Unha lóxica sen opoñente

Julio Anguita. Artigo tirado de aquí e traducido por nós.

Na década de noventa e en plena fabulación europeísta, economistas españois instalados no status explicaban sen equívocos que o Tratado de Mäastricht cos seus límites ao déficit, era unha auténtica reforma constitucional pola vía dos feitos e á marxe do Parlamento. É máis, chegouse a dicir que o sistema de Seguridade Social "non debía ser demasiado xeneroso" Outra cousa é o que diga a Constitución (que, en todo caso, non é un modelo de racionalidade económica)?.

Quince anos despois Sarkozy pretende unha reforma que incorpore á súa constitución a obrigatoriedade de impedir o déficit; Obama declarou algo parecido; Rajoy expúxoo sen ambaxes e o Goberno español aplícase a iso con dilixencia deixando á Constitución de 1978 co carro diante dos bois en materia de Dereitos Fundamentais.

Desde os catro puntos cardinais en que se constituíron o FMI, a OCDE, a UE e o BCE ínstase a profundas e urxentes reformas laborais. Os gobernantes declaran ante os seus pobos que se debe gañar a confianza dos mercados (vocábulo esotérico coa que se encobren, difuminan e acazápanse entidades tan concretas como bancos, financeiros, investidores, agiotistas e gobernos que os acollen no seu seo). Os poderes públicos fan bo aquela expresión de Tietmeyer cando foi presidente do Bundesbank: "os políticos deben acatar as decisións dos mercados". Onde está a Democracia?

Estes gurús saben perfectamente que os recortes en salarios, pensións, investimentos e gasto público, engadidos á facilidade e baratura do despedimento e á precariedade subseguinte, non crean emprego nin tampouco relanzan a economía; é máis, recoñéceno paladinamente. Utilizan a coartada da racionalidade económica como o veo ideolóxico que encobre -so capa de cientifismo- os seus intereses de clase dominante. Son conscientes de que non poden deixar nin unha fírgoa libre polo que os dominados -se se organizan- poidan obrigarlles a render e pagar as contas dos roubos, manipulacións, erros, trampas e demais delitos que conduciron a esta situación de crise. Queren deixar claro que non hai alternativa á súa poder, aos seus intereses, aos seus métodos e ás súas montaxes ideolóxicas. Coñecen mellor que ninguén que non hai nada máis político que a Economía. Trátase de de que os outros non caian na conta. Recoñecen de facto que existe a loita de clases e aplícanse a gañala en todo momento.

Isto foi posíbel porque o mundo social, ideolóxico, sindical, político e ético que di representar aos dominados, hai tempo que se aliñou cos valores e prácticas do chamado pensamento débil; é dicir a aceptación da lóxica dos outros, aínda que con esporádicas, débiles e inútiles protestas de cando en vez. Pensen os lectores no apoio incondicional e acrítico de determinadas organizacións e creadores de opinión ao proceso de montaxe deste bodrio chamado UE. A lóxica dominante carece- neste momento- de opoñente estruturado e con entidade suficiente para exercer de réplica e contrapropuesta eficaz.

Porque unha lóxica só se combate con outra distinta, confrontada, alternativa e organizada. Unha lóxica que sitúe á ciencia económica como un instrumento ao servizo das necesidades humanas e non como a realización absoluta dun logos externo e independente ás decisións e vontades da cidadanía.

Esoutra lóxica, ligada á humanidade próxima e concreta, nega consecuentemente todas e cada unha do tres divindades do divos capitalismo. O mercado, a competitividade e o crecemento sostido non só se mostraron ao longo desta crise como mecanismos inútiles para resolvela senón que foron a causa desta e as anteriores. Porén é que ademais, a simple formulación dalgúns deles, como é o caso da competitividade predicada para todas e cada unha das nacións do planeta, é en si mesma unha insalvábel contradición in términis.

É hora de fixar con decisión a preeminencia da Democracia, os Dereitos Humanos e a Carta da Terra. E iso leva valores, actitudes e propostas radicalmente diferentes ás que, fracasadas, son reiterativamente maquilladas como verdades incuestionábeis. Só desde unha lóxica e práctica alternativas conceptos como austeridade, racionalidade, planificación, eficiencia, produtividade, solidariedade, sentido común e ética cívica cobran o seu exacto significado.

E non é unha cuestión de grandes declaracións senón de organizarse en toda Europa para dar a resposta alternativa, continuada e estratexicamente organizada. Os conatos desganados de mobilización circunscríbense a cada país mentres a agresión provén da UE no seu conxunto. Onde está a Confederación Europea de Sindicatos?

Lembremos como nos prolegómenos da I Guerra Mundial o patrioteirismo chauvinista arrastrou a bastantes organizacións obreiras a unha tolemia bélica que obxectivamente non lles concernía. Agora é preciso e urxente organizar o xungueiro socio-político dunha Europa unida institucionalmente, cun orzamento común digno de tal nome, unha fiscalidade compartida, unha economía coordinada e unha soa voz no concerto internacional. E iso non virá deles.

Se a ditadura dos mercados non é contestada; se a alienación economicista asúmese con fe de carboeiro ou se a docilidade a inercias electoralistas que difuminan o conflito esencial non é obviada, só nos quedará a reedición das bágoas de Boabdil de Granada.