A primeira e única vez que estreitei a mao de Isaac Díaz Pardo resultou primavera de 1993, en Sargadelos, onde se presentaba un libro producido pola cooperativa Pero Meogo. Quedei ben oufano de saudar a quen xa era daquela, no mellor sentido, Historia. Cando se alonxaba andando enguruñado sobre o petroglifo da fábrica, repartindo acenos aquí e aló, pareceume que arrastraba mal xorne, así un pouco amarelo de rostro. Ao me preocupar pola súa saúde dúas persoas sorriron, como se acabase de contar un chiste: «Ten sempre esa cara, home. Mira de non espichar ti antes, a Isaac o de morrer cústalle caro».
Hoxe que mesmo un resistente coma el houbo de cumprir o final do camiño, toca ler co ollo ben aberto o que irán escribindo -sen dúbida desde a emoción- as xentes próximas. Agradecerémolo, coma a maioría deste país, todas e todos os epígonos da tarefa de Díaz Pardo.
O que si nos gustaría a quen nos sentimos en débeda co inmenso legado do pintor e do editor, do axitador retranqueiro, do industrial e do político, sería que mentres as autoridades da Xunta argallan as súas homenaxes, ou moito mellor aínda, en plena homenaxe, alguén levantase a voz para dicir ao encargado do discurso institucional unha cousa ben sinxela: que o Partido Popular non ten dereito a glosar a figura do fillo dunha vítima do terrorismo mentres se nega a retirar as honras a Franco.
Que non se pode estar ao mesmo tempo coas vítimas e cos verdugos.
Que Díaz Pardo dedicou gran parte da súa vida a loitar contra eles.
.
Nenhum comentário:
Postar um comentário