Carlos Taibo. Artigo tirado de Fírgoa e traducido por nós para o galego.
En maio e xuño, o momento en que viu a luz o 15-M, as universidades como tales -tamén, por certo, os institutos de secundaria- permaneceron genéricamente á marxe da constitución daquel. Asumamos de bo grado que as datas en cuestión, que eran tamén as de moitos exames, non configuraban respecto diso o escenario máis estimulante. Iso foi así aínda cando nas filas do movemento nacente había con toda evidencia much@s estudantes universitari@s, como había moitas xentes que deixaran a universidade pouco tempo antes.
Parece que agora, chegado o outono, é o momento de recuperar o pulso nas universidades. Non se esqueza que nestas sobran os problemas. Estou a pensar nas secuelas, xa facilmente perceptíbeis, dun activo proceso de mercantilización e privatización, no caos xerado pola aplicación do infumábel plan de Bolonia ou, en fin, no que se barrunta detrás da incipiente Estratexia Universidade 2015. Esta última contempla, nin máis nin menos, a masiva incorporación de novos provedores, privados, de recursos, a desaparición, ou polo menos a remisión, da funcionarización, a énfase no negocio antes que no rigor académico e o aprestamiento de gobernos universitarios non elixidos democraticamente, senón impostos, unha vez máis, desde o sector privado.
Na universidade na que traballo, a Autónoma de Madrid, decidimos tomar cartas no asunto e convocar, para finais deste mes de setembro, unha primeira asemblea do 15-M local. Nela está chamado a participar todo o mundo: alumn@s e profesores, emplead@s das cafetarías e persoal administrativo, traballadores da limpeza e, por que non, l@s propi@s ancian@s da residencia veciña. Xa sei que unha iniciativa desta natureza suscita algunha polémica, na medida en que non se insere de maneira fácil no esquema de organización por barrios e pobos do que decidiu dotarse, con innegábel sabedoría, o 15-M. Creo que salta á vista, con todo, que hai numerosos elementos singularizadores da vida universitaria que aconsellan o seu tratamento desde organizacións do movemento tamén singularizadas. Como creo que ao 15-M non lle vén mal recibir un novo empuxón cara a adiante.
Gustaríame que estas liñas servisen para animar a moitas das xentes que están asqueadas co que ocorre nas universidades e convidarlles a buscar vías de resposta enérxica. Bo sería, entón, que iniciativas como a que decidimos acometer na Universidade Autónoma de Madrid estendésense a todas as universidades públicas. Sería unha boa noticia para quen pelexamos por que o 15-M se converta nunha omnipresente instancia de asemblea e autogestión que conteste o capitalismo en todas as ordes, e que o faga desde a loita antipatriarcal, desde a solidariedade coas xeracións vindeiras e desde o compromiso cos pobos do Sur.
Parece que agora, chegado o outono, é o momento de recuperar o pulso nas universidades. Non se esqueza que nestas sobran os problemas. Estou a pensar nas secuelas, xa facilmente perceptíbeis, dun activo proceso de mercantilización e privatización, no caos xerado pola aplicación do infumábel plan de Bolonia ou, en fin, no que se barrunta detrás da incipiente Estratexia Universidade 2015. Esta última contempla, nin máis nin menos, a masiva incorporación de novos provedores, privados, de recursos, a desaparición, ou polo menos a remisión, da funcionarización, a énfase no negocio antes que no rigor académico e o aprestamiento de gobernos universitarios non elixidos democraticamente, senón impostos, unha vez máis, desde o sector privado.
Na universidade na que traballo, a Autónoma de Madrid, decidimos tomar cartas no asunto e convocar, para finais deste mes de setembro, unha primeira asemblea do 15-M local. Nela está chamado a participar todo o mundo: alumn@s e profesores, emplead@s das cafetarías e persoal administrativo, traballadores da limpeza e, por que non, l@s propi@s ancian@s da residencia veciña. Xa sei que unha iniciativa desta natureza suscita algunha polémica, na medida en que non se insere de maneira fácil no esquema de organización por barrios e pobos do que decidiu dotarse, con innegábel sabedoría, o 15-M. Creo que salta á vista, con todo, que hai numerosos elementos singularizadores da vida universitaria que aconsellan o seu tratamento desde organizacións do movemento tamén singularizadas. Como creo que ao 15-M non lle vén mal recibir un novo empuxón cara a adiante.
Gustaríame que estas liñas servisen para animar a moitas das xentes que están asqueadas co que ocorre nas universidades e convidarlles a buscar vías de resposta enérxica. Bo sería, entón, que iniciativas como a que decidimos acometer na Universidade Autónoma de Madrid estendésense a todas as universidades públicas. Sería unha boa noticia para quen pelexamos por que o 15-M se converta nunha omnipresente instancia de asemblea e autogestión que conteste o capitalismo en todas as ordes, e que o faga desde a loita antipatriarcal, desde a solidariedade coas xeracións vindeiras e desde o compromiso cos pobos do Sur.
Nenhum comentário:
Postar um comentário