Se cadra por unha desas sorpresas da historia o gran levantamento popular que hoxe conmove a España -e que comeza a reverberar no resto de Europa- estoupa en coincidencia co 140º aniversario da Comuna de París, unha xesta heroica na que a demanda fundamental tamén era a democracia. Pero unha democracia concibida como goberno do pobo, polo pobo e para o pobo e non como un réxime ao servizo do padroado e no cal a vontade e os intereses populares están inexorabelmente subordinados ao imperativo da ganancia empresarial.
Os indignados da Porta do Sol de Madrid
Precisamente por iso as demandas dos "indignados" teñen resonancias que evocan axiña aquelas que, coas armas na man, saíron a defender as parisienses e os parisienses nas heroicas xornadas de 1871 e que culminaron coa constitución do primeiro goberno da clase obreira, aínda que restrinxido á cidade de París. Un goberno que durou pouco máis de dous meses e que logo foi esmagado polo exército francés coa aberta complicidade e cooperación das tropas de Bismarck, que pouco antes lle propinou unha humillante derrota aos herdeiros dos exércitos napoleónicos.
O ensañamento contra os parisienses que tiveron a ousadía de querer tomar o ceo por asalto e fundar unha democracia verdadeira foi terríbel: calcúlase que máis de trinta mil comuneiros foron pasados polas armas, en execucións sumarias sen xuízo previo. A Comuna foi afogada nun río de sangue e para expiar os seus "crimes" a Asemblea Nacional decidiu erixir, no outeiro máis elevado de París, en Montmartre, a basílica do Sacré Coeur, construída cos fondos achegados por unha subscrición popular en toda Francia que, para honra dos parisienses, só unha ínfima parte do recadado proveu da cidade martirizada pola reacción. París foi derrotada, pero as parisienses e os parisienses non foron postos de xeonllos.
A Comuna descreía da institucionalidade burguesa, insanabelmente tramposa porque sabía que a ese aparatoso armazón de leis, normas e axencias gobernamentais só lle preocupaba consolidar a riqueza e os privilexios das clases dominantes e manter sometido ao pobo; esixía unha democracia directa e participativa e a derrogación do parlamentarismo, esa viciosa deformación da política convertida en oca palabrería e ámbito de todo tipo de transas e negociacións alleas por completo ao benestar das maiorías; demandaba a creación dunha nova orde política, executivo e lexislativo, á vez, baseado no sufraxio universal -homes e mulleres por igual, non como acontecería despois nos capitalismos democráticos nos cales o "universal" referiríase exclusivamente aos homes- e con representantes doadamente revogábeis e directamente responsábeis ante os seus mandantes.[1] Os comuneiros querían unha democracia xenuína, non ficticia, na que tanto os representantes do pobo como a burocracia estatal non gozarían de privilexio algún e terían unha remuneración equivalente á do salario medio do obreiro, entre outras medidas talles como a consumación da separación entre a Igrexa e o Estado e a universalización da educación laica, libre e obrigatoria para homes e mulleres por igual.
Basta con botar unha ollada aos documentos dos "indignados" de hoxe para comprobar a asombrosa actualidade das demandas dos comuneiros e o pouco, moi pouco, que mudou a política do capitalismo. Os mozos e non tan mozos que rebentan unhas 150 prazas de España non son "apolíticos", ou "antipolíticos", como unha certa prensa nos quere facer crer, senón xentes profundamente politizadas que se toman en serio a promesa da democracia e que, por iso mesmo, se rebelan en contra da falsa democracia, xurdida das entrañas do franquismo e consagrada no tan aplaudido Pacto da Moncloa, exhibido como un acto de exemplar enxeñería política democrática ante os pobos latinoamericanos. Unha democracia que os acampados denuncian como un engano, un simulacro que baixo as súas edulcoradas roupas agacha a persistencia dunha cruel ditadura que descarga o peso da crise desatada polos capitalistas sobre os ombreiros dos traballadores.
