Segundo a CIA e informacións do Financial Times de Londres (25-26 de xullo de 2011, p. 5), o goberno estadounidense (a Casa Branca e o Congreso) gasta 10.000 millóns de dólares mensuais, 120.000 millóns ao ano, en combater unha cifra estimada de «entre 50 e 75 "individuos de Al Qaida" en Afganistán». Nos últimos 30 meses de presidencia de Obama, Washington destinou 300.000 millóns de dólares a Afganistán, o que equivale a 4.000 millóns de dólares por cada suposto «individuo de Al Qaida». Se multiplicamos a cifra polas dúas ducias aproximadas de lugares e países onde a Casa Branca afirma localizar a terroristas de «Al Qaida», empezamos a comprender por que o déficit orzamentario estadounidense ascendeu astronómicamente a máis de 1,6 billóns de dólares neste ano fiscal.
Durante a presidencia de Obama quedaron conxelados os axustes da Seguridade Social ao custo da vida, o que se traduciu nunha perda neta de poder adquisitivo dun 8 por cento, cantidade equivalente ao céntimo á suma destinada a perseguir nas montañas que rodean Paquistán a tan só cinco ducias de «terroristas de Al Qaida».
É ridículo crer que o Pentágono e a Casa Branca ían gastar 10.000 millóns de dólares mensuais simplemente a dar caza a un puñado de terroristas instalados nas montañas de Afganistán. Pero entón, en que consiste a guerra de Afganistán? A resposta que adoitamos ler e escoitar é que a guerra se libra en realidade contra os talibán, un movemento guerrilleiro nacionalista islámico con grande respaldo popular e con ducias de milleiros de activistas. Con todo, os talibáns nunca se implicaron en ningún acto terrorista contra territorio estadounidense ou as súas bases no estranxeiro. Os talibán sempre defenderon que loitaban para expulsar de Afganistán ás forzas de ocupación estranxeiras. Por iso é polo que os talibán non formen parte de ningunha «rede terrorista internacional». Se a guerra estadounidense en Afganistán non ten que ver con derrotar ao terrorismo, por que ese descomunal malgaste de fondos e efectivos durante máis dunha década?
Varias hipóteses acoden á imaxinación:
A primeira é a posición xeopolítica de Afganistán: Estados Unidos está a instalar bases militares de avanzada nas inmediacións de China para rodeala.
En segundo lugar, as bases estadounidenses de Afganistán operan como plataforma de lanzamento para fomentar conflitos étnicos armados de «disidentes separatistas» e para aplicar a táctica do «divide e vencerás» contra Irán, China, Rusia e as repúblicas de Asia central.
En terceiro lugar, a declaración de guerra a Afganistán por parte de Estados Unidos (en 2001) e a fácil conquista inicial animou ao Pentágono a crer que se podía obter unha vitoria militar a un custo moi baixo; unha vitoria que realzase a imaxe de Estados Unidos como potencia invencíbel e capaz de impor a súa lei en calquera lugar do mundo, a diferenza da catastrófica experiencia da URSS.
En cuarto lugar, o éxito inicial da guerra de Afganistán considerouse un preludio para o lanzamento de toda unha serie de guerras vitoriosas, primeiro contra Iraque, pero á que seguirían despois outras en Irán, Siria e outros lugares. Todo serviría á tripla finalidade de reforzar o poderío rexional israelí, controlar recursos petrolíferos estratéxicos e ampliar a instalación de bases militares estadounidenses desde Asia central e meridional formando un arco que chegase até o Mediterráneo pasando polo Golfo Pérsico.
As medidas estratéxicas expostas polos militaristas e os sionistas dos gobernos de Bush e Obama presupuñan que as armas, o diñeiro, a forza e os subornos lograrían forxar e afianzar Estados satélites estables na órbita do imperio estadounidense post-soviético. A Afganistán consideroulla unha primeira conquista fácil, o primeiro chanzo dunha serie de guerras. Supúñase que cada vitoria debilitaría á oposición do interior de Estados Unidos e dos aliados (europeos). Segundo afirmaban os neoconservadores, o custo de pór en marcha a guerra imperial sufragaríase coa riqueza extraída dos países conquistados, sobre todo nas zonas produtoras de petróleo.
