O triunfo da dereita

Alfredo Iglesias Diéguez. Artigo tirado de aquí.

Membros do Jobbik, partido da extrema dereita húngaro.

Este pasado 27 de maio Altermundo publicaba un artigo de Vicenç Navarro titulado "Non son os mercados financeiros" (aquí), no que argumentaba que se está a xeneralizar dun xeito extremadamente perigoso, pois está a ser asumida pola propia esquerda, unha lectura da realidade económica na que se acepta acriticamente que tanto a crise como as políticas económicas adoptadas por cada estado de xeito autónomo, está determinado pola man invisible dos mercados.

Daquela, onde radica o perigo desa análise? Pois parece fóra de toda dúbida que o goberno español está a facer a política económica que lle ditan os mercados, tanto nacionais como internacionais. Nefeito, sen ir máis lonxe, cantas veces eu mesmo dixen que este goberno estaba secuestrado polos mercados! A resposta é ben sinxela.

A cuestión sobre a que o autor quere chamar a nosa atención cando afirma que unha lectura da realidade realizada neses termos é errónea, non é outra que a de evidenciar que non son os mercados financeiros -aos que estamos a converter en entes abstractos (índices bolsistas, activos financeiros… "papeis que nin sequera son diñeiro, pero dos que se derivan montañas de diñeiro")-, os que están a impor esas políticas económicas, senón a burguesía, unha clase social que controla os mercados financeiros e as actividades económicas, o que lle confire un poder económico real e posúe uns intereses de clase concretos, que, exercendo ese poder de clase en beneficio propio, é quen de someter e controlar os gobernos dos estados. Obviamente, a diferenza entre unha análise e outra non é pequena: no primeiro caso, o que acepta a responsabilidade da crise pertence aos mercados financeiros -case sempre internacionais ou globalizados-, estaremos avocados a admitir que a crise é unha tráxica, pero inevitable, fatalidade, fronte a que non hai alternativa posible; no segundo dos casos, sinalando á burguesía financeira, industrial e de servizos, que se pode identificar en familias (Botín, March, Polanco, Entrecanales…) e individuos (Ortega, Cebrián, Alierta, Pérez…) concretos, como os responsables reais e principais beneficiarios da crise (é certo que moitas pequenas e medianas empresas están a pechar e que moitos autónomos perderon todo o seu capital investido en pequenos negocios, pero ese grupo social está máis preto do proletariado que da burguesía, que está ver como aumenta a súa riqueza con respecto ás rendas do traballo), estamos afirmando que existe a loita de clases, na que a burguesía está a converterse na clase triunfante.

O arrollador triunfo electoral do Partido Popular nas eleccións pasadas do 22 de maio, ao que contribuíron centos de milleiros de votos cativos das clases traballadoras, é o triunfo da burguesía! Velaí a razón pola que o triunfo da dereita vén de lonxe: dende o momento en que a clase traballadora perdeu consciencia dos seus intereses de clase e renunciou a exercer o seu poder de clase dende abaixo e dende a esquerda!