Europa "fai caixa" coa guerra libia

Tirado de Deia (aquí) e traducido por nós. Os temores perante o uso da guerra, máis unha vez, polo "complexo do capitalismo do desastre" (en palabras de Naomi Klein) tórnanse certos como xa se advertia nun outro artigo publicado no noso blogue: "Líbia: umha guerra de manual".

A retórica do Imperialismo dos dereitos humanos ten as pernas ben curtas...

Á hora de cadrar as contas da operación militar libia, os distintos países saldaron con resultados dispares a súa acción ou omisión no conflito do país norteafricano. Europa comeza a facer caixa polo seu apoio aos rebeldes, mentres que Rusia conta cunha longa lista de números vermellos.

O pasado 4 de outubro, Rusia xunto con China, exercía o seu dereito a veto no Consello de Seguridade da ONU a unha resolución que ameazaba ao réxime sirio. Tan tensa foi a reunión que o representante dos EUA abandonou a sala. O argumento do Ministerio de Exteriores ruso era que non estaba disposto a que se repetise o guión libio, á vez que se lamentaba pola súa abstención na resolución que abriu a porta á entrada da OTAN na guerra libia, uníndose aos rebeldes en contra de Gadafi. A intervención aliada foi impulsada por dous países -Reino Unido e, sobre todo, Francia- con claros intereses na industria petroleira libia, mentres Rusia perdía os seus. O embaixador ruso en Trípoli declaraba, despois que o seu país permitise a intervención en Libia, que "a abstención rusa no Consello de Seguridade vai custar miles de millóns de rublos aos intereses rusos en Libia". Por certo, o diplomático foi destituído por Moscova. E é que Medvedev non tolera voces discrepantes. Pero a quen non tivo máis remedio que ouvir foi a Vladimir Putin, que puxo o berro no ceo tras a abstención rusa no Consello abrindo a primeira crise entre ambos os dirixentes rusos.

As perdas da derrota rusa en Libia, concretamente na súa parte económica, multiplícanse día a día. A finais de abril, a empresa fabricante dos MiG-35 rusos, un dos mellores avións da súa clase, recibiu unha nota na que o Goberno de India indicáballe que quedara fóra do concurso do chamado contrato do século para a venda de 126 cazas ás Forzas Aéreas indias, valorados en máis de 10.400 millóns de dólares, ampliábeis a 189 unidades e un custo total de 20.000 millóns de dólares, aínda que o goberno indio ten destinado unha partida de 25.000 millóns para os avións e as súas melloras. En principio pode parecer que non teña nada que ver coa guerra de Libia pero nada máis lonxe da realidade. Os expertos en armamento daban por gañadores aos MiG-35 debido a que, ademais das súas prestacións, o prezo non tiña competencia. Tamén quedaron fóra do concurso os aparellos construídos polas americanas, Boeing e Lockheed Martin, quedando como finalistas dous avións europeos, concretamente o Eurofighter Typhoon, do consorcio europeo, e o Rafale francés. E aínda por riba hai que ter en conta que o avión europeo debutou na campaña libia.

Pero se fai falta algún indicio máis habería que ter en conta que Rusia gañara o tres concursos anteriores para dotar de avións de combate a India, e que Moscova -principal subministrador das Forzas Armadas indias- ten adxudicados contratos para modernizar un portaavións e para a subministración de avións MiG-29 K para o devandito barco, para a construción de dúas fragatas, para o desenvolvemento de mísiles de cruceiro..., etc. E é que a guerra é o mellor catálogo para a venda de material bélico. Ver aos MiG con que contaba o réxime de Gadafi sen poder voar por medo aos cazas europeos e aos tanques rusos cos seus ferros retortos polas bombas lanzadas polos avións franceses e británicos é un escaparate difícil de mellorar. No recordo está aquel mísil Exocet que afundiu o xeneral Belgrano buque insignia da armada arxentina en augas das Malvinas. Tras aquela acción, os estados maiores de case todos os países pelexábanse por contar con eses mísiles.

Perdas rusas

O grupo estatal ruso Rosoboronexport calculaba as súas propias perdas en Libia nuns 4.300 millóns de dólares. Se a eses case 25.000 millóns de dólares súmanselle os intereses petroleiros perdidos e a venda de todo tipo de equipamento ao réxime de Gadafi o custo da abstención na ONU resultou ser astronómico.

No bando belicista e gañador, o de Sarkozy e Cameron, a caixa comeza a ingresar inxentes cantidades de diñeiro. Ao previsíbel contrato de Eurofighter -entre 20 e 25.000 millóns de dólares- a industria aeronáutica militar francesa tamén tivo unha zumenta compensación. Un despacho de axencia datado o 17 de outubro sinalaba que "sorpresivamente" representantes do goberno dos Emiratos Árabes e o presidente francés Nicolas Sarkozy, anunciaron que foran entregadas a Francia as especificacións técnicas e operacionales da forza aérea dos Emiratos Árabes Unidos como paso previo á firma do contrato para a adquisición duns 60 cazabombarderos Rafale. Actualmente estanse negociando os prezos, prazos e datas de entrega, armamento, repostos e adestramento. O contrato podería asinarse antes de fin de ano e o seu monto estímase nunha cifra que vai de 6.000 a 8.000 millóns de Euros. Os emires do golfo pérsico tiveron un grande interese en participar nos bombardeos contra Gadafi, que nun principio estaban reservados aos países da OTAN. Ao final, os seus avións tamén participaron na cazaría. O Typhoon é un avión de combate fabricado polo consorcio europeo Eurofighter, que se constrúe fundamentalmente no Reino Unido. Por certo, devandito consorcio leva meses pedindo infructuosamente ao Reino de España que pague a súa débeda, que alcanza os 600 millóns de euros.

As autoridades francesas tamén pactarían coa CNT a explotación do 35% das reservas de hidrocarburos do país a cambio do seu apoio. É máis, o eurodeputado británico Andrew Brons aseguraba que xa existe un contrato entre a petroleira francesa Vitol e as autoridades rebeldes por valor de 1.000 millóns de dólares. Estes acordos centraríanse non só na comercialización do cru senón tamén na súa extracción. O ministro francés de Exteriores, Alain Juppé, desmentiu estas informacións aínda que dunha maneira moi peculiar. Juppé sinalou que é "lóxico" que os países que apoian activamente aos rebeldes, reciban "privilexios" na reconstrución do país. A Juppé esquecéuselle que o seu país debía ir a Libia soamente a protexer á poboación civil e non a "apoiar activamente os rebeldes" para obter "privilexios" a cambio dese apoio. As reservas libias de petróleo calcúlanse nuns 29.500 millóns de barrís e as de gas en 1,6 billóns de metros cúbicos.

Á hora do balance da operación libia, o ministro de Defensa francés Gérard Longuet avanzaba hai uns días que o custo da intervención militar supuxera para Francia uns 300 millóns de euros. Negocio redondo.