O derrocamento inmediato do goberno talibán confirmou a idea dos estrategos militares de que uns pobos islámicos «atrasados» e precariamente armados non eran rival para o centro neurálxico estadounidense e os seus astutos dirixentes.
Suposicións erróneas, estratexias equivocadas: A catástrofe do billón de dólares
Todas e cada unha das suposicións formuladas polos estrategos civís e os seus homólogos militares resultaron ser erróneas. Al Qaida era e é un adversario marxinal; a auténtica forza capaz de soster guerras populares prolongadas contra un ocupante estadounidense, causarlle baixas importantes e debilitar a calquera goberno monicreque local e acrecentar o apoio das masas é a dos talibán e os movementos de resistencia nacionalista afíns. Os expertos, asesores e gabinetes de análises estadounidenses, influídos polos israelís, que presentaron aos inimigos islámico como unha forza incompetente, ineficaz e covarde, equivocáronse de cheo coa resistencia afgá. Cegos de antipatía ideolóxica, estes asesores de alto nivel e cargos civís da Casa Branca e o Pentágono non lograron apreciar a sagacidade táctica, estratéxica, política e militar dos líderes e os mandos intermedios nacionalistas islamitas e as inxentes doses de apoio xeneralizado co que contaban na veciña Paquistán e outros lugares.
A Casa Branca de Obama, enormemente dependente de expertos prol-israelís islamófobos, illou aínda máis ás tropas estadounidenses e distanciouse da poboación afgá triplicando o número de efectivos e outorgando aos talibán a condición de auténtica alternativa á ocupación estranxeira.
Polo que se refire as quimeras neoconservadoras de librar unha secuencia de guerras triunfantes, elaborada por xentes como Paul Wolfowitz, Feith, Abrams, Libby et ao., coas que eliminar aos adversarios de Israel e converter o Golfo Pérsico nun lago hebreo, as prolongadas guerras de Iraq, Afganistán e Paquistán fortaleceron na práctica a influencia rexional de Irán, enfrontaron á totalidade do pobo paquistaní contra Estados Unidos e fortaleceron os movementos de masas contra os Estados clientes de Estados Unidos por todo Oriente Próximo.
A secuencia de derrotas encaixadas polo imperio traduciuse nunha hemorraxia abundante de diñeiro público estadounidense, en lugar de en o augurado aluvión de beneficios petrolíferos obtidos con clientes subsidiarios. Segundo un estudo académico recente, o custo militar das guerras de Iraq, Afganistán e Paquistán superou os 3,2 billóns de dólares («The Costs of War Since 2001», Eisenhower Study Group, xuño de 2011) e aumenta a un ritmo de 10.000 millóns de dólares mensuais. Mentres tanto, os talibán «apertan (o seu) garra psicolóxica» en Afganistán (Financial Times, 30 de xuño de 2011, p. 8). Segundo os últimos informes, até o hotel de cinco estrelas máis custodiado do centro de Cabul, o Intercontinental, era vulnerábel ao ataque sostido e a tentativa de conquista por parte dos militantes talibán, xa que hai infiltradas «forzas afgás de máxima seguridade» e os talibán actúan en todas partes, co que na maioría das cidades, poboacións e aldeas fundaron gobernos «na sombra» (Financial Times, 30 de xuño de 2011, p. 8).
A decadencia imperial, o esgotamento das arcas públicas e a pantasma dunha confrontación violenta
O imperio que se desmorona baleirou as arcas estadounidenses. Mentres o Congreso e a Casa Branca enfróntanse por elevar o teito da débeda, o custo da guerra erosiona con violencia toda posibilidade de manter estábel o nivel de vida das clases medias e traballadoras estadounidenses e agudiza as cada vez maiores desigualdades entre o un por cento máis rico da poboación e o resto dos habitantes. As guerras imperiais descansan sobre o saqueo das arcas estadounidenses. Mediante unhas exencións fiscais extraordinarias, o Estado imperial concentrou a riqueza nas mans dos millonarios, mentres que as clases medias e traballadoras foron desprazadas cara abaixo, pois só hai postos de traballo mal pagos.
