu descrédito en Cosova, Fischer nomeouno responsábel de dereitos humanos no Ministerio de Asuntos Exteriores, para pasar logo a encargado especial da ONU en Afganistán. Este individuo preside desde 2009 o Comité Parlamentario de Dereitos Humanos e Axuda Humanitaria. En xaneiro de 2011 este "verde" votou a favor de prolongar o envío de tropas a Afganistán. T. Koening prometeu colocar os dereitos humanos no centro da política alemá.. En suma, que cando Os Verdes colocan no centro a cuestión dos dereitos humanos hai que entendelo como unha ameaza aos mesmos, conclúe Jutta Ditfurth.
Aos Verdes gostan de defender militarmente os dereitos humanos. O Goberno roxiverde enviou tropas a Afganistán, ao Golfo Pérsico, ao Corno de África, ao Mediterráneo. Cun orzamento de 1.700 millóns de euros e 10.000 soldados, Alemaña é hoxe o segundo provedor de tropas despois dos EUA, con destacamentos estacionados desde Afganistán aos Balcáns.
A militarización dos dereitos humanos e da axuda humanitaria forma parte da política roxiverde. Serviu de propaganda para salvar aos corvos mariños empapados de petróleo na Guerra do Golfo (1990-1991). E na guerra de Iugoslavia foi útil para compensar os crimes de Auschwitz e a de Afganistán para liberar ás mulleres afgás. Que sarcasmo!
Na fracción verde ninguén pide xa a saída da OTAN, Na axenda dos Verdes non figura a disolución deste pacto agresivo, senón a súa extensión cara ao Leste, isto é, a inclusión de Rusia e os estados da antiga Unión Soviética. O Atlántico Norte abarca agora desde Vancouver a Vladivostok.
Os voceiros desta orde social xustifican as súas accións bélicas en aras da democracia, da igualdade, do humanitarismo, etc. Pero os dereitos humanos inclúen tamén a igualdade social. E esta, afirma Jutta Ditfurth, só pode lograrse coa supresión da explotación e do beneficio privado, isto é, a eliminación da orde económica capitalista global. E ningún verde está disposto a pagar ese prezo, posto que, como bos burgueses, hai tempo que tamén eles se benefician deste sistema.
Os Verdes e o capital
Pero a pedra de toque da alternativa progresista dos Verdes está na súa relación co capital. A autora documenta esta relación no capítulo 8 (pp. 210-255).
Na década de 1980, moitos verdes eran partidarios da igualdade. Recoñecían que esta é a base da seguridade, a liberdade e a felicidade dos seres humanos. Opúñanse ao capitalismo. Aínda non o edulcoraban como "economía social de mercado" e esixían a autodeterminación de todos. No entanto, os sete anos de goberno roxiverde agudizaron as desigualdades de clases na sociedade alemá. Onde queira que gobernaron, Os Verdes aceleraron o proceso de segmentación social e mental. Certo, hai verdes con poucos ingresos. Pero os seus representantes políticos pertencen ao sector acomodado que pode permitirse unha alimentación sa, clasifica o seu lixo, envía aos seus fillos a colexios privados e vive en zonas residenciais tranquilas e pracenteiras. Hoxe son os portavoces do sector de altos rendementos, das autodenominadas elites, académicos, etc. E iso, aínda que moitos deles se achen inmersos nun proceso de proletarización.
A coalición roxiverde incrementou sensibelmente o número de pobres. Socialdemócratas e Verdes organizaron a pobreza da vellez para millóns de persoas [denunciada sem tapullos no seu dia por Óskar Lafontaine e Die Linke ("A Esquerda"); N. do blogger]. A súa política socioeconómica supuxo un atentado esconta o xa debilitado Estado social. O conglomerado de leis estabelecido pola Axenda 2010, Hartz I, II, III e IV encarna o conxunto de reformas do sistema social e do mercado de traballo alemáns. Desde 1945 Alemaña non vivira semellante agresión contra os parados e os perceptores de axudas. Este cúmulo de reformas vese incrementado aínda máis co actual Goberno presidido por Angela Merkel. A pretendida modernización introducida pola Axenda 2010 e disposicións complementares supuxo o desmantelamento do Estado social. E ese é o modelo que se quere impor ao resto de estados europeos.
