Atílio Borón. Artigo tirado de SinPermiso (aquí) e traducido por Revolta Irmandiña. Atilio Borón é profesor de ciencia política na Universidade de Buenos Aires.
O interdicto entre o goberno arxentino e a empresa Repsol YPF desencadeou unha virulenta reacción de funcionarios do goberno ultraconservador español. As declaracións do ministro de Asuntos Exteriores, José Manuel García-Margallo, da vicepresidenta do goberno Soraya Sáenz de Santamaría, e do secretario de Estado de España para a Unión Europea, Iñigo Méndez de Vigo, revelan que a pesar do longo tempo transcorrido estes funcionarios da coroa aínda non se decataron do resultado da batalla de Ayacucho, que en 1824 terminou de demoler os restos do imperio español nesta parte do mundo. Tanto a súa "posta en escena" -rostros endurecidos de furia, frases altisonantes, dedo índice en ristre de García-Margallo- como o contido ameazante das súas declaracións, especialmente a do tal Méndez de Vigo dicindo que a Arxentina se convertería nun "apestado internacional" e sufriría "consecuencias malísimas" no caso de que se afectasen os intereses de Repsol YPF son un oportuno recordatorio de que, lamentabelmente, as peores tradicións do colonialismo español seguen vivas e agroman cada vez que senten que algunha das súas antigas colonias se aparta do curso de acción fixado polas antiga metrópoles.
A violencia simbólica desatada nestes días inscríbese no sórdido panorama que presenta a España actual, atribulada por unha profunda crise económica e polo fenomenal retroceso experimentado en materia de dereitos cidadáns e liberdades públicas. Fai apenas un par de días que o presidente do goberno Mariano Rajoy fixo pública a súa intención de vixiar e maniatar as redes sociais, polo que toda convocatoria a protestas ou manifestacións políticas de calquera tipo feita a través das mesmas será tipificada nada menos que como un delito penal. Todo isto co afán de impedir que as vítimas do brutal axuste ultraliberal poidan loitar contra a inxustiza dun proxecto ao que só e exclusivamente lle preocupa salvagardar os intereses do capital, non o benestar do pobo.
O argumento máis socorrido por estes enardecidos funcionarios da coroa é que calquera agresión a Repsol YPF sería un ataque a España e, polo tanto, aos españois. Non hai que caer nesa trampa. O preito non é con España ou os españois senón coa súa burguesía, que explota e desangra aos pobos tanto fóra como dentro de España, cousa que hoxe é evidente até para un cego. Porque España non é esa cuadrilla de saqueadores profesionais, dignos descendentes de quen cometeron nas nosas terras o maior xenocidio da historia, amparados pola maléfica alianza entre a cruz e a espada. España non son eses especialistas en baleirar empresas e en arrincar pingües gaños como o fixeron por toda Latinoamérica e o Caribe baixo a protección dos seus padriños políticos, sexan estes Felipe González, José María Aznar ou Mariano Rajoy. España non é esa coroa nauseabunda e parasitaria, afundida nunha cénaga de escándalos que "a prensa seria" da Península encárgase de disimular. Para nós España é a poesía de Miguel Hernández, Rafael Alberti e Federico García Lorca; as pinturas de Pablo Picasso; a música de Manuel de Falla e Pablo Casals; a filosofía de Manuel Sancristán Luzón e do meu inesquecíbel mestre Adolfo Sánchez Vázquez. España é o extraordinario labor dos republicanos exiliados en México: Wenceslao Rozamentos, José Gaos e Eugenio Imaz, entre outros, eximios tradutores ao castelán do Capital e outros textos de Karl Marx, así como de moitos outros autores do pensamento clásico. España, por último, é o indoblegábel heroísmo da Pasionaria e os anarquistas e comunistas que loitaron contra a barbarie franquista, da cal Rajoy, Aznar e o Partido Popular son os seus indiscutíbeis herdeiros. Estes energúmenos, serodios sobrevivintes dun esconxuro medieval, representan cos seus exabruptos de hoxe o peor de España. Son os cans gardiáns dos filibusteiros de traxe e gravata que sementan miseria dentro e fóra de España. A loita é contra esa España, non contra os españois nin moito menos contra a outra España, coa cal sentimos irmandados.
A violencia simbólica desatada nestes días inscríbese no sórdido panorama que presenta a España actual, atribulada por unha profunda crise económica e polo fenomenal retroceso experimentado en materia de dereitos cidadáns e liberdades públicas. Fai apenas un par de días que o presidente do goberno Mariano Rajoy fixo pública a súa intención de vixiar e maniatar as redes sociais, polo que toda convocatoria a protestas ou manifestacións políticas de calquera tipo feita a través das mesmas será tipificada nada menos que como un delito penal. Todo isto co afán de impedir que as vítimas do brutal axuste ultraliberal poidan loitar contra a inxustiza dun proxecto ao que só e exclusivamente lle preocupa salvagardar os intereses do capital, non o benestar do pobo.
O argumento máis socorrido por estes enardecidos funcionarios da coroa é que calquera agresión a Repsol YPF sería un ataque a España e, polo tanto, aos españois. Non hai que caer nesa trampa. O preito non é con España ou os españois senón coa súa burguesía, que explota e desangra aos pobos tanto fóra como dentro de España, cousa que hoxe é evidente até para un cego. Porque España non é esa cuadrilla de saqueadores profesionais, dignos descendentes de quen cometeron nas nosas terras o maior xenocidio da historia, amparados pola maléfica alianza entre a cruz e a espada. España non son eses especialistas en baleirar empresas e en arrincar pingües gaños como o fixeron por toda Latinoamérica e o Caribe baixo a protección dos seus padriños políticos, sexan estes Felipe González, José María Aznar ou Mariano Rajoy. España non é esa coroa nauseabunda e parasitaria, afundida nunha cénaga de escándalos que "a prensa seria" da Península encárgase de disimular. Para nós España é a poesía de Miguel Hernández, Rafael Alberti e Federico García Lorca; as pinturas de Pablo Picasso; a música de Manuel de Falla e Pablo Casals; a filosofía de Manuel Sancristán Luzón e do meu inesquecíbel mestre Adolfo Sánchez Vázquez. España é o extraordinario labor dos republicanos exiliados en México: Wenceslao Rozamentos, José Gaos e Eugenio Imaz, entre outros, eximios tradutores ao castelán do Capital e outros textos de Karl Marx, así como de moitos outros autores do pensamento clásico. España, por último, é o indoblegábel heroísmo da Pasionaria e os anarquistas e comunistas que loitaron contra a barbarie franquista, da cal Rajoy, Aznar e o Partido Popular son os seus indiscutíbeis herdeiros. Estes energúmenos, serodios sobrevivintes dun esconxuro medieval, representan cos seus exabruptos de hoxe o peor de España. Son os cans gardiáns dos filibusteiros de traxe e gravata que sementan miseria dentro e fóra de España. A loita é contra esa España, non contra os españois nin moito menos contra a outra España, coa cal sentimos irmandados.
Nenhum comentário:
Postar um comentário