En 1974, o un por cento máis rico de Estados Unidos obtiña o 8 por cento da renda nacional, pero no ano 2008 acaparaban o 18 por cento da renda nacional. E a maior parte dese 18 por cento está en mans dun minúsculo un por cento multimillonario desoutro un por cento inicial; ou, o que é o mesmo, do 0,01 por cento da poboación estadounidense (Financial Times, 28 de xuño de 2011, p. 4, e 30 de xuño de 2011, p. 6). Mentres que os multimillonarios saquean as arcas e intensifican a explotación da man de obra, o número de postos de traballo cunha remuneración media descende en picado: entre 1993 e 2006 desapareceu máis do 7 por cento de empregos de remuneración media (Financial Times, 30 de xuño de 2011, p. 4). Aínda que as desigualdades aumenten en todo o mundo, Estados Unidos conta na actualidade cos maiores niveis de desigualdade de todos os países capitalistas destacados.
A carga de manter a un imperio en declive cun monstruoso incremento do gasto militar recaeu desproporcionadamente sobre os contribuíntes e asalariados de clase media e traballadora. O saqueo da economía e as arcas públicas por parte das elites militares e económicas puxo en marcha un acusado descenso do nivel de vida, a renda e as oportunidades de emprego. Entre os anos 1970 e 2009, mentres se duplicaba o produto interior bruto, o salario medio estadounidense estancouse en termos absolutos (Financial Times, 28 de xullo de 2011, p. 4). Se temos en conta os custos fixos adicionais das pensións, a saúde e a educación, os ingresos reais de traballadores e asalariados experimentaron un descenso moi acusado, sobre todo desde a década de 1990.
Na segunda metade do ano 2011 espéranse impactos aínda maiores: mentres o goberno da Casa Branca de Obama amplía as intervencións imperiais en Paquistán, Libia e Iemen, co que incrementa o gasto dun Estado policial e militar, Obama disponse a alcanzar acordos orzamentarios cos republicanos de extrema dereita, que se ensañarán cos programas sanitarios oficiais, como MEDICARE e MEDICAID, así como coa Seguridade Social, o programa nacional de xubilación. As prolongadas guerras levaron ao orzamento a unha situación de quebra, mentres que o déficit mingua toda capacidade de reanimar unha economía que se encamiña a unha «recesión reiterada».
O conxunto da clase política dirixente móstrase completamente allea ao feito de que a súa multimillonaria procura dunha cifra estimada de entre 50 e 75 terroristas pantasmas de Al Qaida en Afganistán acelerou a destrución de empregos de remuneración media en Estados Unidos.
O conxunto do espectro político orientouse decisivamente cara á dereita e a extrema dereita. O debate entre demócratas e republicanos versa sobre se recortar catro ou máis billóns de dólares do pouco que queda dos programas sociais do país.
Os demócratas e a extrema dereita uníronse no obxectivo de librar múltiples guerras á vez que tratan de gañarse o favor e os fondos do 0,01 por cento de magnates multimillonarios posuidores de diñeiro e propiedades, cuxa riqueza aumentou tan espectacularmente durante a crise.
Conclusión
Pero no seo dos círculos máis destacados do goberno de Obama hai un descontento profundo e sereno; os altos cargos «máis capaces e brillantes» apresúranse a abandonar o barco antes de que quede claro que fai auga: o gurú económico Larry Summers, Rahm Emmanuel, Stuart Levey, Peter Orzag, Bob Gates, Tim Geithner e outros, responsábeis dunhas guerras desastrosas, das catástrofes económicas, da basta concentración de riqueza e da deterioración do noso nivel de vida, abandonaron o seu posto ou anunciaron a súa «xubilación» deixando aos riseiros estafadores (o presidente Obama e o vicepresidente «Joe» Biden») e aos seus «últimos e descoidados leais» que asuman a culpa de que se esfuman as reservas da economía e os nosos programas sociais. De que outro modo podemos explicar unha marcha moi pouco valente (para «pasar máis tempo coa familia») ante semellante agudización da crise? A precipitada retirada destes altos cargos vén motivada polo desexo de eludir responsabilidades políticas e salvarse das acusacións da historia pola súa participación no inminente desastre económico. Están a desexar ocultarse dun futuro xuízo acerca de quen foron os lexisladores e líderes e cales as medidas que desembocaron na desaparición das clases medias e traballadoras estadounidenses xunto cos seus empregos, as súas pensións estábeis, a súa seguridade social, a súa atención sanitaria digna e o seu lugar decente no mundo.