Non custa moito pescudar quen é o beneficiario destas reformas. Non pode ser outro que o capital. Quen, se non, se lucra coa redución dos custos adicionais, o abaratamento do despedimento, a prolongación da idade laboral, os recortes nas prestacións e axudas sociais, a precariedade do emprego, o crecemento enorme do exercito de reserva (Marx), etc.? O resultado desta "modernización" é o empobrecimiento da inmensa maioría da poboación. Así, 70% dos alemáns posúe tan só 9% da riqueza total do país, mentres que o 10% dos máis ricos goza do 60% de 6,6 billóns de euros. Os ricos son cada vez máis ricos, mentres que 11,5 millóns de persoas viven ameazadas pola pobreza. Esta afecta xa a 20% dos nenos e as súas familias.
En Alemaña prolifera o último invento do capitalismo, o que se denomina co termo de Leiharbeit, isto é traballo a préstamo, en réxime de cesión. Consiste na creación dunha serie de empresas que non producen nada. Dedícanse a recoller os traballadores e traballadoras en paro, desatendidos mesmo polos sindicatos por estar fóra dos convenios, carentes de toda protección social. Logo préstanllos ou ceden ás empresas que necesitan man de obra en réxime de cesión. Estes traballadores e traballadoras cobran a metade que os demais e traballan 48-50 horas semanais no canto das 38-40 que marcan os convenios. As diferenzas salariais enriquecen aos prestamistas e ás empresas que os empregan. En Alemaña hai xa varios millóns de traballadores "prestados", os novos escravos. Así é como a economía alemá é máis produtiva e competitiva. Este negocio da "competitividade" lévano a cabo en España as ETT (Empresas de Traballo Temporal), contrátalas e subcontratas de todo tipo.
Así, mentres uns se empobrecen, outros sectores da clase media temen caer na pobreza. E este medo faios agresivos fronte aos parados e inmigrantes, os novos estigmatizados sociais. Pois, facendo honra á popular imaxe alemá do ciclista, isto é, da persoa que se dobrega ante os de arriba e patea aos de abaixo, o súbdito verde tamén prefire pisar ao de abaixo antes que erguerse e camiñar en solidariedade con el.
Para que destruíron Os Verdes sectores considerábeis do Estado social, pregúntase a Jutta Ditfurth? Para reforzar as vantaxes do capital alemán na súa competitividade cos demais capitais, responde para favorecer a súa capacidade exportadora e incrementar os seus beneficios.
Si, en Alemaña Os Verdes contribuíron a ensanchar o laño entre unha minoría de ricos e a inmensa maioría de pobres. Un partido disposto a gobernar custe o que custe, xa sexa co SPD, co CDU e ás veces co FDP, ten que estar tamén disposto a manter a lei e a orde, isto é, a protexer a riqueza.
A crise económica mundial só desapareceu para o capital, que se beneficiou de todas as reformas do Estado social. Ninguén frea o capital que somete ao país e ao mundo. Porque o capitalismo non atravesa ningunha crise, o capitalismo é a crise.
Adaptación
Os Verdes non cambiaron en nada as estruturas dominantes, senón que se enxertaron nelas e modernizáronas, endurecéronas e militarizáronas. Velaquí algúns exemplos desta adaptación.
Renate Künast e os Verdes de Berlín, unha das seccións máis á esquerda nos anos80, está hoxe disposta a entrar en coalición co SPD e o CDU. Andrea Fischer, antiga trotskista e ministra de Sanidade declarou publicamente que os seus inimigos son os médicos, non a industria farmacéutica. Por iso é polo que de 2006 a 2009 traballase como directora de sección na Axencia Pleon e de lobby para a Bayer e outras empresas.
