Fagamos algo novo

Artigo tirado de aquí.

O forte e simultáneo retroceso electoral de BNG e PSOE nestas eleccións municipais demostra a fondura das súas crises e tamén a incapacidade do BNG para liderar as esquerdas e frear o avance dun PP controlado pola extrema dereita. Debúxase claramente no horizonte un ciclo político de hexemonía conservadora e de involución social e económica que corremos o risco de non sermos quen de reverter.

O 22-M veu confirmar que a perda do goberno da Xunta de Galicia non foi diagnosticada nin tratada como cumpría polo nacionalismo, a pesar dos avisos e voces que reclamamos unha reflexión fonda e obrar en consecuencia.

Alén do plebiscito anti-ZP no que en boa medida se converteron estes comicios locais, a mensaxe dada polo electorado galego é que o BNG non representa hoxe o proxecto político da maioría da esquerda galega.

Púxose de manifesto de forma clara e indiscutible que o BNG xa non é quen de atraer o voto de esquerda desencantado polo PSOE, como tiña acontecido desde os anos 90 até a época de Nunca Máis. O Bloque non é capaz de ilusionar á xente como outrora, non é unha alternativa política válida para facer progresar o País.

O BNG, que se presentou a estas eleccións como dique de contención da dereita, non lle pareceu útil á cidadanía para esa función, precisamente no momento en que existe maior precariedade laboral e social e no que as diferenzas de riqueza e poder económico son maiores.

Unha importante parte da esquerda que é clave para a conformación de maiorías sociais progresistas decidiu votar a forzas minoritarias ou absterse antes que apoiar o nacionalismo. Boa parte do nacionalismo e do galeguismo están hoxe orfos no noso País, cansos de votar a disgusto durante moitos anos e fartos de reiteradas chamadas ao voto útil e á responsabilidade que só serven para adiar os cambios necesarios.

Desde 1995 o BNG da Coruña aumentou a súa presenza social e institucional, até o punto de propiciar a derrota electoral do vazquismo. Malia a ter unha posición minoritaria no goberno municipal encetou varias políticas progresistas e innovadoras que na Coruña levaban esperando décadas para seren aplicadas.

Mais en vez de apostar pola continuidade do equipo de persoas que puxeron ao nacionalismo no mapa e que lograron o seu teito electoral, en vez de apoiar un proxecto e unha forma de entender o nacionalismo que rendeu repetidos froitos, quen mandan hoxe no BNG quixeron derramar ese capital político en aras dunha política de control xerárquico da organización cuxo resultado está á vista.

A Coruña non é un caso illado. Aconteceu aquí e agora o que xa sucedera hai anos noutras cidades e comarcas e o que, de non reaccionarmos e poñerlle remedio, seguirá a acontecer nos anos vindeiros.

Hoxe a Dirección Nacional do BNG avalía o resultado como “moderadamente satisfactorio”, "aceptable" e "digno". Ergue a bandeira duns poucos concellos en vez de reflexionar sobre os 55.000 votos perdidos, os 71 edís menos ou o 25% de concellos galegos onde o nacionalismo non é que baixara máis ou menos: simplemente non ten representación municipal.

Preferiron facer política de oposición mesmo onde se gobernaba. Preferiron saír á rúa en mobilizacións continuas para convencidos/as nas que boa parte da sociedade xa non se vía representada. Perdeuse completamente o contacto coa mocidade e as novas formas de relación, comunicación e protesta, que outrora nos puxeran en sintonía coas partes máis dinámicas da nosa sociedade.

Perante a reiterada constatación de que o BNG opta por unha estratexia de marxinalidade e resistencialismo, sen evoluír nin adaptarse aos novos tempos, cremos chegado o momento de facer algo distinto, de innovar. Queremos ofrecerlle á sociedade galega progresista, agora instalada no voto crítico, o que demanda e espera de nós: un proxecto político viábel que responda aos seus valores e no que teñan cabida a esquerda, o nacionalismo e o galeguismo.

Se o BNG non analiza correctamente as causas da súa crise, se non corrixe a súa deriva e traza unha nova ruta, se non é quen de abrirse á sociedade propoñendo un programa político actualizado e unhas canles de participación horizontal e en rede, se non acomete unha refundación inmediata, será chegado o tempo de encetar un novo camiño, de artellar un instrumento novo acaído ao servizo da xente e do País.