Durante a presidencia de Obama quedaron conxelados os axustes da Seguridade Social ao custo da vida, o que se traduciu nunha perda neta de poder adquisitivo dun 8 por cento, cantidade equivalente ao céntimo á suma destinada a perseguir nas montañas que rodean Paquistán a tan só cinco ducias de «terroristas de Al Qaida».
É ridículo crer que o Pentágono e a Casa Branca ían gastar 10.000 millóns de dólares mensuais simplemente a dar caza a un puñado de terroristas instalados nas montañas de Afganistán. Pero entón, en que consiste a guerra de Afganistán? A resposta que adoitamos ler e escoitar é que a guerra se libra en realidade contra os talibán, un movemento guerrilleiro nacionalista islámico con grande respaldo popular e con ducias de milleiros de activistas. Con todo, os talibáns nunca se implicaron en ningún acto terrorista contra territorio estadounidense ou as súas bases no estranxeiro. Os talibán sempre defenderon que loitaban para expulsar de Afganistán ás forzas de ocupación estranxeiras. Por iso é polo que os talibán non formen parte de ningunha «rede terrorista internacional». Se a guerra estadounidense en Afganistán non ten que ver con derrotar ao terrorismo, por que ese descomunal malgaste de fondos e efectivos durante máis dunha década?
Varias hipóteses acoden á imaxinación:
A primeira é a posición xeopolítica de Afganistán: Estados Unidos está a instalar bases militares de avanzada nas inmediacións de China para rodeala.
En segundo lugar, as bases estadounidenses de Afganistán operan como plataforma de lanzamento para fomentar conflitos étnicos armados de «disidentes separatistas» e para aplicar a táctica do «divide e vencerás» contra Irán, China, Rusia e as repúblicas de Asia central.
En terceiro lugar, a declaración de guerra a Afganistán por parte de Estados Unidos (en 2001) e a fácil conquista inicial animou ao Pentágono a crer que se podía obter unha vitoria militar a un custo moi baixo; unha vitoria que realzase a imaxe de Estados Unidos como potencia invencíbel e capaz de impor a súa lei en calquera lugar do mundo, a diferenza da catastrófica experiencia da URSS.
En cuarto lugar, o éxito inicial da guerra de Afganistán considerouse un preludio para o lanzamento de toda unha serie de guerras vitoriosas, primeiro contra Iraque, pero á que seguirían despois outras en Irán, Siria e outros lugares. Todo serviría á tripla finalidade de reforzar o poderío rexional israelí, controlar recursos petrolíferos estratéxicos e ampliar a instalación de bases militares estadounidenses desde Asia central e meridional formando un arco que chegase até o Mediterráneo pasando polo Golfo Pérsico.
As medidas estratéxicas expostas polos militaristas e os sionistas dos gobernos de Bush e Obama presupuñan que as armas, o diñeiro, a forza e os subornos lograrían forxar e afianzar Estados satélites estables na órbita do imperio estadounidense post-soviético. A Afganistán consideroulla unha primeira conquista fácil, o primeiro chanzo dunha serie de guerras. Supúñase que cada vitoria debilitaría á oposición do interior de Estados Unidos e dos aliados (europeos). Segundo afirmaban os neoconservadores, o custo de pór en marcha a guerra imperial sufragaríase coa riqueza extraída dos países conquistados, sobre todo nas zonas produtoras de petróleo.
O derrocamento inmediato do goberno talibán confirmou a idea dos estrategos militares de que uns pobos islámicos «atrasados» e precariamente armados non eran rival para o centro neurálxico estadounidense e os seus astutos dirixentes.