Pero Joschka Fischer, o antigo Ministro de Asuntos Exteriores, supéraos a todos. Entre os seus postos ben remunerados figuran o de conselleiro político do consorcio de enerxía nuclear RWE, que leva a OMV Gas e Electricidade (Viena) e a RWE Suply & Trading (gasoduto). J. Fischer embólsase por este traballo un soldo de seis díxitos. RWE págallo duns ingresos netos de 48.000 euros. Non é estraño que Fischer aprobase en 2003, en nome dos Verdes, o fomento da enerxía nuclear. Nin tampouco que recibise tantos parabéns dos medios de comunicación como o New York Times, a Bildzeitung ou a Frankfurter Allgemeine Zeitung polas súas actuacións a favor da OTAN. Tamén é membro fundador do European Council of Foreign Relations, entre cuxos principios destaca o de reforzar Europa como potencia mundial, ou o de utilizar a forza militar para deter os xenocidios e evitar as catástrofes humanitarias en Europa e no mundo. J. Fischer é así mesmo conselleiro de BMW e de Siemens. En xullo de 2010, o grupo de comercio e turismo do consorcio REWE fixo pública a colaboración de Fischer na sección de alimentos ecolóxicos.
Pero, claro, Os Verdes e os ecoloxistas non teñen por que ser a mesma cousa, aínda que haxa xente que así o crea. Se a ecoloxía forme parte do patrimonio da esquerda (M. Sancristán), en Alemaña tamén existe unha raíz popular e de dereita. Orixinariamente, ecoloxía de esquerdas significaba tamén ir á raíz das condicións de vida e traballo dos seres humanos. Pero en ningunha industria química meteron o seu nariz Os Verdes. A pobreza e o desemprego masivos atemorizan aos que gozan dun bo posto de traballo fixo, resulta fácil imaxinar que medo, que terror sentirán cando os millóns de marxinados e excluídos articulen a súa indignación. Entón veremos como se defenden con uñas e dentes os privilexios e a propiedade.
A onda neoconservadora
Desde a disolución da Unión Soviética e a reunificación alemá entrou en acción unha onda neoconservadora que penetra todos os ámbitos sociais e mentais. É o que se denomina cos conceptos de globalización económica e pensamento único. Os éxitos máis destacados deste rodete foron a guerra de Iugoslavia e a destrución do Estado social, co concomitante de maior enriquecemento dos potentados. Os Verdes, igual que os socialdemócratas, constitúen unha parte persoal, ideolóxica e política deste rollback neoconservador.
Para Jutta Ditfurth, o terríbel é que nesta burguesía acomodada crece o pensamento elitista, dereitista, islamófobo. Esparce nela un sentido autoritario da xustiza. En suma, a burguesía corrómpese de xeito claro. Hai tempo que lle é indiferente o que pase coas vítimas da política económica. Mentres manteña os seus privilexios e a súa propiedade non lle preocupan as condicións creadas polo consumo de bens chineses, a morte dos nenos africanos, os inmigrantes que se afogan no Mediterráneo ou que malviven tras os aramados dos campos de internamento. As súas actitudes envelenan a sociedade. A través de campañas, apoiadas polos seus medios de comunicación, esta burguesía agresiva difunde a súa mensaxe brutal: abandonade toda esperanza (Dante), sodes inútiles, a culpa da vosa situación é vosa. Para que serven a solidariedade, a democracia participativa, a responsabilidade social? Se a moral burguesa foi sempre etérea, inestable, hoxe desapareceu por completo.
A desigualdade social pervirte a quen a practica e se identifíca con ela. Desinhíbense, tiran a carauta. E caen precisamente no ambiente onde se sitúan hoxe os Verdes, no "centro", "á esquerda do centro". Non importa até onde se estenda a súa direitización. Os Verdes son hoxe un motor moi especial da onda neoconservadora, conclúe Jutta Ditfurth.
Nenhum comentário:
Postar um comentário