O que a "exemplar" democracia da Moncloa propón para enfrontala é o despotismo do mercado, inimigo irreconciliábel de calquera proxecto democrático: facilitar os despedimentos dos traballadores, reducir os seus salarios, recortar os dereitos laborais, conxelar as pensións e aumentar a idade requirida para xubilarse, diminuír o emprego público, recortar os orzamentos en saúde e educación, privatizar empresas e programas gobernamentais e, coroando toda esta estafa, reducir aínda máis os impostos ás grandes fortunas e ás empresas para que co diñeiro sobrante invistan en novos emprendimientos.[2] A famosa e mil veces refutada "teoría do derrame" unha vez máis, que supón que o pobo é parvo e que non se decata que se os ricos teñen máis diñeiro se require dun milagre para que non sucumban ante a tentación do casino financeiro global para investir na creación de empresas xeradoras de novas fontes de traballo. A experiencia indica que a tentación é grande de máis.
A resposta da falsa democracia española -en realidade, unha sórdida plutocracia que os mozos queren destronar e substituír por unha democracia digna dese nome- ante a crise provocada pola insaciábel voracidade da burguesía é afondar no capitalismo, aplicando as receitas do FMI até que a sociedade se desangre e afundida no desánimo e a miseria acepte unha "solución neofascista" que recompoña a orde perdida. Non hai recambio posíbel dentro da trampa pseudodemocrática española porque o seu famoso bipartidismo demostrou ser non outra cousa que as dúas caras dun só partido: o do capital. Pero agora o contubernio entre o PSOE e o PP topouse cun obstáculo inesperado: alentado polos ventos que desde o norte de África cruzan o Mediterráneo os mozos, vítimas principais pero non exclusivas deste saqueo, -dixeron xa abonda! e botaron a andar-, como unha vez o expresou o Comandante Ernesto "Che" Guevara no seu soado discurso de 1964 ante a Asemblea Xeral das Nacións Unidas.
Xa nada volverá ser como antes en España. O desprestixio da súa clase política parece exceder o punto de non retorno e a crise de lexitimidade da pseudo democracia chega a profundidades insondábeis; se exipcios e tunisianos puideron desfacerse das corruptas camarillas gobernantes, por que non poderían tamén facelo os "indignados"? As obscenas incoherencias éticas do verdadeiro reitor da economía española, o FMI, non poden senón irritar e mobilizar a camadas cada vez máis amplas de cidadás e cidadáns: mentres estes padecen todo tipo de recortes aos seus ingresos e os seus dereitos laborais, os bandidos do FMI deciden premiar a Dominique Strauss Kahn cunha indemnización de 250.000 dólares porque renunciou anticipadamente ao seu cargo… por incorrer nun gravísimo delito como o asalto sexual a unha traballadora africana nun hotel de Nova York! Aparte diso, gozará dunha gorentosa xubilación que lle é negada a millóns de españois e europeos en Portugal, Grecia, Irlanda, Islandia …
E esa é a xente que di saber como se sae da situación que está afundindo ao mundo na peor crise económica da historia! Sen ler aos clásicos do marxismo a vida ensinoulles aos "indignados" que non hai democracia posíbel baixo o capitalismo, que como dicía Rosa Luxemburg sen socialismo non hai nin haberá democracia e que o capitalismo é insanabelmente antagónico coa democracia. A historia deu un veredicto inapelábel: máis capitalismo, menos democracia, no Norte opulento e industrializado igual que no Sur global. A vida ensinoulles tamén que cando aúnan as súas vontades, organízanse e edúcanse no debate de ideas para superar o aparvamento de masas programada pola industria cultural do capitalismo, a súa forza é capaz de paralizar á partidocracia e pór en crise a pseudo democracia con que llos enganaba. Se persisten na súa loita poderán tamén derrotar a prepotencia do capital e, eventualmente, iniciar unha nova etapa na historia non só de España senón tamén de Europa. Os pobos do mundo enteiro teñen hoxe os seus ollos postos nas rúas e prazas de España, onde se está a librar un combate decisivo.[3]
Nenhum comentário:
Postar um comentário