Suposicións erróneas, estratexias equivocadas: A catástrofe do billón de dólares
Todas e cada unha das suposicións formuladas polos estrategos civís e os seus homólogos militares resultaron ser erróneas. Al Qaida era e é un adversario marxinal; a auténtica forza capaz de soster guerras populares prolongadas contra un ocupante estadounidense, causarlle baixas importantes e debilitar a calquera goberno monicreque local e acrecentar o apoio das masas é a dos talibán e os movementos de resistencia nacionalista afíns. Os expertos, asesores e gabinetes de análises estadounidenses, influídos polos israelís, que presentaron aos inimigos islámico como unha forza incompetente, ineficaz e covarde, equivocáronse de cheo coa resistencia afgá. Cegos de antipatía ideolóxica, estes asesores de alto nivel e cargos civís da Casa Branca e o Pentágono non lograron apreciar a sagacidade táctica, estratéxica, política e militar dos líderes e os mandos intermedios nacionalistas islamitas e as inxentes doses de apoio xeneralizado co que contaban na veciña Paquistán e outros lugares.
A Casa Branca de Obama, enormemente dependente de expertos prol-israelís islamófobos, illou aínda máis ás tropas estadounidenses e distanciouse da poboación afgá triplicando o número de efectivos e outorgando aos talibán a condición de auténtica alternativa á ocupación estranxeira.
Polo que se refire as quimeras neoconservadoras de librar unha secuencia de guerras triunfantes, elaborada por xentes como Paul Wolfowitz, Feith, Abrams, Libby et ao., coas que eliminar aos adversarios de Israel e converter o Golfo Pérsico nun lago hebreo, as prolongadas guerras de Iraq, Afganistán e Paquistán fortaleceron na práctica a influencia rexional de Irán, enfrontaron á totalidade do pobo paquistaní contra Estados Unidos e fortaleceron os movementos de masas contra os Estados clientes de Estados Unidos por todo Oriente Próximo.
A secuencia de derrotas encaixadas polo imperio traduciuse nunha hemorraxia abundante de diñeiro público estadounidense, en lugar de en o augurado aluvión de beneficios petrolíferos obtidos con clientes subsidiarios. Segundo un estudo académico recente, o custo militar das guerras de Iraq, Afganistán e Paquistán superou os 3,2 billóns de dólares («The Costs of War Since 2001», Eisenhower Study Group, xuño de 2011) e aumenta a un ritmo de 10.000 millóns de dólares mensuais. Mentres tanto, os talibán «apertan (o seu) garra psicolóxica» en Afganistán (Financial Times, 30 de xuño de 2011, p. 8). Segundo os últimos informes, até o hotel de cinco estrelas máis custodiado do centro de Cabul, o Intercontinental, era vulnerábel ao ataque sostido e a tentativa de conquista por parte dos militantes talibán, xa que hai infiltradas «forzas afgás de máxima seguridade» e os talibán actúan en todas partes, co que na maioría das cidades, poboacións e aldeas fundaron gobernos «na sombra» (Financial Times, 30 de xuño de 2011, p. 8).
A decadencia imperial, o esgotamento das arcas públicas e a pantasma dunha confrontación violenta
O imperio que se desmorona baleirou as arcas estadounidenses. Mentres o Congreso e a Casa Branca enfróntanse por elevar o teito da débeda, o custo da guerra erosiona con violencia toda posibilidade de manter estábel o nivel de vida das clases medias e traballadoras estadounidenses e agudiza as cada vez maiores desigualdades entre o un por cento máis rico da poboación e o resto dos habitantes. As guerras imperiais descansan sobre o saqueo das arcas estadounidenses. Mediante unhas exencións fiscais extraordinarias, o Estado imperial concentrou a riqueza nas mans dos millonarios, mentres que as clases medias e traballadoras foron desprazadas cara abaixo, pois só hai postos de traballo mal pagos.
En 1974, o un por cento máis rico de Estados Unidos obtiña o 8 por cento da renda nacional, pero no ano 2008 acaparaban o 18 por cento da renda nacional. E a maior parte dese 18 por cento está en mans dun minúsculo un por cento multimillonario desoutro un por cento inicial; ou, o que é o mesmo, do 0,01 por cento da poboación estadounidense (Financial Times, 28 de xuño de 2011, p. 4, e 30 de xuño de 2011, p. 6). Mentres que os multimillonarios saquean as arcas e intensifican a explotación da man de obra, o número de postos de traballo cunha remuneración media descende en picado: entre 1993 e 2006 desapareceu máis do 7 por cento de empregos de remuneración media (Financial Times, 30 de xuño de 2011, p. 4). Aínda que as desigualdades aumenten en todo o mundo, Estados Unidos conta na actualidade cos maiores niveis de desigualdade de todos os países capitalistas destacados.
A carga de manter a un imperio en declive cun monstruoso incremento do gasto militar recaeu desproporcionadamente sobre os contribuíntes e asalariados de clase media e traballadora. O saqueo da economía e as arcas públicas por parte das elites militares e económicas puxo en marcha un acusado descenso do nivel de vida, a renda e as oportunidades de emprego. Entre os anos 1970 e 2009, mentres se duplicaba o produto interior bruto, o salario medio estadounidense estancouse en termos absolutos (Financial Times, 28 de xullo de 2011, p. 4). Se temos en conta os custos fixos adicionais das pensións, a saúde e a educación, os ingresos reais de traballadores e asalariados experimentaron un descenso moi acusado, sobre todo desde a década de 1990.
Na segunda metade do ano 2011 espéranse impactos aínda maiores: mentres o goberno da Casa Branca de Obama amplía as intervencións imperiais en Paquistán, Libia e Iemen, co que incrementa o gasto dun Estado policial e militar, Obama disponse a alcanzar acordos orzamentarios cos republicanos de extrema dereita, que se ensañarán cos programas sanitarios oficiais, como MEDICARE e MEDICAID, así como coa Seguridade Social, o programa nacional de xubilación. As prolongadas guerras levaron ao orzamento a unha situación de quebra, mentres que o déficit mingua toda capacidade de reanimar unha economía que se encamiña a unha «recesión reiterada».
O conxunto da clase política dirixente móstrase completamente allea ao feito de que a súa multimillonaria procura dunha cifra estimada de entre 50 e 75 terroristas pantasmas de Al Qaida en Afganistán acelerou a destrución de empregos de remuneración media en Estados Unidos.
O conxunto do espectro político orientouse decisivamente cara á dereita e a extrema dereita. O debate entre demócratas e republicanos versa sobre se recortar catro ou máis billóns de dólares do pouco que queda dos programas sociais do país.
Os demócratas e a extrema dereita uníronse no obxectivo de librar múltiples guerras á vez que tratan de gañarse o favor e os fondos do 0,01 por cento de magnates multimillonarios posuidores de diñeiro e propiedades, cuxa riqueza aumentou tan espectacularmente durante a crise.
Conclusión
Pero no seo dos círculos máis destacados do goberno de Obama hai un descontento profundo e sereno; os altos cargos «máis capaces e brillantes» apresúranse a abandonar o barco antes de que quede claro que fai auga: o gurú económico Larry Summers, Rahm Emmanuel, Stuart Levey, Peter Orzag, Bob Gates, Tim Geithner e outros, responsábeis dunhas guerras desastrosas, das catástrofes económicas, da basta concentración de riqueza e da deterioración do noso nivel de vida, abandonaron o seu posto ou anunciaron a súa «xubilación» deixando aos riseiros estafadores (o presidente Obama e o vicepresidente «Joe» Biden») e aos seus «últimos e descoidados leais» que asuman a culpa de que se esfuman as reservas da economía e os nosos programas sociais. De que outro modo podemos explicar unha marcha moi pouco valente (para «pasar máis tempo coa familia») ante semellante agudización da crise? A precipitada retirada destes altos cargos vén motivada polo desexo de eludir responsabilidades políticas e salvarse das acusacións da historia pola súa participación no inminente desastre económico. Están a desexar ocultarse dun futuro xuízo acerca de quen foron os lexisladores e líderes e cales as medidas que desembocaron na desaparición das clases medias e traballadoras estadounidenses xunto cos seus empregos, as súas pensións estábeis, a súa seguridade social, a súa atención sanitaria digna e o seu lugar decente no mundo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário